De uit het Peak District (UK) afkomstige zusjes Anna en Rowan Rheingans hebben door de jaren heen verschillende albums uitgebracht. Zo was er het debuut Glad Gold Hearts (2013), waarop ze dankzij een wat ongebruikelijk instrumentarium (onder andere bansitar: een combinatie van banjo en sitar) en traditionele tunes (met zowel Slavische, Noordelijke of meer Europees getinte invalshoeken) vrijwel direct pers en publiek voor zich wisten te winnen. Twee jaar later volgde Already Home, een reeks zelfgepende songs waarmee ze net als het recent verschenen Bright Fields een grote stap vooruit wisten te zetten. Nu ligt het nieuwe Receiver in de winkels.
De zusjes Rheingans groeiden op in het rurale, door weelderige natuur gekenmerkte graafschap Derbyshire, met een vader die als luthier snaarinstrumenten bouwde en/of herstelde en een moeder die lokale folkloreprojecten voor zowel jong als oud organiseerde. Het is die context die bij de zusjes al van jongs af aan een liefde voor rustiekere (folk)muziek aanwakkerde. Denk daarbij gerust aan lui als Bert Jansch/Pentangle, Luka Bloom of de fluisterfolk van Nick Drake.
Typerend voor de muziek van The Rheingans Sisters is de zin voor eenvoud. Hoewel het kale geluid van banjo en fiddle-instrumenten niet direct geassocieerd wordt met muzikale innovatie, is dat hier wél het geval. In die zin dat Anna en Rowan zich niet enkel laten inspireren door de rijke muziekgeschiedenis, maar een heel eigen verhaal schrijven met een soms wat experimentelere en kunstzinnige aanpak. Voorbeeld daarvan is de de aanwezigheid van abstracte foto’s (de ‘solargraphs’ van fotograaf Pierre-Olivier Boulant) in een rijke en sterk gedetailleerde albumhoes. Zij maken van dit wonderlijk knappe Receiver haast al een kunstwerk op zich.
Al blijft de muziek, die deels geënt is op onderzoek naar allerhande muzikale bronnen, allerminst te versmaden. Neem bijvoorbeeld de voorzichtig openbloeiende, maar bovenal lieflijke opener “The Yellow of the Flowers” die blootlegt wat de de weelderige natuur onmiskenbaar in petto heeft. Erg verrassend is ook “Salt of the Earth” (met banjo en elektrische gitaar) waarin de zusjes het jammerlijke heengaan van een gewaardeerde collega-muzikant als Amine Toulilia eren door gebruik te maken van Algerijnse/Maghrebijnse mythologie. Het geeft goed aan hoe zij ‘folk’ in zekere zin herdefiniëren.
Interessant om op te merken is ook de eigenzinnige manier waarop zij allerhande inspiratiebronnen verwerken. Zo laten de zussen Rheingans zich evengoed leiden door een gebrek aan slaap (“Insomnia”, het van melancholie vergeven “Lament For Lost Sleep”) als door heel andere ervaringen op hun levenspad (“After The Bell Rang”). Dat is meteen ook de verklaring van de albumtitel Receiver: ontvangen wat zoal op hun weg komt en dat vervolgens herwerken tot vaak stemmige muziek.
Op muzikaal vlak valt onder meer de impact van het Hoge Noorden op. Die hoor je onder meer in de traditionele Zweedse tune “Östbjörka”. Of neem “Urjen”, wederom een compositie die blijk geeft van een diepgaande muzikale studie. Minstens zo belangrijk is de opvallend grote relativering van alles, de lichtvoetige speelsheid die The Rheingans Sisters tentoonspreiden. Zo wordt “One More Banjo” opgedragen aan de vele smartphones die gesneuveld zijn op de vloer van het ouderlijke huis. Minstens zo opmerkelijk is de aanwezigheid van een compositie als “Orogen”, waarmee de zusjes voorzichtig en behoedzaam richting hedendaagse elektronica trekken.
Receiver is een heerlijke ontdekking, zowel voor liefhebbers van authentieke of hedendaagse folk als voor wie van eigenzinnige, door zin voor ambacht gekenmerkte muzikaliteit houdt. Vooral de combinatie van visuele en muzikale elementen spreekt erg tot de verbeelding. Een heel fijn album dat de deuren voor de toekomst van The Rheingans Sisters verder openzet.
