Het aantal albums dat wekelijks verschijnt, is meedogenloos hoog. Daarom dat het onmogelijk is om alles binnen de correcte tijdspanne van een degelijke review te voorzien. Gelukkig hebben we daarvoor een oplossing ontwikkeld in de vorm van ‘Beire Kort’. Reviews van in de voorbije maanden verschenen albums die we nog niet recenseerden, en dat in één alinea. Deze editie is alweer de drieëntwintigste en in de aanbieding hebben we onder meer A.A. Williams, Juice Wrld, Leah Senior, DMA’s, Dehd en Logic
A.A. Williams – Forever Blue (★★★★½)
Een plaat die we op 3 juli onterecht over het hoofd zagen, is dat van A.A. Williams. De Londense zangeres weet op haar debuut meteen een boeiende sfeer neer te zetten. Het gaat van blackmetalinvloeden over postrock tot dreampop, en dat allemaal in een perfect geheel gegoten. Met acht nummers is Forever Blue niet erg lang, maar ieder nummer krijgt hierdoor wel ruimte om zich te ontplooien, waardoor je elke luisterbeurt wel wat nieuws kan ontdekken. Het samenspel met leden van Cult of Luna op verschillende nummers zet het duistere aspect van de muziek nog extra in de kijker. Forever Blue hult zich in mysterie en geeft niet meteen al haar geheimen prijs. Dat zorgt ervoor dat het album ook boeiend blijft en het drama perfect in cohesie staat met het epische. Laat je volledig meesleuren door A.A. Williams, want nadien voel je je nooit meer hetzelfde.
Juice WRLD – Legends Never Die (★★★★)
Jarad Anthony Higgins, beter bekend als Juice WRLD, was een van de populairste rappers van deze generatie. Na Goodbye & Good Riddance (2018) en Death Race for Love (2019) verscheen begin juli het postume Legends Never Die. Higgins brengt opnieuw emorap met veel gitaren, een stijl die hem doorheen zijn carrière was gaan typeren. Anders dan zijn voorgangers is de plaat wel een stuk melancholischer geworden, wat meer past bij de levensstijl van de eind vorig jaar overleden man. Vervelen gaan de 22 songs nooit doen: allemaal schuiven ze andere aspecten naar voren. Met The Weekend, Trippie Redd en Marshmello zijn ook leuke gastbijdragen voorzien. Een leuk weetje om mee af te sluiten: de albumhoes is mee ontworpen door de Belg Lucas Heirbaut.
DMA’S – The Glow (★★★★)
Het was even afwachten of Australisch drietal DMA’S het succes van debuutalbum Hills End en opvolger For Now kon evenaren. Twee jaar sinds de vorige albumuitgave zijn ze terug met hun derde langspeler, The Glow. Opnieuw ligt het britpopgehalte hoog, maar de jongens gingen verfijnder te werk en dat hoor je. Dit wordt onmiddellijk bewezen door opener “Never Before” en titeltrack “The Glow”. Beide nummers zijn een ode aan eerdere werken, maar in een vernieuwend jasje. Ook instrumenteel wordt er veel geëxperimenteerd doorheen het album. Van zomerse strandbeats tijdens de drop in “Criminals” tot gitaargeleide nummers als “Hello Girlfriend”: fundamenteel pure indie, maar met een dansbaar ravegehalte. “Silver” zet dan weer de tekstuele kwaliteiten van frontman Thomas O’Dell in de schijnwerper. De angst om over emoties en kwetsbaarheid te praten is hier duidelijk niet aanwezig. DMA’s bewijst met dit album aan de sceptici dat ze niet bang zijn een nieuwe richting in te slaan. Trouw aan de diepgewortelde britpop, maar gegroeid tot zoveel meer.
Hanni El Khatib – FLIGHT (★★½)
Na in 2017 Savage Times te hebben uitgebracht, kreeg Hanni El Khatib te maken met een burnout. Hij trok zich terug uit de muziekindustrie en zocht innerlijke rust op. Vandaar ook dat FLIGHT zo anders klinkt dan zijn vorige platen: meer experimenteel en vooral met meer ruimte om verschillende stijlen (jazz, hiphop, funk en rock) uit te proberen. Hierdoor is het resultaat boeiend, maar ook heel chaotisch. Er valt in deze plaat geen rode draad te vinden en dat zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt gewoon naar losse flarden muziek te luisteren, de ene (“STRESSY”) al beter dan de andere (“DUMB”). Hanni El Khatib mag dan wel een nieuwe adem hebben gevonden, hij moet toch nog wat op zoek gaan naar de identiteit waar hij mee wil verdergaan.
