Al sinds 2008 is DZ Deathrays een band die zijn opwachting maakt in de Australische muziekscene. Toen was het nog met ruwe, niet al te doordachte punk met doldwaze clips, tegenwoordig is hun sound geëvolueerd naar een groter geluid met meer power. Dat ze in eigen land daardoor ook grotere zalen vullen en andere bands inspireren, nemen ze er graag bij. In Europa blijft de band weliswaar ter plaatste trappelen en dus was hun show in de Trix Bar niet eens volledig uitverkocht.
De band neemt twee voorprogramma’s uit eigen land mee naar Antwerpen. De eerste is Wharves, een band die een gelijkaardige soort rock brengt als de hoofdact van de avond. Toch is het bij dit jonge bandje iets braver en krijgen we meer grooves te horen. Het is niet altijd even boeiend, maar we horen wel een mooi potentieel in de groep. De frontman is heel enthousiast, maar babbelt daardoor misschien iets te veel. Toch weet het groepje een halfuur een heerlijke set neer te zetten boordevol dansbare, funky en groovy rock.
Volgende in de rij is PLANET, een groep uit Sydney. Maar hun sound zou zomaar uit Manchester kunnen komen. Ze brengen namelijk een heel Britse sound die wat aan hun landgenoten van DMA’S doet denken, maar evengoed invloeden van Oasis bevat. Heel vernieuwend is het dus allemaal niet, maar dat het gezellig overkomt, spreekt voor zich. Op het eind krijgen we zelfs wat strakke solo’s geserveerd, waarbij de band echt aantoont dat ze ook heel doordacht en goed kunnen spelen. Live viel PLANET alvast nooit uit zijn rol en kregen we een heerlijk dromerig rock setje.
https://www.instagram.com/p/B3FujfCI4JV/
DZ Deathrays heeft een nieuwe plaat voor te stellen die enkele weken geleden uitkwam. Positive Rising: Part 1 is niet meteen het sterkste werk van de groep, en dat blijkt live des te meer. Er worden heel wat nummers uit die plaat gehaald, en daardoor gaat telkens opnieuw de schwung uit de set. Gelukkig heeft de groep een strak begin en een potig einde in de vingers om zo toch voor een deel te overtuigen.
Met “Hi Everyone” heeft de band de perfecte opener geschreven voor hun sets: het is een vriendelijke, duistere en trage verwelkoming. Lang duurt het niet vooraleer de eerste riffs ons rond de oren vliegen en met “Total Meltdown” en “Blood On My Leather” ontstaat er in de bar al een kleine moshpit. Een vijftal mensen probeert de sfeer er wat in te krijgen, maar groter wordt de pit bijna nooit. Toch weet iedereen in de zaal zich in deze beginfase uitermate te smijten.
Het valt op dat de sound van de groep in deze bar niet perfect tot zijn recht komt. Het blijft te veel op de vlakte, en de ruige, grootse sound past niet in deze kleine bar. Het nadeel aan succes en het maken van platen voor grotere zalen, denken we dan. Een “Ocean Exploder” dat op plaat alles en iedereen omver blaast, komt hier dus jammer genoeg niet zo strak over als gehoopt. Toch probeert de frontman zich hier helemaal in de set te smijten door zelfs letterlijk het publiek in te gaan.
Toch kunnen we ons niet van het gevoel ontdoen dat de band nogal statisch stond te spelen. Ze zijn nogal in een brave mood, en lijken daardoor ook best ongeïnteresseerd. Enkel gitarist Lachlan Ewbank gooit zich nu en dan eens volledig op het podium, maar daar blijft het ook bij. De nieuwe nummers die elkaar in het midden van de set opvolgen, zorgen voor verveling en daardoor merk je ook dat de sfeer in het publiek onder dieptepunt zakt.
Tijd voor een eindsprint dus, en met “Gina Works at Hearts” wordt die uitermate strak ingezet. Deze nummers komen zelfs op zijn ruwst strak over. Hevige riffs, vettige gitaarsounds en natuurlijk een ontegensprekelijk tempo. Hierdoor weet DZ Deathrays op het eind van de show zichzelf toch nog over de meet te trekken, maar het kwam op de weg heel wat obstakels tegen.
De nieuwe muziek van DZ Deathrays klinkt live even inspiratieloos als op plaat, en dat zorgt ervoor dat hun shows niet meer de power hebben die ze vroeger nog hadden. In Trix zagen we bij momenten dan ook een futloze band die er niet altijd even veel goesting in had. Gelukkig zijn hun songs altijd hard, aanstekelijk en toegankelijk genoeg om het publiek mee te krijgen. Dat de sound niet altijd optimaal was, zagen we door de vingers, en dankzij een goeie eindspurt was het optreden toch nog geslaagd.
Setlist:
Hi Everyone
Still No Change
Total Meltdown
Blood on My Leather
Pollyanna
IN-TO-IT
A Lot To Lose
Ocean Exploder
Silver Lining
Hypercolour
Snakes
Gina Works at Hearts
Year of the Dog
Like People
Shred for Summer
