De tweede plaat van Jungle liet meer dan vier jaar op zich wachten, maar deze vrijdag komt de opvolger For Ever eindelijk uit. Tijdens een alweer drukke festivalzomer zakten de twee frontmannen Josh en Tom af naar België en namen ze uitgebreid de tijd om het over hun tweede plaat te hebben. Het werd een interessant gesprek waarin er over meer dan de nieuwe plaat alleen gepraat werd!
Dag Josh en Tom, de nieuwe plaat van Jungle komt eraan! Hoe opgewonden zijn jullie?
Tom: We zijn echt heel opgewonden. We zijn allebei heel trots op de plaat. Op dit moment zijn we gewoon superblij en kunnen we niet wachten op wat het publiek ervan zal vinden.
De nieuwe plaat heet For Ever. Vanwaar komt die naam?
Josh (droog, met een grote glimlach): Instagram.
Tom: Het is een beetje als een grap begonnen, want onze Instagramnaam is jungle4eva. Bovendien vinden we oneindigheid wel een romantisch idee, het idee van eindeloosheid en nooit te kunnen sterven, dat spreekt ons aan als artiesten.
Josh: Er is ook een link met liefde. Het concept van de plaat is liefde en wat we op dat vlak hebben meegemaakt de laatste jaren. Het is wat autobiografisch en daarom is het ook geschreven als For Ever.
We hebben meer dan vier jaar op nieuwe muziek van Jungle moeten wachten. Waarom duurde het zo lang?
Tom: Het succes van onze eerste plaat was zo onverwacht dat we veel langer op tour waren dan we oorspronkelijk voor ogen hadden. Eind 2016 vonden we het belangrijk om een kleine pauze in te lassen. Tijdens die vier jaren hebben we heel veel unieke ervaringen gehad, wat ook nodig is om een goed verhaal te kunnen vertellen. Voor ons voelt het dan ook niet zo lang aan.
Josh: Wij werden ook nog niet gehypet voor de release van ons eerste album, zoals dat bij sommige artiesten als Cardi B wel het geval is – zij was al een megaster voor ze haar eerste album uitbracht. Bij ons heeft het na de eerste plaat nog twee jaar geduurd vooraleer we echt gesetteld waren.
De eerste plaat van Jungle was een groot succes en haalde zelfs een nominatie voor de Mercury Prize binnen. Welke impact had dat succes op het maken van jullie tweede plaat?
Josh: Ik denk dat het grote verschil tussen onze eerste en tweede plaat het aantal fans is. We dachten dat onze eerste plaat nergens toe zou leiden. We zouden al blij geweest zijn als we we in lokale clubs mochten spelen voor tweehonderd man. Nu zijn we ons bewuster van ons publiek en van ons eigen niveau, dus dat heeft wel een impact. De tweede plaat ging voornamelijk om het wissen van die gedachten om vrij te kunnen zijn om muziek maken.
Veel mensen hebben hoge verwachtingen voor de nieuwe plaat. Is dat iets wat jullie bezighoudt?
Josh: Niet echt, maar het is natuurlijk een compliment als de fans hoge verwachtingen hebben. We wilden in de eerste plaats een album maken voor onszelf, een plaat waar wij van kunnen genieten.
For Ever klinkt een beetje anders dan de eerste plaat, een tikkeltje experimenteler en dieper qua sound. Was dat een bewuste keuze?
Tom: Ik denk dat bewuste keuzes maken in muziek leidt tot het stagneren van vooruitgang. Wij werken liefst op een natuurlijke manier in de studio.
Josh: Het gaat om het gevoel van het moment te kunnen vatten. Je weet meestal niet waarnaar je op zoek bent tot je het vindt of hoort. We experimenteren vaak in de studio en daaruit groeit dan iets.
Het merendeel van de plaat is geschreven en gemaakt in de Hollywood Hills in Californië. Hoe was het om zo ver van huis te werken, en wat was het moeilijkste daaraan?
Josh: Op reis of op tour zijn geeft verschillende perspectieven. Wij hadden het geluk heel wat van de wereld te zien dankzij de tour rond onze eerste plaat. Maar toen bleven we op onze kamer om GTA te spelen, en zo werden al die plekken opgezogen door de populaire cultuur. Deze keer hadden we het geluk om de mensen te leren kennen. For Ever is ook veel autobiografischer en is meer ‘ik voel het’ dan ‘jij voelt het’. Dat is het grootste verschil, zou ik zeggen.
