Hearts That Strain, zo heet de nieuwe plaat van Britpops jongste wunderkind Jake Bugg. 23 lentes telt hij ondertussen, toch al een goeie zes jaar aan de slag, en maar liefst drie platen op zijn conto, inclusief laatstgenoemde. Om een idee te geven wat de impact van zijn muziek is; deze beer heeft tijdens zijn laatste passage in de AB een zwaarlijvig, stoer boefje van om en bij de vijftien jaar in keurig schooluniform zien meehuilen met de tekst van nummers als “Broken” en “Slide”.
Qua looks en de daarbijhorende aantrekkingskracht bij het jong vrouwvolk mag hij gerust naast Alex Turner staan, dat andere hedendaagse Britse rockicoon. Qua muziek krijgen we van Jake Bugg doorgaans sterk folk- en country-geïnspireerde popsongs en meeslepende ballads. En laat daar vooral geen twijfel over bestaan, hij schreef voor zijn eerste album een song die hij letterlijk “Country Song” doopte.
Dat kunstje kan hij nog steeds. Meer zelfs, hij doet er dit keer een schepje bovenop. Dat bewijst hij met “Southern Rain”, een nummer dat lijkt weggelopen van een vergeten plaat van Woody Guthrie. Lijkt ook logisch, de plaat is volledig opgenomen in Nashville, waar koning country heer en meester is. Maar een aantal nummers klinken toch eerder als koldercountry. Zo tast “Burn Alone” echt wel de grenzen van de goede smaak af.
Wat zegt u? Nog Amerikaanser? Ok dan, waarom geen duet met Noah Cyrus? Ja, dat is echt de zus van. Het resultaat klinkt beter dan wat je zou vermoeden. “Waiting” is een prachtige, klassieke evergreen, met een tekst van dertien in een dozijn, voorzien van pianobegeleiding en koperblazers. Smaakvol en elegant en vooral zeer Elvis.
Je kon misschien al tussen de regels lezen dat Bugg – bedoeld of onbedoeld? – soms wat naar kitsch neigt. “The Man on Stage”, een song over de eenzaamheid dat het leven op een podium met zich meebrengt, zou perfect kunnen doorgaan voor “Piano Man” van Billy Joel, maar dan uitgevoerd door een 23-jarige Britpopboy. Dat hoeft niet per se slecht te zijn natuurlijk, Mac DeMarco weet perfect hoe een smartlap te schrijven die toch de gevoelige snaren roert. Maar voor wie Buggs vorige werk met de verdiende sérieux heeft beluisterd, zal hier en daar misschien toch moeten wennen. Om maar te zeggen, er mocht wel wat zuiniger omgesprongen worden met de meewarigheid.
Dat gezegd zijnde, er staan ook erg goeie nummers op Hearts That Strain. De titeltrack is een volwassen en ingetogen folknummer en is veruit de beste song op de plaat. Ook “In The Event Of My Demise” weet zonder veel vertoon te bekoren.
We zijn overtuigd dat de muziek van Jake Bugg recht uit het hart komt, maar dat vertaalt zich met moeite in deze nieuwe plaat. Meer dan eens verliezen zijn songs aan slagkracht door overdreven nadruk op stijl in plaats dan op inhoud. Hearts That Strain luistert dan wel lekker weg, opener “How Soon The Dawn” bijvoorbeeld is prachtsingle over een liefdesverhaal dat op zijn sterfbed ligt, maar het ontbreekt de plaat aan muzikale integriteit. Deze beer geeft de voorkeur en zijn rechttoe-rechtaan gitaarballads zoals het eerder vernoemde “Broken” en “Slide”.
Jake Bugg komt op 28 oktober naar de Arenbergschouwburg in Antwerpen.
