John Fogerty @ Sportpaleis: Retrospectief op ramkoers

Na vier jaar wachten stond John Fogerty, de voormalige frontman van de legendarische sixtiesband Creedence Clearwater Revival, gisterenavond nog eens op Belgische bodem. Hoewel het concert door covid sinds 2020 maar liefst drie keer werd uitgesteld, bleek het gisteren door de eerste stuipen van een hittegolf de ideale dag te zijn voor een optreden van Fogerty, want zijn retromuziek komt natuurlijk het best tot z’n recht in een stralende zon. Je kan je dan ook geen flower-powerverzamelaar voorstellen zonder Creedence Clearwater Revival. “Bad Moon Rising”, “Proud Mary” en “Looking Out My Backdoor” zijn slechts enkele van de vele tijdloze hits die Fogerty uit z’n pen schudde en samen met CCR vereeuwigde. Wanneer de frontman van zo’n groep nog eens op tour trekt dan spreekt het voor zich dat wij paraat staan om te gaan genieten.

Voor het voorprogramma hoefde Fogerty niet ver te zoeken, hij schakelde gewoon Hearty Harr in, de groep rond zijn zonen Shane en Tyler. Samen met hun band brachten ze een catchy mix van blues- en sixtiesrock, niet geheel onverrassend in de traditie van CCR. Na de rommelige aftrap “Can’t Keep Waiting” werkte de band zich met veel overgave doorheen een set vol stuivende gitaarmuziek. “Scream and Shout!” overtuigde met een gortdroge baslijn en vurig geschreeuw van Tyler, net als het demonische “Boogie Man”. Het instrumentale “Canyon of the Banshee” maakte uiteindelijk het meeste indruk met een sfeertje dat schatplichtig was aan Ennio Morricone, maar de rest van de nummers bleef eerder hangen op een niveau van middelmatigheid. Hearty Har bewees in Antwerpen dat ze bestaat uit sterke muzikanten (die trouwens ook de begeleidingsband van Fogerty vormen), maar het ontbreekt hen aan voldoende sterk materiaal om een hele show te blijven boeien.

Na de degelijke, maar niet legendarische opener was het tijd voor het echte werk: John Fogerty! Wanneer om negen uur de lichten doofden, voelde je de spanning stijgen, maar een korte videoboodschap zorgde meteen voor een verrassende anti-climax. De Man In Het Eeuwige Houthakkershemd sprak ons zelf toe in het filmpje en had het over de juridische strijd waarin hij de afgelopen vijftig jaar verwikkeld was om de rechten op zijn eigen CCR liedjes te kunnen verwerven. Door als tiener in de jaren zestig een louche platencontract te tekenen was hij die immers allemaal kwijtgeraakt. Sinds kort heeft hij eindelijk de rechten op z’n hele oeuvre terug. Om deze gebeurtenis te vieren moest de huidige tour een feest worden, een echte best-of van Fogerty en CCR.

Na het korte filmpje werd het feest meteen sfeervol afgetrapt: rook op het podium, beelden van een volle maan die langzaam opkwam en vervolgens natuurlijk de iconische riff van “Bad Moon Rising”. Fogerty stapte levendig uit de rook het podium op, zong meteen raak en betoverde zo vanaf de eerste seconden het Sportpaleis. Hij en z’n band zouden vervolgens een indrukwekkend openingssalvo afvuren: de iconische riffs van “Up Around the Bend” en “Green River” sneden stevig in op de zaal en zetten de hoofden al goed in beweging. Fogerty liep zelf met veel enthousiasme over het podium, breed lachend en wuivend naar de eerste rijen en dat werkte natuurlijk aanstekelijk. Hij had er duidelijk zin in en zou het publiek geven wat het wou: een set vol tijdloze klassiekers.

Zo goed als alle hits van CCR passeerden de revue in een sterke versie. Met het amusante “Rock and Roll Girls” en “Rockin’ All Over the World” paste Fogerty ook enkele hits uit z’n solocarrière op de setlist. Het is moeilijk om uit alle diamanten de mooiste te kiezen, maar persoonlijk genoten wij toch het meest van het vakwerk op “Green River” en “Fortunate Son”, het mooie “Have You Ever Seen The Rain” en de beklijvende anti-Nixonsong “Effigy”. De aanstekelijke percussie van “Down On The Corner” en swingende riff van “It Came Out of The Sky” bleken live nog steeds potten te breken, net als de evergreen “Cottonfields” die zo luid werd meegezongen dat Fogerty er oprecht blij van werd.