Met “Happy Man” en “House in LA” kregen we al twee nummers van de nieuwe plaat, maar “House in LA” verraste ons het meest. Het nummer klinkt meer downtempo en dramatischer dan we van Jungle gewoon zijn. Hoe is dat nummer ontstaan?
Tom: Ik weet het eigenlijk niet meer exact. Het begon allemaal met een melodie en de akkoorden. Het was wel het eerste verhaal van de plaat dat we echt wilden vertellen. Het nummer gaat over de tijd die Josh in Los Angeles verbleef en ik hem kwam bezoeken. Dat zijn viscerale herinneringen voor ons en die wilden we vastleggen in een nummer. Voor ons was Hollywood, en Californië in het algemeen, een geweldige ervaring. We leerden er prachtige mensen kennen, werden er verliefd en ook niet meer verliefd. Dat verhaal wilden wij vertellen.
Josh: Wij zijn zeer cinematografische mensen, dus Californië is een paradijs voor ons. For Ever is cinematografischer, omdat we er gewoond hebben en we dat gevoel dus echt opgezogen hebben.
Een ander nummer dat onze aandacht trok, is “Heavy California”: een typische Jungle-sound met een nieuwe wind. Wat is nu juist de diepere betekenis van dat nummer?
Tom: De melodie voor dat nummer hadden we al heel vroeg. De main hook van het nummer ontstond zelfs op de tourbus onderweg naar Californië, maar daarna verloren we hem een beetje uit het oog. Lange tijd werkte het niet voor ons, maar uiteindelijk kregen we het nummer toch af. Voor ons betekent het nummer natuurlijk nog meer dan voor de luisteraar, omdat we het schreven op weg naar daar. Na die ervaring kreeg “Heavy California” de twee daaropvolgende jaren steeds meer gewicht en groeide het uit tot wat het nu is. Het nummer geeft wel een gevoel van hoop en hoge verwachtingen, maar de lyrics benaderen eerder de donkere kant, want LA en Californië beantwoordden niet aan onze romantische verwachtingen.
Eén van de eyecatchers van Jungle is dat jullie meerstemmig zingen. Wanneer ontdekten jullie dat jullie stemmen perfect bij elkaar passen?
Josh: (lacht) Ik ben blij dat je vindt dat ze bij elkaar passen! Nee, het begon eigenlijk heel vroeg, toen we onze beats en muziek maakten. We speelden toen wat we hadden voor één van onze vrienden. Wij dachten dat we nogal slecht klonken, maar hij vond het wel cool. In die tijd waren we nog vrij schuchter. Onze vriend zei dat we onze muziek misschien wat dynamischer en dieper moesten maken. Op dat moment voegden we dan de vocals toe, die we samen wilden zingen, en zo onstond de sound. Godzijdank.
Is het meerstemmig zingen dan ook één van de redenen dat jullie zo succesvol zijn geworden?
Josh: Ik denk dat het zeker een uniek kenmerk is. Op de nieuwe plaat ga je ons wat vaker solo horen zingen. Wat ook iets is wat we wilden bereiken met For Ever, want zo kan je horen dat we op onze eerste plaat maar op één toon zongen. Ik denk dat je op de nieuwe plaat en op nummers zoals “Casio” meer persoonlijkheid krijgt met solovocals.
Voor de tweede plaat kregen jullie voor het eerst hulp van producer InFlo. Hoe was het om met hem samen te werken en wat was zijn input?
Tom: Het was een ongelofelijke ervaring. Eerst en vooral werd hij een goede vriend en hadden we meteen een magische connectie. We hebben veel gemeenschappelijk, ook onze visie op de liefde en het leven. Hij had altijd een traditionele aanpak als producer: hij kwam de studio binnen en luisterde naar al onze ideeën en dat waren er ongeveer driehonderd. Wij gingen altijd maar halfslachtig om met onze ideeën, maar hij hielp ons met het maken van de juiste keuzes. Hij gaf ons echt veel vertrouwen in onze ideeën en zo kregen we het zelfvertrouwen om deze plaat af te werken. Het was bijvoorbeeld ook zijn idee om een strijksegment op te nemen en het zo naar een nog hoger niveau te tillen.
Voor de eerste keer verlieten jullie de eigen studio in Shepherd’s Bush (London) om een aantal nummers op te nemen in andere studios in London, zoals de Metropolis Studio. Was die verandering noodzakelijk om als band te groeien?
