Vorige week stond hij nog in Vorst Nationaal als het voorprogramma van Hozier, maar een rol als support act is niet weggelegd voor een artiest als Rhodes. Met kraakheldere engelenstem en elektrische gitaar fascineert hij de Orangeriezaal van de Botanique. Zijn charismatische kaliber weegt door in emotionele folknummers, waarbij hij zijn stem tot in hogere sferen verheft.
De schuchtere, Schotse Tommy Ashby vult zijn rol als support act waardig in. Hij brengt niet alleen zijn eigen, fragiele nummers maar treedt later nog enkele keren op met Rhodes. Looks- en muziekgewijs portretteert Tommy zich als een langverloren, verfolkt familielid van James Bay en Hozier. Zijn doorschijnend Schotse accent draagt bij aan zijn innemende karakter. Het duurt dan ook niet lang voor het publiek ritmisch meeklapt. Op die manier krijgt Tommy de moed om los te komen van zijn microfoon.
Rhodes komt op het podium in zijn typische klederdracht: zwarte ensemble, markante ringen en versmolten met een gitaar. Hij begint eenzaam en bedeesd met de intro van zijn debuutplaat. Na ‘Close Your Eyes’ is al duidelijk dat hij voor een stripped back optreden gaat. Ieder nummer wordt in de puurst mogelijke versie gespeeld. Rhodes houdt nu eenmaal van mooie, epische soundscapes.
Die aanpak is, naast de gewijzigde arrangementen, ook merkbaar in kleine veranderingen. Zo brengt Rhodes een intieme, verkorte versie van ‘You & I’. Alhoewel zijn isolement op het podium zijn performance alleen maar versterkt, vervoegt Tommy Ashby hem bij het volgende nummer voor een rijker geluid. Rhodes verhuist naar de piano, terwijl Tommy sereen op de gitaar tokkelt in de achtergrond.
Een stevige versie van ‘Your Soul’ volgt, waarbij Rhodes zijn volledige stem en lichaam in de strijd gooit. Voor het eerst laat Rhodes zijn vertrouwde gitaar achterwege bij ‘Losing It’. Het voelt zelfs wat onnatuurlijk om hem met lege handen te zien. Hij lost het wonderwel op door het nummer kracht bij te zetten met expressieve handgebaren en zijn hevige stem die ongekende hoogtes bereikt.
Het zuivere wordt vanzelfsprekend doorgetrokken in ‘Let It All Go’, dat allesbehalve afzwakt door de afwezigheid van Birdy’s hoge stem. Bij de leadtrack krijgt Rhodes het alleenrecht op de piano, maar hij komt even beheerst en kwetsbaar over met zijn geliefde gitaar. Wanneer hij later bij ‘Breathe’ onverwacht z’n stem opnieuw een duizelingwekkende hoogte injaagt, houdt hij die kracht langer dan ooit tevoren aan.
Het publiek vol verlangen achterlaten zou ondenkbaar zijn. Daarom verblijdt Rhodes iedereen met een paar nummers van het deluxealbum. Vooral de afsluiter mondt uit in een wonderschoon en wild gitaarfeest.
Rhodes blijft een man die solo het podium moet bespelen. Live levert hij een ongeziene prestatie af. Hiermee beneemt hij de aanwezigen telkens weer van hun adem. Het is dan ook logisch dat er een live exemplaar van zijn debuutalbum ‘Wishes’ komt.
Rhodes vind je hier: Facebook | Twitter | YouTube | Soundcloud | Site
Tommy Ashby hier: Facebook | Twitter | YouTube | Soundcloud | Site