De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Marlon Williams bracht op vrijdag 16 februari zijn tweede sololangspeler Make Way For Love uit, een album geschreven in badjas ‘as some mad, sad guy’. Wij spraken hem op de eerste sneeuwdag van het Belgische winterseizoen, de perfecte sfeer om de prachtig sombere plaat een eerste maal te beluisteren.
“Ik ben verbaasd over mezelf. Normaal gesproken ben ik nogal terughoudend in mijn songs, maar er is iets gebeurd tijdens het proces waardoor ik opeens dit album moést maken. Ik liet mijn schild vallen en het hele gebeuren was een soort van loslaten en begrijpen van vele dingen.”
Williams heeft het over zijn break-up van zangeres Aldous Harding, die op het album de vrouwelijke helft van het duet “Nobody Gets What They Want Anymore” verzorgt.
“It’s really weird. Het hele album ben ik die dingen verwerk. Dit nummer heb ik geschreven vanuit wat naar mijn gevoel haar perspectief is. Zij zingt dus mijn versie van de events. Ze wilde aanvankelijk dat ik het door iemand anders liet zingen, maar door het uiteindelijk toch zelf te doen, heb ik het gevoel dat ze op zijn minst mijn versie van haar positie accepteert. Ze heeft niets aan de tekst veranderd. (…) Het is mijn favoriete nummer van het album. Op het einde van een relatie lijkt alles zo simpel en helder. Je kan echt leren van elkaar als je minzaam en vergevingsgezind bent.”
Harding en Williams groeiden beiden op in het havenstadje Lyttleton op het Nieuw-Zeelandse zuidereiland.
“Toen ik jong was, ging ik naar een enkel-Maori-sprekende school. Het is een prachtige taal. Dan ben ik begonnen met zingen. Ik herinner me dat ik me als tienjarige al bezighield met stupid songs te maken. Toen ik veertien, vijftien was, zat ik in een band waarvoor ik ‘echte’ nummers moest schrijven. Ik was niet echt goed in iets anders, dus ik ging er toen al vanuit dat ik er mijn beroep van zou maken. Ik had gewoon, misschien arrogant genoeg, geen concept van stoppen om welke reden dan ook. In die periode luisterde ik veel country muziek. Er is ook – vreemd genoeg – in Nieuw-Zeeland een bepaalde aantrekking tot reggaemuziek. (lacht) Ik denk dat het iets is dat aanspreekt omdat we zo’n eilandcultuur zijn.”
Het is moeilijk om Williams op het muzikale spectrum te plaatsen. Hij bevindt zich ergens om en rond country, folk, bluegrass en americana.
“Ik sta tegenover geen enkel label negatief. Het komt gewoon vanzelf dat ik dit soort muziek maak. Het is aan de luisteraars om te beslissen. Zelf luister ik nu naar Candi Staton, een black soul singer die actief was ergens in de mid seventies. Ze heeft een klassieke soulstem die doordrukt naar disco. (lacht) So even disco music for the next album is plausible.”
Op 11 april zakt Williams voor de derde maal af naar de Ancienne Belgique, als onderdeel van een uitgebreide wereldtour.
“Het is een hele grote tour die eraan komt. Een muzikale carrière valt gewoon niet te onderhouden in Nieuw-Zeeland alleen, er zijn maar 4,5 miljoen inwoners. Ik mis thuis dan wel en raak een beetje ontwricht. Ik hou ervan om te peformen, it’s fun. Elke keer dat ik mijn nummers breng, zie ik ze in een nieuw perspectief. Het komt bijna automatisch – zonder koud te willen klinken. Optreden zie ik zeker niet als een nachtmerrie waarin ik door het hele proces opnieuw heen wordt gesleurd.”
Williams verkoos als albumtrack het nummer “Make Way For Love” boven bijvoorbeeld “Love is a Terrible Thing”.
“Het is grappig want ik zie het eigenlijk niet als een positieve titel. Liefde is een kracht en het is terrible en awesome en het komt er ongeacht aan. De set-up van de nummers is ook doordacht, ik wou een soort van narratief verhaal opbouwen. Het album is als een waarschuwing, en bevat veel meer neutraliteit dan op het eerste gezicht lijkt. Ik geef me over aan de krachten. (lacht) Voor dit album had ik al twee jaar geen song geschreven, ik hou niet echt van het proces. Ik vind het een interessant maar vreemd gegeven om te doen. I like the fruit that it yields but I don’t like harvesting the fruit. (lacht)” – een ware lyricus quoi