LiveRecensies

Loma & Adam Torres @ De Kreun: Enkel het kampvuur ontbrak

LiveRecensies

Loma & Adam Torres @ De Kreun: Enkel het kampvuur ontbrak

Na regen komt zonneschijn zegt een oud spreekwoord, en dat was vrijdagavond ook in Kortrijk niet anders. Nu het stormachtige weer over ons land was getrokken, brak de zon eindelijk door en besloot het Wilde Westen het concert van Loma en Adam Torres te verplaatsen naar het dakterras van de Kreun. Een geslaagde zet, want het was niet alleen gezellig warm, het bleek ook de ideale setting waarin de etherische en meeslepende sound van Loma het best tot zijn recht kwam.

Net als Loma komt ook Adam Torres uit Texas en hij had enkel zijn gitaar en zijn beste kostuum meegenomen op de eerste Europese tournee van Loma. Helemaal alleen trotseerde hij de voorbijrijdende treinen en politiesirenes op het dak van de Kreun. Maar de man liet zich niet uit zijn lood slaan en creëerde meteen een intieme sfeer die hij perfect zes nummers lang aanhield. Op plaat worden zijn nummers opgesmukt met zachte percussie, violen en bas, maar zelfs zonder die arrangementen viel er met zijn intrigerende stem, poëtische tekst en zacht gitaargetokkel zeker genoeg te genieten. “Hatchet” was een indringende brok liefdesverdriet, “Morning Rain” bracht dan weer optimistische gitaarriedeltjes en op “Green Mountain Road” waanden we ons even in op een ranch in Texas. Het publiek genoot met een biertje in de hand van Torres’ luisterliedjes en van het goeie weer. Enkel een kampvuur ontbrak.

Hoewel Loma net hun gelijknamig debuut uitbracht, kwam de band helemaal niet onbeslagen op het ijs. Gitarist Jonathan Meiburg verdiende al zijn sporen bij het legendarische Shearwater, speelde bij Okkervil River en was zo onder de indruk van de plaat Wabi-Sabi van Cross Record (Emily Cross en Dan Duszynski) dat hij het duo meevroeg op een tournee van Shearwater. Het trio werd goeie vrienden en besloten samen nummers te schrijven en die op te nemen in Cross en Duszynski’s homestudio in het kleine dorpje Dripping Springs, Texas. Tijdens de opnames liep het huwelijk tussen Emily en Dan spaak, waardoor de nummers een donker randje kregen.

Ondanks hun jetlag en het feit dat dit het eerste optreden van hun Europese tournee was, zat de sound al van bij het begin strak. “Who’s speaking?” begon als een zacht windje dat langzaam kracht won en waarbij we ook niet meteen doorhadden dat Loma aan hun set begonnen was. Wel viel ons al meteen de uitgebreide arrangementen op die de band (live werd het trio aangevuld tot een quintet met een bassist en toetseniste) uit hun eerder beperkte instrumentarium kon brengen. “Dark Oscillations” overhaalde dan meteen de laatste twijfelaars en sleepte zich traag naar een heerlijke climax waar geen ontkomen aan was.

Wie goed luistert, kan op de plaat Loma heel wat achtergrondgeluiden ontwaren. Blaffende honden, brullende kikkers en fluitende vogels, een auto die voorbij rijdt; op het dak van de Kreun hoefden ze die geluidjes eigenlijk helemaal niet af te spelen, dat deed het avondleven van Kortrijk wel voor hen. De natuur zit niet alleen vervlochten in hun muziek, maar ook in hun teksten en in de sfeer die de band neer zet. Hard en zacht wisselden elkaar af, zonder aan intimiteit of aandacht te moeten inboeten. Drummer Dan Duszynski speelde vaker met zijn handen dan met zijn stokken op “White Glass” en creëerde zo een zachtere, warmere en haast primitieve sound die het nummer deed uitgroeien tot een hypnotiserende vuurdans, waar enkel het vuur nog ontbrak. Op “I Don’t Want Children” zong Emily Cross dan weer ‘Watching a cloud change from a horse to a dragon’ terwijl ze de wolken bestudeerde. In open lucht inspireerden de natuurelementen de band tot een heerlijk zweverig concert dat toch zijn voeten stevig op grond had staan.

Dat laatste mocht je tijdens “Relay Runner” wel heel letterlijk nemen, wanneer Cross lopend het dak begon te verkennen en dan buiten adem de band begon te dirigeren. Net daarvoor had de band ons al betoverd met het wondermooie “Joy” en het instrumentale “Jornada” zodat Loma ons helemaal in hun greep had. En passant bedankte ze ook de kok van De Kreun voor het heerlijke avondmaal (‘We’re never treated like that in America’) en breidden ze met het donkere “Black Willow” een mooi einde aan de set. Terwijl de avond viel, doofde het nummer langzaam uit en keerden we langzaam terug naar de werkelijkheid.

Of Loma helemaal anders zou geklonken hebben in een zaal, dat kunnen we zondag in de Botanique te weten komen. Op het dak van de Kreun zat de sound alvast helemaal juist en deed de intieme en open sfeer de band boven zichzelf uit stijgen. Een klein uurtje weg van de wereld en één met de natuur, wie had dat kunnen denken op een dakterras in hartje Kortrijk?

Setlist Adam Torres

High Lonesome
Green Mountain Road
Hatchet
Morning Rain
Wild Steps
Juniper Arms

Setlist Loma

Who Is Speaking?
Dark Oscillations
Sundogs
White Glass
I Don’t Want Children
Joy
Jornada
Shadow Relief
Relay Runner
Black Willow

Alle foto’s vind je hier.

 

Related posts
InstagramLiveRecensies

GHOSTWOMAN @ Wilde Westen (De Kreun Café): De geest van de hypnose

Vorig jaar bracht GHOSTWOMAN zijn derde plaat in achttien maanden uit. Het project van multi-instrumentalist Evan Uschenko heeft dus duidelijk last van…
2023FeaturesInstagramUitgelicht

Het elftal van 2023 volgens de Belgische muziekindustrie

Om muziek tot bij jou te krijgen, zijn heel wat mensen nodig. Ook in België zijn heel wat enthousiastelingen dag in dag…
LiveRecensies

Front 242 @ Wilde Westen (De Kreun): Ode aan de beat

Het geduld van de fans die tickets hebben voor Front 242 in De Kreun wordt al een tijdje op de proef gesteld….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.