© CPU – Nathan Dobbelaere
De organisatie van Rock Herk had vrijdagnacht de handen vol met het heropbouwen van de ravage die onder andere Zwangere Guy, GOOSE en Willy Organ hadden achtergelaten, maar slaagde er gelukkig wel in om alles klaar te maken voor dag twee. Het bordje ‘uitverkocht’ kon helaas niet worden bovengehaald, maar we kregen wederom een leuke affiche op ons bord. Echt samenhangend was die weliswaar niet, want we kregen een mix van stevige gitaren, vrolijke popbeats en leuke indie te horen. De eerste show van White Lies in lange tijd buiten het Verenigd Koninkrijk, een stevige Street, een veelbelovende The Haunted Youth en een wisselvallige Arsenal waren de hoogtepunten van dag twee van Two Days of Rock Herk.
Aufhebung
Om drie uur stipt werd de Main Stage van Two Days of Rock Herk geopend door Aufhebung. Net als vrijdag werd de eerste act vastgelegd door FARRM en dat bleek ook gisteren een goeie keuze te zijn. De band bracht een half uurtje lang een gigantische mysterieuze waas van lawaai, wat niet al te toegankelijk bleek te zijn. Het vroege uur en het feit dat de muziek van Aufhebung instrumentaal is, zorgde voor een voorzichtige start. Op het podium werd er weliswaar harder geheadbangd dan in het publiek, maar wat de mannen deden, mocht er zeker zijn. De nummers straalden een filmische sfeer uit, alsof ze recht uit de laatste Godzilla-spin off kwamen, en deden bij momenten zelfs een beetje denken aan Amenra. Ondanks de beperkte naamsbekendheid, slaagde Aufhebung er toch in om de aandacht van de eerste bezoekers van dag twee bij te houden, waardoor de mannen volgens ons kunnen terugkijken op een geslaagd concert.
WALFANG
De hemelsluizen openden, waardoor Herk op een stevige bui werd getrakteerd en iedereen op zoek moest naar een schuilplek. The Street stond met andere woorden goed gevuld toen WALFANG aan zijn set begon. Zonder er al te veel doekjes om te winden, stak het viertal het vuur meteen aan de lont. Met straight forward riffs knalde de band alles aan stukken, afgewisseld met diepere en mysterieuze momenten. Frontman Odiel Oosterlinck zette zijn krachtige stem in de kijker, waardoor hij met momenten beklijvend uit de hoek kwam. Ook de rest van de band toonde met enkele indrukwekkende instrumentale stukken dat het sterke muzikanten zijn. Ondanks het knap staaltje muziek dat WALFANG neerzette, sloeg de vonk op het publiek helaas niet helemaal over. Waar dat aan lag kunnen we niet zeggen, want de jongens konden ons zeker overtuigen.
The Haunted Youth
© CPU – Nathan Dobbelaere
Sinds Joachim Liebens en zijn Haunted Youth eindwinnaar werd in De Nieuwe Lichting, speelt hij op nagenoeg elk festival of alternatief dat er de afgelopen maanden werd georganiseerd. Volledig terecht ook, want telkens we de band aan het werk zien, worden we van onze sokken geblazen. Rock Herk bleek voor de Limburgers dan ook een op voorhand gewonnen thuismatch, die met opener “Broken” op een wondermooie manier werd afgetrapt. Het is ongetwijfeld moeilijk om een publiek een klein uur zoet te houden als je nog maar twee nummers in je discografie hebt staan, maar het lukte The Haunted Youth zonder al te veel moeite. Net voordat het mogelijks saai kon worden, werd “Teen Rebel” op de weide afgevuurd. Iedereen zong mee, iedereen was gelukkig. Liebens ontpopte zich tijdens het concert tot een echte rockster, want nooit eerder zagen we iemand zo intensief opgaan in zulke dromerige nummers. Afsluiter “Coming Home” was wederom een epische kroon op het werk. Als deze band niet internationaal doorbreekt, weten wij het ook niet meer.
