© CPU – Kathleen Ooms
Glints is on a roll. Nadat Jan Maarschalk Lemmens vorige zomer op Rock Werchter 2022 het publiek terug deed kennismaken met zijn hiphopproject Glints, volgde dit voorjaar de bevestiging. Een goed onthaald tweede album – The Dark! – werd snel gevolgd door een uitverkochte show in de Ancienne Belgique, waarbij Glints zowel muzikaal excelleerde als het energiepeil van het publiek naar ongeziene hoogtes stuwde. We ontmoeten hem voor een gesprek over zijn nieuwe album, het zwarte gat na de coronacrisis en… westerns.
Enkele weken terug kwam je tweede studioalbum The Dark! uit. Hoe ervaar je zelf de release?
Glints: Heel positief. Je bent lang bezig met het maken van een album en ineens is het er dan. De grootste uitdaging is tegenwoordig om ervoor te zorgen dat je muziek bij de mensen raakt. Ik heb heel veel reacties gehad, en ik zie ook dat veel mensen er naar luisteren. Het is een steady stream van mensen die laten weten wat ze ervan vinden.
Iets dat opvalt op je nieuwe album zijn samenwerkingen met kleppers zoals Roméo Elvis. Hoe ben je bij hem terechtgekomen?
Roméo is een van de grootste en coolste namen in de Belgische hiphop. Ik wou al heel lang iets met hem doen, maar ik wist niet echt hoe realistisch dat dat was. Toen ik bezig was aan The Dark! en juist de track “Just a Prick” had gemaakt, wist ik dat ik er een feature op wilde. Ik zoek bij een nummer altijd of er nog iemand iets kan bijdragen waar het nummer om vraagt.
Ik vroeg me af wie bij dit soort nummer en het onderwerp zou passen en kwam al snel uit bij Roméo Elvis. We kenden elkaar al wel een klein beetje en hadden elkaar wel een paar keer rakelings gezien, zoals bijvoorbeeld op de Red Bull Elektropedia Awards. Nadat ik het hem had gestuurd, heeft hij meteen geluisterd en laten weten dat hij het een nice nummer vond. Toen dacht ik: we zullen wel zien, want het gebeurt vaak dat de reactie positief is, maar dat er dan toch niets van komt. Maar vrij snel daarna ben ik naar zijn studio geweest met zijn geluidstechnieker Pierre Oeil. We hebben even besproken hoe hij het zag, waarna hij zijn strofe heeft opgenomen. Toen was het af.
Over wat gaat “Just a Prick” dan?
Over een karikatuur van een narcistische klootzak die alleen met zichzelf bezig is. Alle nummers op de plaat zijn een soort van karakterstudies. Mijn album is eigenlijk een verzameling van kortverhalen over de donkere kanten van mensen. Daarom heet het ook “The Dark”.
Het artwork heeft iets weg van een film. Moeten we je album ook zo zien?
Ik heb even film gestudeerd en ben een zeer grote filmfanaat. Vooral van genrefilms: western of sci-fi, waar ik mij heel hard in heb verdiept. Ik was al lang aan het spelen met het idee om genrefilmmuziek te maken. Op mijn vorige album stond er ook al zo’n nummer “Gold Veins”. Ik vind het interessant om ermee te werken, en dan te zien wat je ermee kan doen.
Heel veel films kijken heeft mij ertoe gebracht om van die donkere karakterstudies te doen, binnen het frame van zo een genrefilm. Ik heb het album opgesteld als een film en het was dan ook de bedoeling om het dan zo visueel vorm te geven in het artwork.
‘Ik hou ervan een om een brede wereld uit te bouwen, die niet enkel bestaat uit muziek’
Denk je daar dan ook al vroeg in het proces van het maken van het album aan?
Sowieso. Tijdens het maken van een album maak je verschillende bewegingen en ga je in verschillende richtingen. Ik werk ook altijd met dezelfde artiest, Iljen Put, voor het artwork. Hij maakt ook deel uit van Abattoir Anvers (een artistiek collectief dat gehuisd is in een oud slachthuis in Antwerpen, red.) en doet al het artwork voor Yong Yello en Faisal.
Vanaf dat ik muziek aan het maken ben, laat ik het hem ook horen. Al snel bespreken we: ‘Wat is dit? Hoe willen we dat het eruit ziet?’ Ik hou ervan om een bredere wereld uit te bouwen, die niet enkel bestaat uit muziek.
Stromae wordt op je nieuwe album vaak aangehaald als invloed. Is dat inderdaad zo of eerder iets wat de kranten schrijven?
Vooral dat laatste ja. Maar dat is oké, de kranten moeten altijd iets schrijven. (lacht) Maar ik ben sowieso wel een grote Stromae fan. ‘He’s one of the best’: in België, in Europa en zelfs in de wereld. Ik zie die vergelijking als een compliment.
Maar ik denk dat gelijkenis vooral komt van het koorelement en de grootsheid daarvan. Er zijn nu eenmaal weinig mensen die dat doen. Bij mij komt dat van mijn achtergrond als koorknaap in het kinderkoor van de opera. Bij mijn vorige album kwamen de koorinvloeden vooral in de achtergrond en meer in de instrumentals voor. Deze keer dacht ik echter: deze koren kunnen ook de refreinen zingen en dan krijg je nummers zoals “So Sorry” of “Roma”. Als je dat combineert met elektronica, kom je gewoon heel snel in hetzelfde vaarwater als Stromae. Ik denk dat het ook wel een beetje toeval is. Er zitten veel gemeenschappelijke elementen in, maar ook heel veel verschillende.
