Het leek of Thundercat gisteren in de Roma twee concerten gaf. Eén waarbij vier muzikale virtuozen samen een potje freejazz aanvoerden, en een ander waarbij ze een heupschuddend feestje bouwden. Al werd de ongelukkige keuze gemaakt dat eerste concert eindeloos uit te rekken, waardoor het tweede een uit proportie aangename verademing werd.
Of het lag aan ons. Want wonderbassist-op-zes-snaren en muzikaal brein Stephen Bruner is goed op weg om onaantastbaar te worden. Om maar te schetsen: hij maakt deel uit van de gang rond meesterproducer Flying Lotus, verfraaide als sessiemuzikant de albums van onder andere Erykah Badu en Kamasi Washington, en maakte met Kendrick Lamar de beste collab van 2016 – “These Walls” werd op het concert gearrangeerd als het einde van showtunesdeuntje “Bus in These Streets”. En dan doet hij het ook nog eens op zijn eentje bijzonder goed. Derde soloplaat Drunk werd één van de interessantste platen van het afgelopen jaar. Een kluchtige mix van eighties en futurisme, die van kitsch iets helemaal cools maakt.
Die plaat kwamen vier extreem getalenteerde muzikanten gisteren in de Roma voorstellen. En ze stonden zich enorm te amuseren. Het publiek evenwel nét iets minder, want om een allegaartje aan langste nummers ter wereld stond niet iedereen te springen. De nummers liepen rats in elkaar over en na een uur en half was het moeilijk om de aandacht er altijd bij te houden. Wel leuk om naar te kijken. Naast de eindeloos charismatische Bruner in zwemshort; een Woody Harrelson lookalike in legerbroek als violist, een smartelijk alledaagse toetsenist, en een drummer op wiens t-shirt ‘Keep calm and have sex’ stond te prijken. Alleen jammer dat ze ook af en toe muzikaal even verschillend klonken als hun verschijningen eruitzagen.
Maar dan ging het laatste halfuur in – en de rookmachines aan samen met een regenboog van lichten. Want het was tijd om de danspareltjes naar boven te halen. “Drunk” en “Drink That” dienden hierbij als foutloos voorspel, met “Tokyo” was de spaceshuttle helemaal vertrokken. “Friendzone” werd vervolgens opgevolgd door funk van een plaat “Oh Sheit it’s X” en alles culmineerde als encore in subliem juweeltje “Them Changes”.
Kortom, Thundercat trakteerde het publiek uiteindelijk op een bijna twee uur durende beleving, die bij een loutere luisterbeurt van de platen onmogelijk verkregen zou kunnen worden. Het was leuk, en volgende keer graag weer – maar dan een andere verhouding van de setlist, als het kan.