Bløssom
© CPU – Nathan Dobbelaere
De ene thuismatch was nog niet afgelopen, of de volgende stond al op het programma. Bløssom is afkomstig uit het Hasseltse en Antwerpse, waardoor het drietal sowieso al een streepje voor had bij het Limburgse publiek. De band bracht een fijne mix tussen rustig en stevig, waarin die laatste telkens grootser begon te primeren. Frontman Gijs Grondelaers drukte meermaals zijn dankbaarheid uit, wat zich ook afspiegelde in het concert. Geleidelijk aan bloeide elk nummer open van een idyllische bloesem in een verwoestende storm. Bløssom op The Street was met andere woorden een dromerige en sfeervolle, maar ook een intense belevenis.
Sylvie Kreusch
© CPU – Nathan Dobbelaere
Over de show van Sylvie Kreusch valt maar één negatief punt aan te merken: het publiek. Doordat het terug begon te regenen, kwam iedereen schuilen onder de grote tent waar de Main Stage gepositioneerd stond. Kortom: Herk babbelde over van alles en nog wat, terwijl de charismatische zangeres ons onder probeerde te dompelen in haar wonderlijke wereld der montbray. Muzikaal waren Sylvie en haar band met andere woorden uitmuntend, al kwam de boel wat stroef op gang doordat ze haar set begon met enkele onuitgebrachte nummers. Toen de eerste tonen van “Seedy Tricks” weerklonken, leek de ban stilletjes aan gebroken. De frontvrouw ontpopte zich tot een rasechte performer, terwijl het publiek voorzichtig loskwam. De kwaliteit die verscholen zit in “Just a Touch Away”, dat even later naadloos overloopt in “Please to Devon” is haast onbeschrijfelijk. Ook afsluiter “Let It All Burn” mag zich ondertussen al een vaste waarde beginnen noemen, want alles wat de zangeres aanraakte, veranderde in goud.
Heisa
Met Heisa werd The Street getrakteerd op nóg maar eens een thuismatch, al werd deze wel met hele ruime cijfers gewonnen. Het drietal deed er alles aan om zoveel mogelijk lawaai te maken, waardoor de boel binnen de kortste keren ontaarde in een gigantische moshpit. Roepen, tieren, scheuren… de mannen draaiden de volumeknop gewoonweg volledig open, waardoor Herk op zijn grondvesten begon te daveren. ‘Wij zijn Heisa, laat u maar gaan’, weerklonk het, en dat moest de frontman geen twee keer vragen. De energie kwam van heel diep, waardoor de ontploffingen nog grootser overkwamen dan voorspeld. De mannen deden daardoor ook een beetje denken aan TOOL, maar dan energetischer. Dat zag ook Joachim Liebens, die, net zoals heel wat anderen, als crowdsurfers over de straat vlogen. Heisa op The Street was een vulkaan die veertig minuten aan een stuk vuur spuwde, zonder het publiek een moment rust te gunnen. Episch.
STAKE
© CPU – Nathan Dobbelaere
Veel tijd om te bekomen van Heisa was er niet, want met STAKE stond het volgende spervuur aan riffs al klaar op de Main Stage. De band rond Brennt Vanneste pakte de draad dan ook gewoon weer op waar de vorige band hem had laten liggen, waardoor de vlam meteen in de pan schoot. Geflankeerd door een simpele, maar indrukwekkende lichtshow knalde de mannen Herk op een uurtje tijd aan flarden. Moshpits waren schering en inslag en de sfeer groeide alsmaar meer naar een hoogtepunt toe. Brennt zelf sprong dan maar met gitaar en al in het publiek om een rondje te crowdsurfen over Herk. Het leek wel een zegetocht van een koning die neerkeek over wat hij net had veroverd. Alles was kapot, met STAKE als grote schuldige.
Doodseskader
Lijnrecht tegenover elkaar stonden Tim De Gieter en Sigfried Burroughs op The Street toen ze met Doodseskader de boel begonnen af te breken. Alsof ze elkaar elk moment te lijf konden gaan vuurden ze de ene riff na de andere op Herk af. Daarin werd vooral heel veel geschreeuwd, Tim al wat scheller dan Sigfried, waardoor de sfeer alsmaar grimmiger werd. Daar werd nog eens een schepje bovenop gedaan door het minimale gebruik van lichten. Met een vaak mysterieuze opbouw ontaardden de nummers vaak in een explosie van lawaai, waardoor de moshpits niet lang uitbleven. Wat Doodseskader gisterenavond deed getuigde van grote kwaliteit, waardoor we met open mond terug naar de Main Stage trokken.
