Een uitverkochte Rotonde kon zich gisterenavond verliezen in de psychedelica van de Chileense band Föllakzoid. Vijf kwartier lang sloegen de uitgerekte riffs, de bombastische bastonen en dreunende drums ons om de oren. Vorige maand kwam hun vierde plaat I uit en deden ze tijdens hun tour ook onze hoofdstad aan. De band lijkt met hun zijn plaat meer en meer af te zien van de traditionele rock. Op de website van hun platenlabel wordt gezegd dat ze sterk geïnspireerd zijn door de oude indo-Amerikaanse muziek uit de Andes. Live wordt dat iets eigentijdser en minder sacraal, je zou het zowaar minimal techno kunnen noemen. Het voorprogramma werd verzorgd door La Jungle, en het werd een krautavond om je vingers bij af te likken.
©CPU – Joost Van Hoey
La Jungle bestaat uit twee heren uit Mons die al een sterke livereputatie hebben opgebouwd. Gisteren bewezen ze zich nogmaals. Een half uur lang zagen we een verbeten en enorm strakke drummer zijn stokken kapotslaan en de zanger/gitarist kwam alsmaar meer in trance. Tegen het einde van de set kon de drummer zijn T-shirt uitwringen en was de frontman ontpopt tot een manische demoon. Ook het publiek was mee en danste als een hoop wilden op de muziek van La Jungle, zodat de houten vloer meedeinde op de maat. Het publiek wordt gevraagd of ze meer wilden, helaas was de tijd krap en moesten ze afronden. Dit deden ze dan met een speelgoedversie van Wham!s “Wake Me Up Before You Go-Go”.
Waar La Jungle ons deed dansen, deed Föllakzoid ons meewiegen op dronegeluiden. De genderfluïde gitarist Domingo García-Huidobro kwam alleen het podium op met een kaars in de hand. De sacrale sfeer was meteen gezet, en met behulp van een loopingstation liet hij ons tien minuten achter in een trance, terwijl hij zijn sigaret aanstak met de kaars. Ondertussen waren ook de andere twee bandleden, bassist Juan Pablo Rodríguez en drummer Diego Lorca, het podium opgekropen. De drummer verzorgde de hele set lang eenvoudige, ongelofelijk luide, repetitieve ritmes waarop de andere twee ongehoorde geluiden maakten. Zij vormden een meer statische basis voor de gekke bewegingen en uithalen van García-Huidobro.
Die laatste leek nauwelijks zijn snaren aan te raken. Hij leek meer geïnteresseerd te zijn in bewegen en onhandig ver over het podium te slingeren. Wanneer hij een willekeurige snaar aanraakte, genereerde hij een danig luide feedback dat onze oren ervan bonsden. Af en toe werden we weggeblazen door een bastoon die even snel wegging als dat hij gekomen was. Alsmaar meer geraakten hij en het publiek in trance. Hun hele set draaide rond het terugbrengen van hun energie tot haar puurste vorm en het omarmen van dat bevrijdende gevoel. Föllakzoid gebruikte muren van suspense om dat extatische moment tot leven te brengen en slaagde erin de rotonde te veranderen in een hoogmis van de kraut.
Voldaan en opvallend stil liep de rotonde leeg na een meeslepende trip naar de wereld van Föllakzoid. Na het opzwepende feest van La Jungle deden de Chilenen hun livereputatie eer aan. De hele set lang werden we bevangen door de herwerkte composities van hun goed ontvangen vierde plaat. Ze hielden ons danig in trance dat het concert zo voorbij leek te gaan.
