©️ CPU – Joost Van Hoey
Techno is groot. Het is niet meer het undergroundgenre dat in de vroege jaren ’80 ontstond in de kelders van Detroit en Frankfurt. Techno vult vandaag de dag arena’s, weides en fabriekshallen over de hele wereld; zo ook het Antwerpse Sportpaleis. Gisteren mocht Charlotte de Witte voor de tweede maal de zaal vullen met haar concept KNTXT. Tien uur lang kon er geraved worden in Mortsel, van 20 uur ’s avonds tot 6 uur ’s ochtends werden onze trommelvliezen gebombardeerd met de hardste technoknallers van het moment. Naast Charlotte de Witte nestelden ook Dax J, Marcel Dettmann, Ben Klock, Imogen en Chris Liebing zich achter de draaitafels.
De laatste jaren gaat het hard voor Charlotte de Witte. Met KNTXT cureerde ze haar eigen podium op Tomorrowland, bracht ze KNTXT vorig jaar naar het Sportpaleis, tourt ze de hele wereld rond en in 2019 werd ze resident-DJ op de Britse BBC Radio 1. Daarenboven kwam ze in september op de proppen met haar eigen label, ook genaamd KNTXT en werd ze verkozen tot beste Belgische DJ op de Red Bull Elektropedia-awards.
Om 20 uur stipt mocht Imogen het feest inzetten. Terwijl de grote zaal gestaag volloopt, verwent de Britse ons met haar eigenzinnige mix van electro en techno. Ze wordt niet voor niets beschouwd als een van de vormgeefsters van de volgende generatie techno-Dj’s. De vroege vogels hadden er duidelijk zin in en begonnen al stevig te dansen. Haar shows geven een goed idee van hoe ze een publiek weet te vangen, zich daarbij tussen de genres bewegend en een uniek verhaal opbouwend.
©️ CPU – Joost Van Hoey
Na twee uur was het aan de Duitse technopionier Chris Liebing. Dit jaar tekende hij op de Witte’s label en het eerste nummer dat hierop uitkwam was een samenwerking tussen hen onder de naam “Liquid Slow.” Hiermee opende hij ook zijn set, en een paar uur later zou het nog eens terugkeren in de set van Charlotte de Witte. Vlekkeloos draait deze vakman de ene schijf na de andere. Liebing staat bekend om zijn schranz-stijl, een industriële sound waarbij hij funky ritmes met keiharde doorstampende beats koppelt. Gedurende de set staat het volume nog niet op maximum en blijft een groot deel van de lichten nog uit. Alles wordt gespaard voor de grote headliner van straks. Wat opvalt, is dat het genre alle leeftijden kan bekoren, van studenten tot veertigers. Met de lange geschiedenis van het genre hoeft dat niet te verbazen. Tegen het einde van zijn set is het Sportpaleis volledig volgelopen, de stoeltjes blijven, op twintig man na, gelukkig leeg. Iedereen heeft nog de volle energie om te gaan.
Om half twaalf begint ze er aan. De volledige lichtshow springt aan, alsook het volledige soundsystem. De bassen knallen om je heen en doen onze kleren meetrillen. Zoals ze zelf had beloofd, begint ze er compromisloos aan, deze set zou ze niet rustig aan opbouwen. Drie uur lang zou Charlotte De Witte knallen. In het interview aan de VRT vertelde ze al: ‘Het gaat knallen zijn … Ik ga niet de moeite doen traag op te bouwen, ik ga er direct invliegen en hopelijk amuseren de mensen zich daar op.’ Deze hoop is alvast uitgekomen. Na haar vele getour in het buitenland, is dit een thuismatch, eigenlijk zijn de meeste mensen maar voor één iemand gekomen vandaag.
©️ CPU – Joost Van Hoey
Ze wordt bijgestaan door een verbluffende licht- en lasershow. Achter haar bevindt zich een imposant scherm waarop haar gebruikelijke indrukwekkende visuals worden afgebeeld. Voor een tweede keer klinkt “Liquid Slow” door de speakers, maar deze keer komt het pas echt tot zijn recht met het volledige soundsystem in werking. Charlotte haar set zweeft tussen de acid en de trance. Hoogtepunten zijn slijpschijven als “Fury” van AIROD, “Talking 2 B Mad” van SRVD, “Eating Concrete” van Reinier Zonneveld en het pas uitgekomen “Cento” van Markantonio in de Spartaque remix. Zoals altijd serveerde ze ons de nieuwste knallers, gemixt met niet-gereleasete parels en old-school Belgian classics.
Na drie uur zat het er op voor de Witte, maar nog niet voor het Sportpaleis. De volgende die achter de draaitafel plaatsnamen, waren de Duitsers Marcel Dettmann en Ben Klock. Deze speelden een back-to-back set, iets wat op zich speciaal is. Het gebeurt tegenwoordig nog maar zelden dat de twee zij aan zij staan achter de decks, maar voor Charlotte maakten de twee een uitzondering. De twee habitués van Berghain brachten een stevige set met vele hoogtepunten. Ze verblijdden het publiek met een minimalistische en ruwe sound, uitgebalanceerd met verrassende en bewogen momenten.
©️ CPU – Joost Van Hoey
De bankjes werden al wat dichter bevolkt, hier en daar lagen mensen te slapen. De nacht eiste zijn tol. Maar de echte ravers gingen door. Van half vier tot zes mocht de Londense Dax J het Sportpaleis afsluiten. Met een achtergrond in Drum & Bass en Jungle bracht hij een interessante mix, één die we helaas maar kort hebben gezien. Ook beren worden moe, het was tijd om huiswaarts te keren en de ochtend tegemoet te gaan.