Josh: InFlo haalde ons zeker en vast uit onze comfortzone, en dat was zeer belangrijk voor ons als creatievelingen. We hadden nood aan meer uitdaging, omdat we wat te comfortabel zaten in onze eigen studio. Het was ook leuk om eens andere studio’s te zien, andere instrumenten te gebruiken en een andere ingenieur tegen te komen. Het strijkersgedeelte namen we op in de gigantische Metropolis Studio. Dat was een prachtig moment voor ons, omdat het de eerste keer was dat we onze eigen nummers aan andere muzikanten gaven zodat die er hun eigen emotie konden insteken. Hun emoties maakten het verhaal voor ons nog magischer.
Hoe is die samenwerking op het nummer “Beat 54” met The Wires String Ensemble eigenlijk tot stand gekomen?
Josh: InFlo zat achter de knoppen bij Michael Kiwanuka’s vorige plaat Love & Hate en daarvoor werkte hij samen met The Wires String Ensemble. Hij introduceerde hen aan ons, en het waren gewoonweg supercreatieve muzikanten. Ze kunnen uitstekend improviseren. Wij hebben eigenlijk geen ervaring in het muziek schrijven voor strijkers, dus zongen we de melodie voor, waarna zij dan aan de slag gingen. Dat nummer maakt van deze plaat iets speciaals voor ons.
Dus jullie vonden het leuker om de tweede plaat te maken dan de eerste?
Josh: Het zijn twee verschillende ervaringen. Het tweede album is persoonlijker, en de challenge was om ons verhaal te vertellen, eerlijk en echt te blijven, en om met dat verhaal andere mensen te boeien zodat die er hun eigen ding van kunnen maken.
Wat is het belangrijkst voor Jungle: het schrijven van diepe, verhalenvertellende lyrics of eerder catchy dansbare melodieën?
Tom: Beiden zijn heel belangrijk, maar het hangt af van de stemming en van het nummer. Wij luisteren bijvoorbeeld naar Daft Punk omdat dat upbeat is en ons doet dansen, maar we luisteren ook naar Bon Iver omdat dat heel emotioneel en persoonlijk is. De mix van mooie lyrische en dansbare melodieën is op For Ever in onze ogen echt mooi geworden.
Maken jullie eerst de melodie of schrijven jullie eerst de songteksten?
Josh: Zoals we al zeiden, je weet niet waar je naar op zoek bent tot je het gevonden hebt. Het komt allemaal aan op experimenteren en veel verschillende ideeën hebben. Sommige nummers beginnen met een drumbeat, zoals “Casio” en “Smile”, dat idee was oorspronkelijk opgenomen met een iPhone. Andere nummers zijn dan weer anders gemaakt: Tom aan de piano, of wij twee die aan het jammen zijn. De nummers ontstaan allemaal op een andere manier en die verschillende manieren moet je omarmen, omdat het zo veel spannender is om muziek te maken.
Zijn jullie akkoord als ik For Ever een break-up album zou noemen?
Josh: Dat is het zeker en vast.
Tom: Er zijn altijd twee kanten van dezelfde medaille. Uit elkaar gaan met iemand geeft je wel de mogelijkheid om iets nieuws met een ander te beginnen. De zoektocht naar liefde is in die zin ook oneindig voor iedereen.
Josh: For Ever vertelt het verhaal van die cyclus. De opener “Smile” heeft een Bee Gees en Saturday Night Fever vibe. Het album vertelt het verhaal van Californië. “Beat 54” is meer van ‘hier ben ik’, terwijl “House in LA” meer een analyse is van het plezier.
Is er een album dat jullie geïnspireerd heeft tijdens het maken van de nieuwe plaat, of een album dat jullie recent vaak hebben beluisterd?
Josh: Het meest recente album waarmee we ons beiden verbonden voelen, is Aromanticism van Moses Sumney. Een geweldige leftfield soulplaat die op het eerste gehoor heel traditioneel overkomt, maar de manier waarop die man zijn verhaal vertelt en zijn stem gebruikt is echt prachtig.
Tom: Bon Iver is een gigantische inspiratiebron voor ons, maar ook Anderson .Paak en oudere bands zoals The Rolling Stones. De energie van The Rolling Stones hebben we in ons eigen album proberen te stoppen.
