Wie Werchter zegt denkt al lang niet meer alleen aan het vierdaags festival dat we net achter de kiezen hebben. Nee, Herman Schueremans en de zijne leverden ons dit jaar ook Werchter Boutique, het concert van Ed Sheeran op de weide en last but not least TW Classic. Een festival dat al sinds 2002 op de festivalagenda staat en dus kon ook deze editie niet aan ons voorbij gaan. Zeker niet met een line up vol ronkende namen als dEUS, The National, Kraftwerk en Editors.

© CPU – Sven Michiels

De naam Richard Ashcroft doet niet bij iedereen meteen een belletje rinkelen. Dan volgt meestal de zin “dat is die van The Verve en die hit Bitter Sweet Symphony”. Wie zijn frank dan nog niet valt, leefde de laatste 20 jaar waarschijnlijk in een grot, maar goed. Richard Ashcroft mocht al vrij vroeg in de middag aantreden en daar was hij niet tevreden over. Dat merkten we toen hij zei ‘This is a summer of f*cking warming up’. Ashcroft speelt niet enkel nummers van zijn soloplaten, maar ook nummers van The Verve en toegegeven daar zitten veel hits tussen. Zo passeerden “Lucky Man”, “The Drugs Don’t Work” en “Break The Night With Colour” allemaal de revue, maar zelden hoorden zoveel hits en zo weinig respons van een publiek die vrij passief in de zon lag te kuieren. Hoogtepunt was natuurlijk “Bitter Sweet Symphony”, waarna de band zonder woorden het podium verliet.

© CPU – Sven Michiels

Nathaniel Rateliff & The Night Sweats brak in 2016 door met hun hits “I Need Never Get Old” en “S.O.B”. Twee jaar later staan de Amerikanen al op TW Classic, dat gaat snel. Nathaniel Rateliff en zijn band hebben er zin in, want ze klinken swingend en speels ondanks de broeierig hete weide. Het publiek dat voorheen een passieve indruk naliet kon dit wel meer pruimen, want hier en daar verlieten mensen de heilige grond van Werchter om op beide benen te staan dansen. Een frivool optreden, die soms iets te langdradig werd. Desalniettemin is Nathaniel Rateliff en zijn Night Sweats een echte festivalband die ons wist op te warmen (mocht dat nog nodig zijn).

© CPU – Sven Michiels

In oktober 2016 nam dEUS, de band rond frontman Tom Barman, afscheid van hun gitarist Mauro Pavlowski en kreeg zo anderhalf jaar tijd om die leemte te vullen. Met nieuwe gitarist Bruno De Groote en veel goede moed trok de band richting TW Classic en zo was dit een optreden waar vele mensen met grote nieuwsgierigheid naar uitkeken. Barman betrad het podium in maagdelijk witte kledij alsof hij hiermee de wedergeboorte van de band in de verf wou zetten. Laat maar komen, dachten wij. De band ging opgefokt van start met “If You Don’t Get What You Want”, dat wat chaotisch aanvoelde. Een gevoel dat ons niet losliet tot het einde van de show. Akkoord, hits als “Hotellounge”en “The Architect” blijven ook live staan als een huis, maar het voelde allemaal iets te geforceerd en daardoor werden de verwachtingen niet volledig ingelost. Wat ook niet hielp was dat de band hun grootste hit “Suds & Soda” vroegtijdig moest staken door tijd tekort. Een einde in mineur, waar Barman waarschijnlijk nog steeds over piekert.

© CPU – Sven Michiels

The National is ondertussen een vaste waarde geworden en dat vertaalde zich ondermeer in een Grammy voor Best Alternative Music Album voor hun laatste plaat Sleep Well Beast. Na een geweldige show in Vorst in 2017 konden we niet wachten om opnieuw van onze sokken te worden geblazen. “Nobody Else Will Be There” was een mooie opener en toonde waar The National zo sterk in is: ingetogen en tegelijkertijd krachtig klinken. We horen veel nummers van het recentste album: “Guilty Party”, “The System Only Dreams In Total Darkness” en “Day I Die” zijn stuk voor stuk nieuwe klassiekers waarvan we vermoeden dat ze nog lang deel zullen uitmaken van de band’s setlist.