Uit welke invloeden heb je dan zelf nog inspiratie gehaald?
Om eerlijk te zijn, ik probeer dat niet te veel te doen. Ik luister super veel naar muziek en probeer altijd bij te blijven met de nieuwe releases. Maar ik probeer heel bewust niet te maken wat ik hoor en heel cool vind. Ik probeer een idee te vormen van wat ik in de essentie cool vind en dat dan uit te puren. Dat zijn dan dingen, bijvoorbeeld uit de filmmuziek. Ik probeer echt niet actief dingen over te nemen. Artiesten die ik sowieso bewonder, zijn Little Simz en Loyle Carner met hun recente albums. Zij zijn niet mijn directe inspiratiebron, maar inspireren mij omdat ze de dingen op een andere manier doen dan de meeste mensen.
Yong Yello was ook deze keer weer de producer van dienst. Wat is het geheim achter jullie langdurige samenwerking?
Ik denk dat eerst en vooral onze persoonlijkheden heel compatibel zijn: wij komen gewoon heel goed overeen. Anderzijds hebben wij ook een connectie die moeilijk in woorden te vatten valt. Yello en ik hebben op onze eerste twee sessies meteen “HTTP 404” en “Bugatti” gemaakt. Ik weet nog dat we allebei heel verbaasd waren dat alles zo vlot ging. We hadden allebei al met heel veel mensen muziek gemaakt, maar dit nog nooit meegemaakt. Dus zijn we dat gewoon blijven doen en zijn we ook samen gaan wonen. Vooral in de studio zitten we op dezelfde lijn. Ook al maken we wel andere muziek, we hebben dezelfde ideeën over wat mooi en cool is. Zo vinden we het bijvoorbeeld ook allebei belangrijk dat een nummer catchy is, maar ook niet te plat is. We werken heel intens samen, maar geven elkaar ook genoeg ruimte.
Is er een kans dat we jou ook eens te horen krijgen in zijn muziek?
(blaast) Goh, dat weet ik niet. De kans lijkt mij heel klein. Yello heeft op zijn vorige plaat geen enkele feature gedaan, en dat was ook bewust. Ik gooi vaak allerlei verschillende talen samen en creëer zo een soort van Europese smeltkroes, bijvoorbeeld met het Portugees van Blu Samu en het Frans van Roméo Elvis. Bij hem zit dat helemaal anders. Anderzijds zou het ook wel leuk zijn om iets te hebben dat we met twee kunnen performen, op festivals en concerten. One day, misschien. (lacht)
Gaat The Dark! ook over de angst voor het muzikale zwarte gat?
Aan de oppervlakte niet meteen, maar daar gaat het natuurlijk altijd een beetje over. Dit is mijn leven en wat ik doe, en heeft op de helling gestaan door de hele wereldsituatie toen. Daarna is het niet evident om je weg terug te banen naar een AB show. Dat is gelukt, maar dat was wel spannend.
Was je show in de Ancienne Belgique dan je ultieme afrekening met dat zwarte gat?
Dat is wat negatief, misschien. Het was voor mij wél een super belangrijk moment, een full circle-gevoel. De vorige AB show was de voorlaatste show in de AB voor de lockdown. Het oorspronkelijk plan was om daarna te gaan touren en festivals te spelen… Plots was dat allemaal weg. Maar het voelde goed. We hebben terug op het podium van de AB gestaan, maar nu met nog meer mensen en een betere show. Ik zie het als een mooie herstart: we zijn terug vertrokken.
‘Ik zie mij zelfs evolueren naar een big band‘
De AB voelt een beetje aan als de doorsnede van je parcours: in 2017 stond je nog in de AB Club met muzikanten, nu in de grote zaal zónder muzikanten met een heel andere sfeer. In welke richting zie je jezelf nog evolueren?
Ongelooflijk veel richtingen. (lacht) Wat mij aantrekt in het maken van muziek, is de opportuniteit om je jezelf heruit te kunnen vinden. Niet dat dat het makkelijkste is, want mensen hebben graag duidelijkheid. Maar ik vind het leuk dat mijn album verschilt van het vorige, en toch nog altijd heel duidelijk van mij is. Dat is ook een beetje de kunst. Ik zie mij zeker terug evolueren naar een band, of zelfs een big band: alles kan. (lacht)
Om af te sluiten: waar komt je artiestennaam vandaan?
Toen ik in 2015 mijn hiphopproject officieel ging lanceren, had ik een naam nodig. Het is een heel raar gegeven om voor jezelf een naam te moeten zoeken. (lacht)
Ik was op Dour Festival met wat vrienden, waaronder Ferre Marnef, die nu een project Sergeant heeft. We waren naar een show aan het kijken van Rustie – heel heftige elektronica – I love that shit. Ik weet nog dat Ferre toen riep: ‘pump your fist, fucker!’ Ik moest daar eerst heel hard mee lachen, maar ‘Fist Fucker’ werkte goed. Ik wist dat zo een alliteratie goed zou werken. Het was in die periode cool om namen uit twee woorden te gebruiken, bijvoorbeeld ‘Crystal Castles’. Ik wist dat ik iets wou doen met ‘glass’, dus dacht ik ‘Glass Glints’. ‘Glints’ betekent eigenlijk gensters, vonkjes. Al mijn vrienden zeiden echter: laat ‘Glass’ vallen, doe gewoon Glints.
Glints staat op 28 mei op CORE Festival. Daarvoor zijn nog tickets beschikbaar.