Alle hits die Fogerty op ons afvuurde, konden potentieel leiden tot een swingend feestje, maar in Antwerpen werd vooral enthousiast meegezongen en geapplaudisseerd. Aan een kant is het jammer dat de klassiekers het publiek niet uit haar stoeltjes gejaagd kreeg, maar anderzijds is dat niet zo gek als je weet dat het overgrote deel van de mensenmassa natuurlijk geen twintig meer was. Slechts een beperkt aantal songs werden in Antwerpen op minder enthousiasme onthaald. Het aan z’n vrouw opgedragen “Jof of My Life” spande de kroon. De versie klonk muzikaal teder en zacht, maar bevatte in combinatie met de trouwfoto’s die geprojecteerd werden toch iets te veel Amerikaanse stroperigheid om echt te beklijven. Al bij al kleine smetjes op een overigens vlekkeloos parcours.

Muzikaal scheerden Fogerty en z’n band behoorlijk hoge toppen. De geluidsmix zat doorheen de set goed en legde de nadruk op de gitaren. De iconische riffs en solo’s werden systematisch luider ingezet waardoor ze des te meer impact maakten. Vooral het uitgesponnen gitaarduel tussen vader John en zoon Shane in “The Old Man Down The Road” maakte indruk. Toch stond doorheen de avond niet alleen de gitaar centraal. Zo klonk in “Looking Out My Back Door” een frivole accordeon en werden enkele nummers aangevuld met een stomende solo op de saxofoon. Een ander indrukwekkend gegeven was Fogerty’s stem, want die klonk doorheen de set bijzonder goed. Natuurlijk raspte z’n stem iets minder rauw dan vroeger, maar dat is natuurlijk niet verwonderlijk als je weet dat Fogerty eind mei 78 werd.

Visueel viel er ook een en ander te beleven in het Sportpaleis. De bandleden stonden natuurlijk met veel interactie op het podium, maar daarnaast zorgden de mooie visuals die waren afgestemd op de songs voor kleurrijke achtergronden. “Fortunate Son” ging vanzelfsprekend gepaard met beelden van Vietnamsoldaten terwijl “Green River” rustgevende natuurbeelden meekreeg. De lichtshow bleef doorheen de set subtiel en gepast, al viel het natuurlijk op dat tijdens de anti-oorlogsong “Run Through The Jungle” de spots geel en blauw kleurden (niet toevallig de kleuren van de Oekraïense vlag). Het zijn kleine details waarmee John Fogerty toch de puntjes op de ‘i’ zette. Wanneer de frontman tijdens de bisronde iets te enthousiast een Belgisch biertje inschonk, konden we dan ook niet anders dan gelukzalig met hem meeklinken op een geslaagde avond.

Ondanks de 78 jaar op de teller gaf John Fogerty gisteren een bijzonder levendig en strak optreden in het Antwerps Sportpaleis. Met een setlist vol klassiekers en tonnen enthousiasme stuurde hij ons allemaal met een muzikale teletijdmachine terug naar de gouden jaren zestig. Nu Fogerty eindelijk de rechten op zijn CCR-songs heeft te pakken gekregen, hopen we dat hij nog heel lang op zo’n feestelijke manier kan blijven rondtrekken.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Bad Moon Rising (Creedence Clearwater Revival)
Up Around the Bend (Creedence Clearwater Revival)
Green River (Creedence Clearwater Revival)
Born on the Bayou (Creedence Clearwater Revival)
Rock and Roll Girls
Who’ll Stop the Rain (Creedence Clearwater Revival)
Lookin’ Out My Back Door (Creedence Clearwater Revival)
Run Through the Jungle (Creedence Clearwater Revival)
Effigy (Creedence Clearwater Revival)
Joy of My Life
Blueboy
It Came Out of the Sky (Creedence Clearwater Revival)
Keep On Chooglin’ (Creedence Clearwater Revival)
Have You Ever Seen the Rain? (Creedence Clearwater Revival)
Down on the Corner (Creedence Clearwater Revival)
Travelin’ Band (Creedence Clearwater Revival)
Cotton Fields (Creedence Clearwater Revival – Cover van Lead Belly)
The Old Man Down the Road
Fortunate Son (Creedence Clearwater Revival)