Het keerpunt voor de jonge contrabassiste Anneleen Boehme (o.a. LABtrio) bleek het gastcuratorschap in de schoot van Jazz Middelheim 2019. Toen ze voor een soortgelijke opdracht bij Rataplan de vraag kreeg om een festivaldag samen te stellen, liet ze geheel onverwacht LABtrio (waarin ze samenwerkt met Bram De Looze en Lander Gyselinck) even helemaal los. Een van de voorgestelde projecten was Grand Picture Palace, een soort droomproject waarin de contrabassiste versterking krijgt van een strijkkwartet en jazzquintet.
Het geeft goed aan dat de beloftevolle muzikante zich vooral laat leiden door instinct. Grand Picture Palace, te situeren op het grensgebied tussen polyfoon gezang, stemmige freejazz en filmische improvisaties, imponeert. De luisteraar wordt meegesleurd in rijke, weldadige sferen van vergankelijke grandeur. Het leidt allemaal naar een hoogst aanstekelijke verwerking van muzikale helden / leermeesters als Charles Mingus en Dave Holland. Aangelengd met het soms bizarre, vervreemdende universum van filmmaker Wes Anderson.
Intrigerend is hoe “Ouverture – Carmina III“, een plechtstatige meerstemmige a capella zang op een Latijnse tekst van Horatius, het album inleidt. Het trekt volop de aandacht en dat is dan wel net de bedoeling. Vervolgens zet Boehme in op vrije, improvisatorische jazz. De warmbloedige klank van Boehmes contrabas voelt in het korte, maar secure “Gold Hill“ als een vrije oefening. Ook elders, zoals met het voorzichtig naar een climax reikende “Maryward”, wordt de vrijheid van de jazz verrijkt met rijkere arrangementen. Opvallend daarin is de wat feestelijke, losjes swingerige latin feel, die trompettist Cedric De Lat en tubaspeelster Berlinde Deman aanbrengen. Het geeft zin om de teugels vrijelijk te vieren. En net dat doet de groep rondom Boehme ook.
De muziek ademt veel levenslust uit. Veel jonge, driftige energie. Maar tezelfdertijd is het feest een ode aan de vergankelijkheid der dingen. Zo putte Boehme onder meer inspiratie uit een godvergeten cinemazaaltje in het Britse Weymouth. Het is ook zichtbaar in de albumhoes, die de onbezorgde, zomerse sfeer die het album overheerst, beklemtoont.
Wat verderop: “Vuurtoren“, dat een wat meer donkere, dreigende toonzetting kent. Kaal en sober in aanzet, maar vooral aandoenlijk mooi als je beseft dat de kunst er vaak in bestaat om enige overdaad weg te kunnen cijferen. Zo kom je bij het prettige idee dat dit een best geslaagd huwelijk is van filmmuziek en improvisatorische jazz. Muziek die wat buiten de geëigende hokjes treedt. Dat is natuurlijk altijd fijn. Zo bijvoorbeeld horen we in “Ramallah” een uitgeworpen lijn naar de meesterlijke soundtracks die Gavin Bryars maakte. Slimme zet ook om wat kortere, experimentelere composities zoals “Clotted Cream” op te nemen. Vervolgens sluiten “Lucie” en “Harma” het album met een wat eigenzinnige charme. Een plaat die de ambities voor andere muzikale projecten van Boehme, zoals o.a. filmmuziek, mooi onderstreept.
