Meer dan een snor, een grote portie energie en verschillende instrumenten heeft Bayonne niet nodig om een concert van formaat neer te zetten. De man die door het leven gaat als Roger Sellers is een multi-instrumentalist pur sang. Hij begon zijn carrière als Roger Sellers maar nam in 2015 de podiumnaam Bayonne aan. Onder die naam bracht hij vorig jaar de debuutplaat Primitives uit die meteen een schot in de roos bleek. Hij houdt met zijn muziek het midden tussen artiesten als Bonobo en Tycho maar ziet zichzelf niet als een dj, een toffe kerel dus.
Al van bij zijn intro hoor je dat dit geen gewoon concert zal zijn. Sellers staat helemaal alleen op het podium en maakt enkel gebruik van enkele elektronische geluiden, twee trommels en zijn stem. Het start meteen heel dromerig met de “Intro” van zijn plaat. We worden van bij het begin gehypnotiseerd door de buitenaardse klanken die zijn synths voortbrengen. Het lijkt even alsof we naar het universum worden gekatapulteerd en daar in het luchtledige wat rondzweven. Via een gezapige opbouw laat hij ons rustig in zijn wereld toetreden. Als hij dan ook nog eens zijn beste hoge gezangen uithaalt, lijken we helemaal verkocht.
De drums zijn nog een extra versterking van zijn klanken en muziek. Het geeft een soort epische sfeer mee die met behulp van zweverige klanken een eigen leven leidt. Net zoals zijn plaat gaan de nummers perfect in elkaar over zonder ook maar één moment van pauze. “Appeals” brengt de hoge stem van daarnet weg en toont nu de echte, dromerige stem van Sellers. Het doet bij momenten wat denken aan de weirdoness van Animal Collective maar dan net iets toegankelijker. Met zijn snor heeft Bayonne ook iets mee van de Columbiaanse drugsbaron Pablo Escobar al is hij lang niet zo gevaarlijk.
De man begint zich nu ook echt goed te voelen op het podium en leeft zich volledig in bij alles wat hij doet. Hij gaat niets uit de weg en doet in zijn eigen wereldje mee met de muziek. Soms is dit wat raar omdat hij met zijn koptelefoon wat afstandelijk overkomt maar als hij dan dicht bij het publiek komt, is die barrière helemaal verdwenen. Bayonne neemt zijn micro soms zo passioneel in de hand dat het lijkt alsof het zijn lief is. Hij speelt er mee, gaat er mee op de grond liggen, zet zich soms op zijn hurkje maar gaat er vooral helemaal in op. Bayonne weet duidelijk hoe hij zijn feeërieke muziek op een intensieve manier moet overbrengen, gewoon door zelf alles te geven.
Naarmate het concert vordert, komt het publiek ook meer in de mood om te dansen. Dat kan aan de sfeer liggen want hoe langer het concert duurt, hoe sneller en dansbaarder de songs worden. “Spectrolite” komt dan ook perfect in het midden van de set. De song toont een bepaalde frisheid met aanstekelijke synths die een soort regenwoudachtige sfeer doen ontstaan. Je voelt de warmte maar tegelijk krijg je ook druppels op je neus. “Sincere” heeft enkele vogelgeluidjes en versterkt het gevoel van de vrije natuur nog meer. Fladderend gaat de set door en wij beginnen ook te zweven door deze fascinerende muziek.
Afsluiten doet Bayonne met “Omar” en daarmee haalt hij nog eens alles uit de kast. Hij smijt zich op zijn trommels tot zijn drumstokjes in twee barsten, danst nog een laatste keer alles uit zijn lijf en laat de emoties de volle loop. Het publiek ontwaakt na deze hypnose van bijna een uur en onthaalt hem op een oorverdovend applaus. Sellers is zichtbaar ontroert en verlaat schuchter het podium. Bayonne weet zich in een lijstje te nestelen waarin ambient en electropop elkaar ontmoeten. Door de kracht en de energie waarmee hij op het podium staat, versterkt hij zelfs zijn live performance. Een unieke artiest die in de toekomst wel eens wat bekender zou durven worden.
