AlbumsOude BekendenRecensies

Casey – Where I Go When I’m Sleeping (★★★★½): Bedevaartsoord voor getormenteerde zielen

Met Casey waait er de voorbije jaren terug een frisse wind door de post-hardcore scène. Waar andere bands het ruime commerciële sop verkozen, vergaten anderen zichzelf heruit te vinden. Maar dat is buiten Casey gerekend; die weten namelijk perfect welke windstreek ze zullen uitvaren. Het vijftal uit Wales liet zich opmerken met “Love Is Not Enough”, hun versplinterende debuutplaat waarmee ze al snel een AAA pass verkregen voor verschillende prestigieuze festivals zoals Download Festival, Reading & Leeds. Daarnaast mochten de Welshmen hun debuut ook op verschillende plaatsen binnen Europa voorstellen, in het kielzog van bands zoals Thy Art Is Murder en The Amity Affliction. Hun eerste worp stond vol met oprechte, breekbare songs en met “Where I Go When I’m Sleeping” pikt Casey de draad – en misschien ook scepter – weer op waar Being As An Ocean die ooit losliet om te gaan pootjebaden in eerder vernoemde wateren.

“Where I Go When I’m Sleeping” opent met Making Weight, een nummer dat direct de toon zet voor de komende 40 minuten. Zoals de titel reeds doet vermoeden weegt het nummer nogal door. Frontman en zanger Tom Weaver opent zich over zijn jarenlange manische depressies en scharniermomenten binnen zijn leven zoals zijn hartstilstand en een zwaar auto – ongeluk.  De stakker heeft dus al wat meegemaakt. “In every way that I am strong, I am also weak” besluit hij in single Phosphenes. Het tweede nummer Wavering smaakt dan ietwat meer naar een klassiek Casey gerecht ware het niet dat her en der wat zaken afgekruid zijn met nieuwe specerijen. Clean vocals en harmonieën worden in een shoegaze jasje gestoken terwijl drummer Max Nicolai zijn empatische en harmonische drumlijnen in wonderbaarlijke overeenstemming brengt met het geheel. Niet te veel, niet te weinig. Net zoals uw antwoord op de vraag hoeveel whiskey er in uw Irish Coffee moet.

Interludes kunnen een album maken of – vaak in het geval van jonge, onervaren bands – kraken. Een vaak voorkomende schoonheidsfout is dan meestal dat het tempo in die mate drastisch terug geschroefd wordt waardoor je als luisteraar even volledig uit uw beleving gesmeten wordt. Denk aan de fameuze Final Destination scene in de rollercoaster maar dan minder fataal en dramatisch. Hoewel Casey pas sinds 2014 actief aan deuntjes werkt, zorgen interludes & en Morphine voor de ideale ademmomenten tussenin al de emotionele zwaargewichten. We kunnen de remschijven van dienst op “Where I Go When I Am Sleeping” vergelijken met een paar zonnestralen die even doorheen een gitzwart wolkendeken komen piepen alvorens de – emotionele – storm nogmaals losbarst. Het toegankelijke Fluorescents toont dan weer de enorme muzikale progressie van de band. Geen voorspelbare songs die opbouwen naar een breakdown – iets waar vele bands zich hopeloos in vastrijden de dag van vandaag – maar stuk voor stuk melodieuze en verfrissende composities. Denk dan maar Needleworks als exponent hiervan. Een prachtig – u mag het wat ons betreft zelfs episch noemen – staaltje muziek dat uw emoties even hard onder handen neemt als Hot Marijke haar cliënteel. Intens is een understatement.

Titeltrack Where I Go When I’m Sleeping is dan weer volledig instrumentaal. Geen gekwelde Tom Weaver die zijn diverse problematieken via een indrukwekkend trillende huig in ons gezicht spuwt maar verhalende instrumenten. Na geworsteld te hebben met mastodonten Bruice en The Funeral, is een kleine rustpauze meer dan welkom. Laatstgenoemde nummers mogen zich – in combinatie met Needlework – terecht tot hoogtepunten in het album kronen. Nadat je doorheen het volledige verhaal – zo mag je dit album wel noemen – bent opengereten en nog wat ligt na te bloeden in een plasje kommer en kwel, eindigt Weaver in Wound met een positieve noot. “In every way that I am weak, I am also strong”, contrasterend met wat hij een kleine 40 minuten eerder zei. Op deze manier heelt hij miraculeus uw getormenteerde ziel en vergeet u al snel dat u zich net op een 40 minuten durende, onvoorspelbare rit op een emotionele rollercoaster bevond. Nog een keer? Wees maar zeker.

“Where I Go When I’m Sleeping” is zonder twijfel een kathedraal van een album. Een soort van bedevaartsoord voor getormenteerde zielen die even wat soelaas en (h)erkenning zoeken. Gevarieerd, diepgang, muzikale hoogstandjes,… Casey stopte er meer dan hun ziel in. Het is nog maar midden maart en de lente loert al om de hoek maar dit is een grote kanshebber voor de album of the year eindejaarslijstjes. Naast ettelijke gemolesteerde harten kunnen we ook stellen dat Casey de verantwoordelijkheid draagt voor een paar gebroken potten. Dat we u gewaarschuwd hebben!

Casey trapt op 30 maart hun europese tournee af in JH Zenit in Dendermonde (via Flood Floorshows). Tickets zijn hier beschikbaar.

Hun Facebookpagina.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Graspop maakt affiche compleet met onder andere John Coffey, Fleddy Melculy en Deez Nuts

Nu het festivalseizoen bijna voor de deur staat, maken steeds meer organisatoren hun line-up compleet. Ook Graspop lost vandaag zijn laatste namen…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Casey - "Selah"

Casey, de Welshe band rond zanger en componist Tom Weaver, leidt het nieuwe jaar in met de single “Selah”. We voelen –…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Black Flag, Frank Turner & The Sleeping Souls en meer naar Jera On Air 2023

De afgelopen tijd stromen de festivalaankondigingen je om de oren, dus kan ook het Nederlandse Jera on Air niet achterblijven. Waar het…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.