Vele muziekliefhebbers, huis-tuin-en-keukenfilosofen én juryleden van ‘The Voice’ beweren dat je aan sommige songs beter niet komt. Gelukkig luistert Meshell Ndegeocello niet naar de Natalia’s van deze wereld en keert ze zelfzeker, hoe anders, elf klassiekers die al lang bestempeld zijn als ‘uncoverable’, binnenstebuiten waarmee ze een puik album in de vorm van Ventriloquism aflevert.
Als statement kan dat tellen, Ndegeocello die een grabbel neemt in haar ton van favoriete nummers. Maar ook zij kan zichzelf rekenen tot één van de R&B-koninginnen uit de nineties en nillies. Je kan het zien als de ene god(in) die de andere covert als een gezellig onderonsje op de Olympusberg der grootheden van de Afro-Amerikaanse popmuziek. Dat Ndegeocello een duidelijk beeld heeft wie op de Olympusberg hoort en wie niet, is duidelijk te zien toen ze stevige kritiek uitte op Bruno Mars. Ze ziet hem als een commercieel verkoopskanon waar ze niet echt hoog van oploopt.
Ndegeocello heeft van niets schrik en covert van Prince tot Sade. Ze neemt die songs en schudt ze door elkaar tot enkel het geraamte overblijft. Om dan stap voor stap te bouwen aan een gloednieuwe versie van het origineel. Zo krijgt “Waterfalls”, origineel van TLC, een zachte aai over het hoofd en verandert het prompt in een schattige puppy die het liefst van al tegen je aan komt kroelen. Ook “Sometimes It Snows In April” van de overleden paarse hoogheid, Prince, ontvangt een voorkeursbehandeling van Ndegeocello en krijgt een zoete, licht-donkere gedaante aangemeten. Ventriloquism is vooral een zacht, aangenaam album dat perfect in je afspeellijst ‘avondmuziek’ past.
Op een zwoele avond past Ventriloquism perfect, maar wie diezelfde avond wil shaken tot hij een heupoperatie nodig heeft, trekt toch een sip gezicht. De laatste nieuwe van Meshell Ndegeocello mist in ‘funkyness’. Enkel ‘”I Wonder If I Take You Home”, het eerste nummer op de LP, komt opdraven met een drum die verleidelijke heupbewegingen uitlokt. Het geeft een vertekend beeld voor de rest van het album. We missen nummers in de aard van “I’m Diggin’ You (Like an Old Soul Record)” die we in overvloed terugvonden op haar debuutplaat, Plantation Lullabies. Een dame als Ndegeocello beschikt dus wel degelijk over muzikale pepers waarmee ze haar nieuwste plaat iets meer dansbare pit had kunnen geven.
We moeten wel toegeven dat de andere songs, ondanks we de funk wat missen, keurige en tedere covers zijn. Je bijt je onderlip wel kapot van de spanning als je de eerste seconden van “Smooth Operator” (origineel van Sade) hoort, maar Ndegeocello komt er vanaf zonder ook maar een muzikale pagina te krenken met een onschuldige ezelsoor. “Funny How Time Flies (When You’re Having Fun)” lijkt dan weer op een samenwerking van Ndegeocello en Moby. Geef toe dat het horen van die combinatie alleen al meer dan aanlokkelijk klinkt.
Meshell Ndegeocello toont dat ze lang niet is afgeschreven. Dit album is een perfect uitgangspunt om je te verdiepen in de Afro-Amerikaanse popmuziek en voor zij die er al langer mee bekend zijn, is het een toegevoegde waarde in je muziekcollectie. Omarm het en zeg zeker niet: “Dat zijn klassiekers, daar kom je beter niet aan!”
