De heren van het Amsterdamse BRUUT! zijn wat ons betreft een band die op geen enkel festival mag ontbreken. Zo’n instrumentaal jazzbandje dat laat op de avond, ergens op een achterafpodium, de pannen van het dak speelt. Met hun grensoverschrijdende speedjazz pakken ze je in en nemen ze je mee op hun muzikale avonturen naar onder andere surfrock, funk, hardrock en andere stijlen. Ze stonden al op het podium van North Sea Jazz, maar ook in uiteenlopende landen als Japan, Turkije, Suriname, Burkina Faso, Rusland en Spanje.
Hun muziek brachten ze al jaren uit op het ‘jazzlabel’ DOX, maar het zevende album komt nu uit op het ‘poplabel’ Excelsior. Een nieuw label betekent ook een nieuw geluid. Waar de band op vorige albums gezamenlijk aan nummers werkte in de studio, gebeurde dat nu gescheiden van elkaar. De muzikale ideeën werden naar elkaar toe gestuurd en dat werkte wonderwel vernieuwend. De persoonlijke muzikale smaken en voorkeuren kwamen nog meer tot uiting en zo ontstond er zowaar een nieuw geluid. Dat werd ook nog versterkt door hun samenwerking met producer Paul Willemse (Michelle David & The True-tones) die de band strak aan een lijntje hield.
Opener “Biby” begint nog heel smooth met de saxofoon van Maarten Hogenhuis. De keyboardklanken brengen je in gedachten gelijk naar een Duitse crimi uit de jaren zeventig. Dat is wat de muziek van BRUUT! met je doet, je ziet allerlei beelden voor je van films of tv. Maar naast het filmische effect kennen wij de band vooral van opswepende, dansbare nummers. Zoals in “Buddy”, een eerbetoon aan Jimi Hendrix, vernoemd naar Buddy Miles die drummer was in de periode van Band of Gypsys. Stuwende drums en een solerende sax, probeer dan maar eens stil te blijven zitten.
Het hele album neemt je mee naar verschillende kanten van het muzikale spectrum. Tijdens de lockdown was er alle tijd om de platenkast weer overhoop te halen of om eindelijk die filmklassiekers te bekijken. Zo neemt de muziek ons mee van oude Italiaanse spaghettiwesterns met vergeelde kleuren naar een achtervolging van Sean Connery als James Bond in een studiodecor. Muzikaal is er een hoofdrol weggelegd voor de jaren zeventig-sound van de orgels. Alsof toetsenist Folkert Oosterbeek tijdens de lockdown al het cursusmateriaal van orgel en keyboard van Stef Meeder tot zich heeft genomen.
Dan is daar opeens “Flint”, eerbetoon aan The Prodigy-voorman Keith Flint. Doffe drums en een stuwend orgel geven dit nummer een jaren negentig-gevoel. De heren van BRUUT! blijven natuurlijk wel millennials. Dat daar tegenover een nummer als “Savio” staat, geeft de veelzijdigheid aan van de band. Zet er een orkestratie van Rogier van Otterloo onder en het zou zo onder een Nederlandse jaren zeventig-film kunnen worden geplakt. Op het moment dat de jongen het meisje voor het eerst in de ogen kijkt en ze langzaam, heel langzaam, steeds dichter bij elkaar komen te staan om … vul maar in. Dat doet deze muziek met je.
Het knappe aan Zest is dat de nummers nergens te lang duren, terwijl je dat in sommige gevallen wel zou willen. Live zal dat ongetwijfeld wel het geval zijn, maar op de plaat pakt dat goed uit. ‘Hoe minder, hoe beter’ was het idee bij de productie en dat is goed uitgepakt. Je houdt een bepaalde honger naar de beats, de groove of de filmische reis waar je in mee wordt genomen. BRUUT! klinkt moderner op dit nieuwe album, zonder het verleden uit het oog te verliezen.
Vanaf eind deze maand gaat BRUUT! op tournee door Nederland. Ze zijn onder andere te zien op 1 april in Tivoli/Vredenburg in Utrecht, op 3 april in Melkweg in Amsterdam, op 30 april in 013 in Tilburg en op 1 juni in Luxor Live in Arnhem.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
