Rodrigo Leão – O Método (★★★★): Indringende sfeermuziek

De Portugese componist/multi-instrumentalist Rodrigo Leão verblijdt de wereld met een uiterst delicaat album. Op zijn nieuwste album O Método reikt hij de hand aan een best brede cast van muzikanten, waarbij onder meer Caspar Clausen (frontman bij Efterklang) en postmoderne, Italiaanse pianist Federico Albanese (die ook als producer fungeert) in het oog springen. Net zoals Leão’s dochter Sofia, die een klein gastrolletje vervult.

Die behoefte tot samenwerkingen aangaan loopt haast als een rode draad doorheen Leão’s dik twee decennia lopende carrière die talloze hoogtepunten kent. Ooit startte hij bij Sétima Legiao, waarna hij onder meer met het grensverleggende Madredeus – dat zich op het hybride grensgebied van weemoedige fado, pop, klassiek, folk en minimal situeert – furore maakte en samen met hen zowat de hele wereld rondreisde. Via deelname aan de meest uiteenlopende projecten werkte de erg innemende en vaak erg behoedzaam te werk gaande Portugees gaandeweg samen met illustere namen als Ryuichi Sakamoto, Beth Gibbons (Portishead), Neil Hannon (The Divine Comedy), Lula Pena en Stuart Staples (Tindersticks).

Ook nu, op het nieuwe O Método, blijkt Leão’s uitgesproken zin voor samenwerking heel vruchtbaar te zijn. Wie diens nieuwe album beluistert, ontdekt vrijwel direct aangrijpingspunten in de wereld van de neoklassieke muziek (denk aan Nils Frahm, Olafur Arnalds of Max Richter). Die zijn slechts richtinggevend, want hoewel Leão’s composities sterk gevoed zijn door zijn ervaringen als componist van soundtracks zoals ‘The Butler’ (misschien wel zijn meest gekende score), ‘Lisbon Story’ (Wim Wenders) of recent nog de op Netflix verschenen politieke documentaire ‘The Edge Of Democracy’, slaagt hij er op dit album met boordevol origineel materiaal in om de luisteraar helemaal te vervoeren.

Net zoals op de in het voorjaar gereleasete voorganger, de Avis 2020 ep, voelt O Método aan als een muzikale reactie op de pandemie. Aan de basis liggen kleine schetsen op piano, die Leão verder uitwerkt met subtiele laagjes elektronica (“O Convite”), al maken ook sfeervolle strijkerspartijen en zelfs een heus koor (de Musical Academy Of Friends And Children) deel uit van het geluid dat Leão naar voren brengt.

Opener “Ideia 1” brengt fragiele, met precisie uitgekozen pianonoten aan die je hart direct raken, waarna deze compositie helemaal openbloeit en zelfs richting climax trekt. Het erop volgende, met kille elektronica en warmbloedige strijkers verrijkte “A Bailarina” (“The Ballerina”) is dan weer een volks wijsje waarin het Musical Academy koor voor het eerst, maar zeker niet voor het laatst opduikt. Het markeert hoe Leão erg uiteenlopende uitvalshoeken gebruikt. Kenmerkend is misschien wel het bedwelmende “O Cigarro”, waarin zowel elementen uit pop, rock als western samenvallen.
.
Erg aandoenlijk op dit prachtige, van melancholische pianoballads vergeven album zijn ook de knappe titeltrack met inbreng van Federico Albanese, waarin alles in je hoofd rond lijkt te walsen, en een delicaat, minimalistisch mooi en de luisteraar bij het nekvel grijpende “The Boy Inside”, waarin Efterklangs frontman Caspar Clausen de lead vocals op zich neemt. Daarnaast merk je op dit ook sterk meditatieve album een voorliefde voor zowel tere poëzie (“Red Poem”, een instrumental als “Dresden”) als escapisme (“Transporte” herinnert qua feel héél even aan The Blue Nile).

Hoe dan ook, Leão slaagt er met verve in om uit al die werelden (pop, jazz, folk, modern klassiek) een heerlijk coherent en net daarom ook erg sterk verhaal te pennen. Vaak kalm en sober, maar tot in de allerkleinste puntjes uitgewerkt en net daarom ook zo heel bijzonder.