Het uit Gent afkomstige septet mòs ensemble brengt met Behind The Marble de opvolger van debuut Limbs. Een bijzonder album overigens, mogen we wel zeggen. Niet enkel door het aparte, eigenzinnige artwork met foto van Lara Gasparotto en de fascinerende albumtitel. Vooral laat de groep met versterking van gitariste/vocaliste Roos Denayer horen hoe de groep de vrijheid van de jazz en improvisatie als springplank gebruikt voor te gekke muzikale avonturen.
Prominent in het groepsgeluid zitten de vocalen. Niet eens zo gek met drie vocalistes in de band. Dat zijn respectievelijk de Italiaanse Marta Del Grandi, die net met Until We Fossilize een eigen, tussen pop, jazz en folk laverend solodebuut maakte en de vocals voor dit album opnam in haar eigen thuisstudio in Milaan. Daarnaast zijn er Astrid Creve (die ook op de banjoline bijklust) en dus nieuwelinge Roos Denayer. Het vocale vormt deels de aantrekkingskracht van de kleurrijke, rijk geschakeerde en niet in een enkel genre te plaatsen muziek van Mos Ensemble.
Met de erg atmosferische opener “A Peel Of Your Pale Blue Face” wordt direct duidelijk dat de groep in eenzelfde compositie verschillende muzikale zijwegen bewandelt. Je hoort er elementen uit soundtrackmuziek in, evengoed is er sprake van dromerig, op akoestische leest geschoeid gitaarwerk naast zoete poëtische ontboezemingen. Tezelfdertijd merk je ook dat de groep de luisteraar een kamerbreed geluid presenteert, waardoor het haast als vanzelfsprekend geldt om op muzikaal vlak uit te gaan waaieren met een lekker in spannende bochtenwerk verzeilende outro.
De groep experimenteert volop. Dat vind je ook onder meer terug in het tripperige “Pictures Of Us” waar de in cirkels ronddraaiende melodietjes net als de gelukkig niet te dik aangezette blazerspartijen elkaar prima vinden. De uitdieping van het groepsgeluid hoor je dan weer in het knappe “Shoot” dat als een fraai hoogtepunt op dit Beyond The Marble album geldt. Mooi werk dus, al valt misschien vooral de erg avontuurlijke, en soms best experimentelere richting die de band op dit nieuwe album inslaat, op.
Echter, mogelijkerwijs nog het meest opvallende aspect, is hoe dit mòs ensemble een kleurrijk lappendeken vormt van erg uiteenlopende muzikale ambities en aspiraties. Zo bijvoorbeeld duikt een track op als “My Shadow”, een fascinerend klankverhaal met vocale pop, eigentijdse kamerjazz (halfweg mogen de jachtige gitaren van Artan Buleshkaj even van stal) en grillig experiment als belangrijkste ingrediënten.
Behind The Marble is geen voor de hand liggend album, waarvoor hulde. Wie goed luistert, hoort er vast een jonge bende muzikanten in die speels en met volle overgave werken en daarbij (berekende) risico’s durven te nemen. Dat maakt ook dat dit soms best aparte wegen inslaand ensemble buiten de mainstream valt wat het ergens ook meer dan de moeite waard maakt om de oren even te spitsen. Uiteindelijk, wie weet wat er zich écht achter die knikker bevindt.
