Paul Weller is één van de officieuze ambassadeurs van de klassieke Britse popcultuur. De zestiger is dan ook al enkele decennia actief in de muziekwereld. In de schaduw van The Clash en Sex Pistols maakte hij in de jaren zeventig als zanger/gitarist furore met de modband The Jam, in de jaren tachtig bracht hij met The Style Council (bekend van de hit “Shout to the Top”) dan weer eerder eightiespop en soul. In 1989 besloot Weller zich toe te leggen op een solocarrière, en die nam met de britpoprage van de jaren negentig snel een hoge vlucht. Doorheen de jaren heeft Weller zo heel wat anderen geïnspireerd. De gebroeders Gallagher zijn grote fan, net als Johnny Marr, Alex Turner, Miles Kane en vele anderen.
Fat Pop is intussen het zestiende soloalbum van Paul Weller, en volgt op het in 2020 verschenen On Sunset. Deze plaat werd algemeen positief onthaald en toonde Weller van zijn meest optimistische kant. Fat Pop bouwt voort op de zonnige en relaxte vibe van zijn voorganger, ondanks dat de plaat met veel beperkingen werd opgenomen in een grillige periode van lockdowns. Aan het album is gelukkig nergens te horen dat de muzikanten fysiek nooit samen in de studio hebben gestaan.
Het is even slikken wanneer The Modfather zijn nieuwste langspeler start met een schaamteloze beat in “Cosmic Fringes”. Wanneer Weller invalt met zijn mature stem en typisch Londens accent frons je even de wenkbrauwen. Niet dat wij niet van beats of elektro houden, maar in het verleden hebben veel oude helden al eens hun handen verbrand aan een misplaatste drumcomputer of een gedateerde synth. Gelukkig blijkt de dreun in “Cosmic Fringes” niet meer dan een gimmick te zijn, want al snel wordt plaats gemaakt voor een gepastere discobeat en een rammelende elektrische gitaar. Op de rest van het album blijft Weller met zijn band op bekend terrein en levert hij muziek af zoals we die de laatste jaren van hem gewoon zijn; een gevarieerde mix van rock, soul, jazz en britpop in de stijl van The Kinks, The Smiths en The Beatles.
Die lange traditie van Britse muziek komt het best naar voor in “Shades of Blue”, het meest poppy nummer van de plaat. Een vrolijke pianomelodie die lijkt weggelopen te zijn van bij Elton John trekt het lied op gang terwijl Weller de tragedie en schoonheid van een alledaags leventje bezingt. Een stralend refrein en een grote dosis ‘ooh ooh ooh’ in de achtergrondzang trekken je vervolgens helemaal naar de hogere regionen van de pophemel. Ook het speelse “Cobweb/Connections” lijkt uit de schuif te komen waaruit in het verleden Ray Davies (The Kinks) of Paul McCartney hun inspiratie haalden, terwijl voor de midtempo rocker “Failed” Noel Gallagher tegenwoordig een ledemaat zou verkopen om het zelf te kunnen schrijven.
Weller stelt op Fat Pop zijn liefde voor soul dikwijls tentoon. Zo is “Testify” een meezinger waarin een dwarsfluit en orgel je even meenemen naar de motownhits van de jaren zeventig. Ook in “That Pleasure” lonkt Weller naar de seventiessoul en -funk, maar hier laat hij overdadige strijkers de melodie dragen. Een warme saxofoonsolo in het heerlijk kabbelende popnummer “In Better Times” roept dan weer herinneringen op aan de hits van Otis Redding.
Echt slecht wordt het nergens op Fat Pop, ook al is het titelnummer zelf een wat flauwer jazzy experiment. Enig punt van kritiek is dat de verschillende nummers een zekere eenheid lijken te missen. Weller speelt met veel ideeën en combineert veel instrumenten en genres, waardoor een vrij eclectische plaat ontstaat. Hierdoor voelt Wellers nieuwste langspeler soms aan als een verzamelaar en minder als een samenhangend album.
Paul Weller heeft met zijn rijkgevulde carrière niets meer te bewijzen. Hij is niet langer de venijnige punker van weleer, maar de man zit nog steeds vol passie en inspiratie om goede muziek te blijven maken. Met Fat Pop voegt hij een kleurrijk, warm en stijlvol album toe aan zijn goedgevuld oeuvre.
Facebook / Instagram / Website
