Je kent misschien wel een groep die je terugbrengt naar die zorgeloze tienerjaren in het skatepark. Zelfs als je zoals ons amper een ollie van de grond kreeg, herbeleef je de late avonden die je al cruisend door de maanverlichte straten van je ouderlijk dorp doorbracht. Collectieven zoals Skegss en Hockey Dad zijn bij ons ondertussen al vertrouwde gezichten, maar vandaag verwelkomen we een nieuwe lichting. The Simps is het dynamisch duo bestaande uit Zzzahara en Eyedress. Die laatste zal je misschien al kennen van zijn hit “Jealous”, die hij scoorde met zijn succesvolle solocarrière. Tegenover hem lijkt zijn bandgenoot Zzzahara op een groentje, maar toch mogen ze zichzelf allebei een klopje op de schouder geven dankzij Siblings. Met hun debuutalbum realiseren ze niet alleen een heerlijke lo-fi postpunk lekkernij, maar ook diversiteit. Beide hebben Filipino roots en Zzzahara identificeert zich als non-binair. Als minderheden veroveren ze een door blanke heteromannen gedomineerd genre en oh wat zijn we trots.
Geen drums, geen vettige gitaarriff of baslijn, maar een orgel verwelkomt ons op het eerste nummer “Tesla”. We waren al bijna door onze knieën gegaan en zetten onze handen tegen elkaar om een kerkgebedje te placeren, wanneer het nummer dan eindelijk echt van start gaat. De minimalistische bas is het ideale tegengewicht van de klungelige gitaar, die in een korte tijd alle hoeken van elke fret minstens een keer geraakt heeft. In elke andere context zou ‘klungelig’ een belediging zijn, maar hier is het tegendeel waar. Het slordige getokkel draagt bij tot hun onschuldige charme, ondanks het feit dat ze ondertussen vast en zeker genieten van het comfort van een peperdure studio. Na dit nummer ontsnappen we echter niet meer aan het beeld van twee pubers die onhandig staan te sukkelen in hun ouders garage. Dat bewuste amateuristisch laagje maakt dit nummer verre van onbeluisterbaar, want op melodisch vlak laten ze geen steek vallen.
We beginnen ons een beetje ongemakkelijk te voelen wanneer we luisteren naar de haatdragende verwijten op “Everyone’s a Critic”. ‘You don’t know shit. Shut the fuck up. Get the fuck outta here.’ Hoewel we ons een beetje bedreigd voelen in verband met onze job, luisteren we verder. Eind goed al goed, want ook over dit nummer hebben we zo goed als niets slechts te vertellen! “Heavy” klinkt ondanks de titel al een stuk luchtiger. De reverb zetten ze een toontje lager en de overdrive op de gitaar laten ze even links liggen. Het resultaat is een vrolijk lied waar het zonnetje voor zal schijnen, ongeacht van wat Frank Deboosere je heeft wijsgemaakt. De akkoordenprogressie op de gitaar klink als iets dat Mac DeMarco zou verzinnen, terwijl de baslijn verdacht hard lijkt op de intro van “Dammit” van blink-182. Het is al overduidelijk hoe we het album inhoudelijk kunnen samenvatten: liefdesverklaringen vergezeld door elektrische gitaar, bas en keyboard. Hoewel we ondertussen al duizenden malen geconfronteerd werden met deze formule, blijft onze interesse in dit geval intact. The Simps’ moeiteloze mix van postpunk en hedendaagse indie pop stopt de afgezaagde inhoud in een fris jasje.
De schappen van onze mentale liedjesbibliotheek zitten na jaren muziekconsummatie zo vol dat we er nog weinig nummers een plekje gunnen. Toen we “On Fye” voor de eerste keer beluisterden, ervaarden we echter een van die zeldzame momenten waarop onze vingers de replay knop niet konden weerstaan. Het is misschien wel het meest minimalistische nummer op het hele album, maar toch raakt het ons recht in het hart. We zouden ons normaal gezien mateloos irriteren aan een gebrek aan notenvariatie in de zang, maar in dit geval ervaren we eerder een Pavloviaans effect. Tedere woorden die liefde verbloemen als de sleutel naar innerlijke rust, wiegen ons in een diepe sluimer, als in de armen van onze zielsverwant. Het kersje op de taart is echter een scheurende gitaarlijn die de extatische kreten van een manisch individu imiteert, wiens verliefdheid een katalysator is voor naïviteit.
The Simps zijn hun naam waardig. Een half uur lang zingen ze zwoele serenades voor hun wederhelften alsof hun leven ervan afhangt. Uiteraard is er ook af en toe een plekje voor wat boosheid of frustratie, maar de volledige overgave aan de liefde speelt de hoofdrol op Siblings. Met een frisse mix tussen emotionele postpunk en downtempo indie pop houden ze ons aan hun lippen en verdienen ze onze oprechte luisteraandacht. Het pareltje van het album “On Fye” maakt het echter moeilijk om ons te concentreren. Je zou het kunnen vergelijken met je ontdekking van de beste pizza van je stad. Na deze goddelijke smaakexplosie te ervaren, kan je nooit meer een andere pizza eten zonder het knagende besef dat je op een ander adres beter af was geweest. Hoewel we van alles hebben genoten, is er op dit album dus maar één nummer dat ons eeuwig luistergenot zal bieden.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