Josh: Hiphop heeft ook een grote invloed op ons. De manier waarop wij beats maken is vergelijkbaar met die van hiphop. Wij denken dan vaak dat we een echte hiphopschijf gemaakt hebben (lachen), terwijl dat eigenlijk niet het geval is.
Op het podium is Jungle een zevenkoppige band. Houden jullie daar rekening mee bij het maken van een nummer of plaat?
Tom: Niet echt, het is heel belangrijk om de studio- en de livemuziek van elkaar te scheiden, want anders voel je je beperkt in de studio. Als we rekening hadden gehouden met het live spelen, dan waren er nooit strijkers op For Ever gekomen en ook minder elektronische elementen. Een groot deel van ons eerste album schreven we bovendien zelfs voordat we überhaupt een band hadden. Wij focussen dus eerst op het studiogedeelte, en pas als de nummers klaar zijn bekijken we hoe we ze live kunnen brengen.
De laatste Jungle headlineshow in België was op één mei in de Botanique waar we al heel wat nieuwe nummers konden horen. Hoe was de reactie tot dusver op die nieuwe nummers?
Josh: Verbazend goed moeten we zeggen. Het publiek deed al goed mee, wat niet altijd het geval is als ze het nummer voor het eerst horen.
Tom: We gaven onszelf de mogelijkheid om iets te doen wat niet veel bands tegenwoordig nog kunnen doen. Veel van de nieuwe nummers spelen we al sinds oktober vorig jaar, we wilden onze trouwe fans verrassen met iets nieuws.
Josh: Door ze live te spelen hebben we ook de arrangementen van bepaalde nummers aangepast. “Happy Man” had eerst een dubbel refrein, maar we merkten al snel dat dat niet aansloeg bij het publiek, dus veranderden we het en probeerden we het opnieuw uit.
De volgende weken worden weer erg druk voor Jungle. Wat is de beste manier om te relaxen op tour?
Josh & Tom: Fifa spelen!
Tom: Boeken lezen. Ik hou ook van zwemmen, dus als er in de buurt een meer is, ga ik daar graag eens in plonsen. Het allerbelangrijkste om te onthouden is dat je het leven niet altijd te serieus moet nemen en dat je gewoon plezier moet hebben. Geniet van de ervaringen en laat ze voor wat ze zijn. Ik denk dat veel artiesten heel gestresseerd zijn en veel te veel bezig zijn met wat anderen van hen denken. Als je die gedachten loslaat, heb je sowieso een leukere tijd.
Jullie speelden deze zomer op Pukkelpop. Zijn er nog andere festivals waar jullie naar uitkijken?
Josh: Pukkelpop is absoluut een geweldig festival. Ook op Rock Werchter was het superleuk een aantal jaren geleden. Ik herinner me nog de eerste keer dat we op Rock Werchter speelden, toen waren we echt gechoqueerd dat er zoveel volk naar onze show kwam kijken. Een surreëel moment voor ons.
Tom: Tijdens een festival ga ik graag eens over de weide om de sfeer wat op te snuiven en om de energie te voelen die daar hangt. Dat is belangrijk, omdat we zo onze set daarop kunnen afstemmen.
Hebben jullie dan ook tijd om naar andere artiesten te gaan kijken?
Josh: Toch wel, vorig weekend hadden we het geluk om Gorillaz en Queens Of The Stone Age live aan het werk te zien. Soms krijgen we zelfs de kans om andere artiesten te ontmoeten, zoals recent nog Noel Gallagher, die een grote fan van ons eerste album was. Het is gewoon te gek dat artiesten waar wij vroeger naar opkeken zeggen dat ze je muziek goed vinden. Zeker bij iemand als Noel, die zoals algemeen geweten een flapuit is.
Tom: Ik durf zelfs te wedden dat Liam ons haat, omdat Noel ons leuk vindt (lacht)!
Laatste vraag: wat willen jullie met For Ever bereiken?
Josh: Wij hebben ons doel al bereikt. We wilden anderen niet imponeren, maar eerder een plaat maken die onze eigen wonden geneest. Dan is muziek het mooist: als je je passie, gevoel en emotie ermee kunt verwerken. For Ever is voor ons een helende plaat, een cyclus van de liefde, die zowel uplifting als melancholisch is. De plaat maakte ons en ons team sterker.
Jungle zakt op 22 november opnieuw af naar België en speelt er een nu al uitverkochte show in de Trix in Antwerpen.
For Ever verschijnt op 14 september via XL Recordings.
