Samen met een veelkoppig Exploding Star ensemble brengt componist/multi-instrumentalist Rob Mazurek die naast zijn bezigheden in de muziek ook visueel kunstenaar is, met Dimensional Stardust een scherp en best onconventioneel album uit. Klassiek en vrije, improvisatorische jazz met her en der streepjes weerbarstige postrock draaien elkaar een stevige tong. En in een trek door haalt het collectief rondom Mazurek de luisteraar uit zijn behaagzame comfortzone.
Want, laten we er niet omheen draaien, voor voorspelbaarheid moet je elders wezen. Op Dimensional Stardust weet Mazurek onder de Exploding Star Orchestra noemer een breed en rijk palet aan muzikanten bijeen te roepen: zowel trompettiste Jaimie Branch, gitarist Jeff Parker, fluitiste Nicole Mitchell als celliste Tomeka Reid tekenen present, naast onder meer vibrafonist Joel Ross, percussionist Chad Taylor, vocalist Damon Locks en bassist Ingebrigt Haker Flaten. Een best uitgebreide cast dus, die onder supervisie van Mazurek een niet voor de hand liggende, maar daarom net zo intrigerende release tot stand weet te brengen.
Het Exploding Star Orchestra collectief werd opgericht omstreeks 2005, waarna er door verschillende projecten en (live) opnamesessies regelmatig van bezetting gewisseld werd. Toen enkele belangrijke artistieke instituten in Chicago (het Chicago Cultural Center en Jazz Institute Of Chicago) de diversiteit van de erg uiteenlopende muzikale gemeenschappen weerspiegeld wilden zien in een vernieuwend project, bleek de ruimschoots ervaren en over een breed netwerk beschikkende Mazurek, die eerder al met illustere namen als Pharao Sanders, Bill Dixon, Roscoe Mitchell en Stereolab samenwerkte, de juiste man op de juiste plaats.
In tien tracks krijgen we een een geluidsspektakel dat geen gelijke kent. Neem hoe opener “Sun Core Tet (Parable 99)” de luisteraar beetneemt met een verfijnd, maar in alle opzichten bijzonder gelaagd geluid. Op zijn minst opmerkelijk. Datzelfde geldt in essentie ook voor de hele plaat die als een tiendelige, hoogst onconventioneel klinkende suite geldt. Dat maakt ook dat het een best moeilijke opdracht is om er specifieke tracks uit te gaan lichten, gewoon al omdat alles zo naadloos aaneenhangt. Mazurek weet echter als geen ander hoe hij eenieders rol in het wonderlijke geheel, van de streepjes cello tot de dichterlijke beat poetry van Damon Locks – die en passant ook nog met elektronica-effecten goochelt, een plaats moet geven.
Her en der, zoals tijdens het met een vocal van Locks ingeleidde, maar naderhand haast in sjamanistische sferen gehulde “A Wrinkle In Time Sets Concentric Circles Reeling”, word je gewaar dat het hier gaat om een progressief muzikaal alternatief dat meer dan wat anders nieuwe muzikale horizonten opzoekt. Ook verderop met het relatief korte, op een hoogst aanstekelijke riff gestutte “The Careening Prism Within (Parable 43)” of “Minerals Bionic Stereo” wordt dat duidelijk.
Het aardige is dat Mazurek een veelheid aan muzikale invloeden (Morton Feldman, Sun Ra, Gil Evans,..) toelaat. Dimensional Stardust is een wonderlijke symfonische collage, een ensembleplaat waarbij het melodieuze en het harmonieuze zowel als het explosieve elkaar mooi in evenwicht houden. En dat terwijl het maatschappelijke aspect (“Parable Of Inclusion” bijvoorbeeld) natuurlijk ook aanwezig tekent.