Ook altijd van de partij was een ietwat bevreemdende en onvoorspelbare Matt Berninger. Licht beschonken, deed hij zijn ding alsof hij een avondwandeling in het park maakte. The National is een productieve band en dat bewezen ze op TW Classic nog maar eens. Ze speelden een drietal nieuwe nummers, die de hoop aanwakkeren voor een volgende plaat. Toch was het niet allemaal rozengeur en maneschijn, mede door technische mankementen was het op het grote scherm af te lezen dat dit voor frustraties zorgde. Ook niet alles werd feilloos gespeeld, want net als bij dEUS klonk The National bij momenten chaotisch en bevangen. Kortom niet het beste wat we hebben gezien van de band, maar meezingers als “I Need My Girl”, “Mr. November” en “Fake Empire” maakten veel goed.

© CPU – Sven Michiels

Een band die zijn plaats misschien het meeste verdient op deze affiche van TW Classic is Kraftwerk. De Duitsers gelden al sinds 1970 als pioniers van de elektronische muziek. Alleen maar respect voor deze mannen dus. Met een 3D bril op de neus lieten wij ons gewillig onderdompelen in dit computergestuurde avontuur. Een avontuur dat visueel minder te bieden had dan we aanvankelijk dachten. De vier heren van Kraftwerk zijn strategisch naast elkaar geplaatst, elk aan hun eigen werktafel. Een scherm met 3D-beelden achter hen moet het geheel dan wat op zien te leuken, iets wat niet door iedereen werd gesmaakt, want al snel zagen we dat de brilletjes plaats maakten voor een gewoon set ogen.

Maar goed het draait natuurlijk om de muziek en deze klinkt fris en vernieuwend ondanks dat bepaalde nummers al meer dan 40 jaar oud zijn. “The Model”, “The Man Machine”, “The Robots” en “Autobahn” zijn maar enkele nummers die nog steeds erg relevant zijn. Muzikaal krachtiger dus, dan dat het dat visueel was en net daar wringt het schoentje. Want velen hadden te veel gerekend op een spectaculaire 3D-show, terwijl Kraftwerk eigenlijk de elektronische muziek in zijn puurste vorm centraal wilde zetten.

Na een vijftal nummers dropen heel wat mensen af. Spijtig want deze kunstvorm verdiende net iets meer respect dan door een groot deel van het publiek werd getoond. Wij konden er wel van genieten, maar Kraftwerk was misschien de verkeerde band op de verkeerde plaats.

© CPU – Sven Michiels

Tot slot was het aan de heren van Editors. Het aantal keren dat de band in Werchter speelde, is haast niet meer bij te houden, maar feit is wel dat zij zich gigantisch hebben opgewerkt tot headliner van TW Classic 2018. Openen deden ze op TW Classic met “Cold”  een nummer van hun recentste plaat Violence. Frontman Tom Smith had er zin in en leek benen tekort te komen om het podium te belopen. Een furieus begin en al bij het tweede nummer “Hallelujah” vloog het vuurwerk ons om de oren. Editors maakte van het begin spektakel, niet zo zeer met twee middelmatige nummers maar eerder met de show er rond.

Editors wist muzikaal wel straf uit te pakken met “An End Has A Start”, “Blood”, “Smokers Outside The Hospital Doors” en “The Racing Rats”, telkens oudere nummers die het publiek sneller meekreeg dan een gemiddelde stipte nmbs-trein. Ook het publiek had er meer zin in. Waar wij de ganse dag een passieve en overhitte massa zagen, leek die nu te zijn wakker geschud door het Britse collectief. Frontman Tom Smith genoot duidelijk van zijn status als headliner en dat was ondermeer te zien aan het aantal liters dat de man uitzweette, best indrukwekkend. Wel bizar was zijn manier van bewegen over het podium, alsof Smeagol (Gollem uit Lord of The Rings) met artrose het podium had bestegen op zoek naar zijn “precious”. Dat was nu iets waar we ons bij momenten ongemakkelijk bij voelden.

Gelukkig waren daar altijd het oude getrouwe “Papillon” en “Ocean Of Night” die toch niet iedereen wist in te pakken, want nog voor Editors hun set afrondde, zagen we erg veel mensen de weide verlaten. Jammer toch? Editors sloot TW Classic 2018 af op serene wijze met hun hit “No Sound But The Wind”. Enkel Tom Smith, een gitaar en het nog overgebleven publiek. Editors leverde een prima set met genoeg spektakel en hits om ons ervan te overtuigen dat Editors inderdaad een headliner kan zijn. Tot volgend jaar en graag iets minder warm, Herman Schueremans.