White Lies
© CPU – Nathan Dobbelaere
Met een smile tot achter zijn oren kwam Harry McVeigh het podium op gewandeld. Begrijpelijk, want voor het eerst in bijna twee jaar mocht hij met zijn band White Lies het Brits grondgebied nog eens verlaten voor een show buiten de landsgrenzen. Dat de mannen er zin in hadden, getuigde de zucht van opluchting die opsteeg toen “Death” meteen op het publiek werd afgevuurd. De sfeer zat goed, het tempo lag hoog en toen de begintonen van “To Lose My Life” weerklonken, was het hek helemaal van de dam. Helemaal goed bij stem was de frontman weliswaar niet, maar doordat de band beschikt over zoveel meezingers, viel dat bijna niet op. Zelfs de minder bekende nummers als “Is My Love Enough?” en “Morning in L.A.” werden mee gescandeerd, waardoor de sfeer alsmaar beter werd.
Toen “Farewell to the Fairground” werd ingezet, leek de eindspurt definitief ingezet. Herk at uit de hand van White Lies en ook het daaropvolgende “Hurt My Heart” kon op veel enthousiasme rekenen. Helaas bleef het tempo niet super hoog, waardoor de set met “Hold Back Your Love” en “Tokyo” een beetje leek in te zakken. Dat werd tegen het einde van de nummers wel altijd rechtgetrokken door een groots klapmoment of McVeigh die het publiek vroeg om mee te zingen, maar je voelde dat de climax een beetje voorbij was. Gelukkig is afsluiter “Bigger Than Us” uitgegroeid tot een waar festivalanthem, dat dat dubieuze gevoel helemaal van de kaart veegde. White Lies was terug in Europa, Herk was tevreden en zong mee als nooit tevoren. Zo zou het altijd moeten zijn.
Arsenal
© CPU – Nathan Dobbelaere
Terwijl Hoffman The Street in stijl afsloot, was het aan Arsenal om hetzelfde te doen met de Main Stage. Nu de band rond John en Hendrick sinds kort terug is met een gloednieuwe plaat, kan ze die eindelijk live voorstellen. Hun doortocht op Rock Herk was nog maar de derde show die in de huidige opstelling werd gespeeld, dus was het enthousiasme vanzelfsprekend groot. Dat John niet de beste zanger van het land is, wisten we al langer, maar hij is wel een rasechte performer. Openingstweeluik “Black Mountain (Beautiful Love)” en “Amplify” staken op het podium al snel het vuur aan de lont, maar de vonk sloeg maar moeilijk over op het publiek. Niet dat de sfeer niet goed zat, maar je voelde dat er meer in zat. Die momenten waarop alle remmen los gingen kwamen er ook, maar enkel tijdens de echt grote hits zoals “Saudade Pt. 2”.
Tijdens een show van Arsenal krijgt iedereen zijn moment in de schijnwerpers. Zo was dat op laatstgenoemde single de band, maar kregen we ook Felix Machtelinckx van Tin Fingers te zien op “Animal” en zorgde een beklijvende Paulien Matheus voor een hoogtepunt met “Temul (Lie Low)”. ‘Voelt iedereen zich een beetje “Estupendo”?’, vroeg John zich af, waarna Herk helemaal los ging. Het daaropvolgende “Longee” probeerde de sfeer er nog in te houden, maar die was helaas alweer vervlogen. Het was een komen en gaan van euforie, maar nooit brak die helemaal door. Datzelfde verhaaltje volgde even later, toen “Lotuk” de weide in vuur en vlam stak en “Sometimes” de vlam niet brandende kon houden. Gelukkig stuurde Arsenal ons met “Melvin” wel uiterst goedgezind naar huis, want die ‘ooh ooh oh oh oh’ spookt nog altijd door ons hoofd. Al bij al een geslaagd feestje dus, als afsluiter van twee mooie dagen Rock Herk.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
