2009, een verlaten treinstation ergens in hartje Londen. Tessa Murray, een knappe Britse vrouw, wacht op het perron wanneer ze de uit Texas afkomstige Greg Hughes tegen het lijf loopt. Het zou zomaar het begin kunnen zijn van een of ander dramatisch liefdesverhaal waarbij beiden onmiddellijk stapelverliefd worden op elkaar om daarna door een misverstand uit elkaar gedreven te worden, maar uiteindelijk toch terug samen te komen en nog lang en gelukkig te leven met hun vijf prachtige kinderen.
Jammer genoeg was dat niet het geval, maar de twee vonden elkaar wel op muzikaal vlak. Daar zijn we de voorbije jaren al enorm blij om geweest. Met maar liefst vier albums op hun naam, waarvan de laatste Slow Air dateert uit 2018, brachten ze ons al heel wat moois. Singles zoals “The Trip“, “The Message” en “Black Lagoon” zijn dan ook niet meer weg te denken uit onze favoriete dreampopafspeellijstjes. Na ons de afgelopen weken al warm te maken met enkele singles, brengen ze vandaag hun nieuwe album uit.
Starten doet het duo met twee rustige nummers waarin we meteen hun typische dromerige sound terug horen komen. “The Last Exit”, dat meteen ook de titel van het album vormt, en “Crying” werden eerder als single uitgebracht en deden ons al vermoeden dat er een sterke nieuwe plaat aan zat te komen. Na de twee opwarmertjes drijft de band het tempo wat op met “White Sands”. Dat af en toe opdrijven is bovendien een terugkerende factor doorheen het album. Hierdoor blijven we geboeid luisteren en verliezen we onze aandacht niet in de dromerige waas die wel eens kan ontstaan binnen dit genre.
Iets wat vaak terugkomt in de nummers van Still Corners zijn natuurgeluiden en die horen we ook op The Last Exit verschijnen. Zo herkennen we onder andere donderslagen op “White Sands” en huilende wolven op “Bad Town”. Bij dat laatste nummer wordt bovendien een zeer mysterieuze sfeer gecreëerd dankzij de combinatie van het gehuil en intense trommelgeluiden. Hierdoor krijg je het gevoel rond een kampvuur te zitten in een inheems indianendorpje. Een gevoel dat we ook kunnen linken aan “It’s Voodoo”, al is dat niet door de muziek, maar eerder door de inhoud van het nummer en Murrays sensuele gezang.
Ondanks dat beide artiesten geen romantische relatie met elkaar delen, gaan hun liedjes vaak (lees: altijd) over liefde, romantiek en alles wat daar bij komt kijken. Ook het onderweg zijn en rondreizen zijn thema’s die we telkens terug horen komen en dat is op dit album niet anders. De band gelooft dan ook dat in een tijd waarin alle uithoeken van de wereld in kaart lijken gebracht te zijn, je altijd verder kunt kijken en jezelf verliezen in de eeuwige landschappen bij het uit je autoraampje staren tijdens een roadtrip.
Eén van de sterktes van Still Corners is uiteraard Tessa Murrays hemels warme, zachte stem. In nummers zoals “A Kiss Before Dying” en “Static” komt die stem extra mooi naar voor en heeft ze zelfs een relaxerend effect. Voor wie zijn massages bij de lokale welness-zaak mist, één oplossing: steek een geurkaarsje aan, maak het jezelf even comfortabel in je zetel en laat The Last Exit door je stereo spelen. Ontspanning gegarandeerd!
Wat altijd fijn is aan een album, is wanneer alles één mooi geheel vormt. Dat is bij The Last Exit volledig het geval. Elk nummer sluit perfect aan op het voorgaande, waardoor je helemaal meegezogen wordt in de meeslepende dreampop van de band. Hopelijk is dit dus niet hun laatste ‘uitweg’ en mogen we nog lang genieten van hun muziek.
Ontdek nog meer muziek op Spotify.