Davina Michelle – my own world (★★)
Je kan het draaien en keren hoe je wil, maar “Hoe Het Danst” is veruit een van de succesvolste Nederlandstalige nummers van de afgelopen jaren. Het was tevens ook de hit die Davina Michelle voor goed op de kaart zette en haar popcarrière volledig lanceerde. Nadat ze op YouTube al enkele jaren bijna wekelijks een cover plaatste, groeide de honger naar eigen nummers ook, wat nu het album my own world oplevert. Dat deze naam je op het verkeerde been zet, hoor je al meteen, want elk van de elf nummers komt je precies wel bekend voor. Davina Michelle heeft een zeer karaktervolle stem, maar die doet de kwaliteit van het materiaal spijtig genoeg niet stijgen. Uiteindelijk overheersen de woorden eentonigheid en voorspelbaarheid, maar dat zal de carrière van Michelle vermoedelijk niet in de weg staan.
RAC – Boy (★★)
RAC is een goede producer, maar dat staat niet altijd garant voor kwalitatief eigen materiaal. Zijn debuutplaat was een pareltje met daarop speelse nummers en leuke features (denk Kele van Bloc Party), maar op BOY, zijn derde studioalbum, lijkt het erop dat RAC’s inspiratieput volledig leeg is. De plaat klinkt leeg, de nummers gevoelloos en we missen vooral het aanstekelijke gevoel dat we op zijn vorige twee platen wel hoorden. “Passion” met Louis the Child toont iets wat we willen horen van RAC, maar nummers als “Boomerang” en “Toulouse” brengen ondanks de gastbijdragen gewoon te weinig. Met achtien nummers is er ook veel te veel op één plaat gedrukt. Mits wat schrapwerk had BOY zeker nog de moeite kunnen zijn, maar nu missen we vooral de verslavende vibes van RAC’s vorige muziek.
NAYANA IZ – SMOKE & FLY (★★★½)
Als lid van het Britse undergroundcollectief NiNE8 versmelt de Indische NAYANA IZ met de diverse groep van kunstenaars en muzikanten. SMOKE & FLY is haar debuut-ep en toont meteen wat de negentienjarige rapster in haar mars heeft. Haar stijl schommelt tussen jazzy lo-fi en typische grime. Beide genres zijn dan ook terug te vinden op SMOKE & FLY, met “TNT” als het ultieme hoogtepunt. Dit is ook meteen het meer toegankelijke nummer op de ep, aangezien de rest nogal experimenteel uit de hoek komt. Niet dat dat erg is – het past perfect binnen het totaalplaatje – maar het is ongetwijfeld dit nummer dat NAYANA het meeste succes zal bezorgen. Op iets meer dan twee maanden staat die single al bijna op 137 duizend streams, en terecht. NAYANA IZ heeft nog maar net haar debuut achter de rug, maar we zijn al benieuwd naar wat zij – en NiNE8 in zijn geheel – nog te bieden zal hebben!
Donna Missal – Lighter (★★★½)
De Amerikaanse zangeres Donna Missal liet haar fameuze stemgeluid voor de eerste keer horen op haar debuutalbum This Time. Nu keert ze terug met Lighter, dat hetzelfde probleem kent als haar eerste album. Langs de ene kant zijn er oerdegelijke nummers die je omverblazen (“Let You Let Me Down“, “Slow Motion” en “I’m Not Ready”), maar er zijn er ook genoeg die iets te eenzijdig zijn. Het contrast mag dan wel groot zijn, maar haar unieke stem houdt Lighter uiteindelijk overeind. Poprock is een genre dat steeds minder prominent in de schijnwerpers staat, maar gelukkig zijn er artiesten zoals Donna Missal die het tij toch proberen te keren.
Katie Von Schleicher – Consummation (★★★½)
De New Yorkse Katie Von Schleicher is al toe aan haar derde plaat. De zangeres brengt met Consummation een gewaagde opvolger voor haar Shitty Hits waarmee ze een kleine doorbraak kende. Ze mocht mee op tour met Big Thief en dat zorgde ervoor dat ze een nieuw publiek kon bereiken. Hier laat Katie de lo-fi vibes van haar vorige platen achter zich en gaat ze op zoek naar een grootser geluid. Het resultaat is heel eenvoudige, duistere popmuziek met invloeden van Aldous Harding en Angel Olsen. De ene keer dramatisch, de andere keer wat robuuster, maar vooral intrigerend en mysterieus. Op zevenendertig minuten gaat het van aanstekelijk naar krachtige intensiteit en weer terug. Consumation is een heel leuk plaatje dat perfect is voor de liefhebbers van betere indiepop met een duister randje.
Stand Atlantic – Pink Elephant (★★★½)
Poppunk is altijd fijn, zeker met een vrouw aan het roer. Stand Atlantic is met Pink Elephant toe aan hun tweede plaat, en de Australische groep blijft verrassend. Hoewel sommige nummers op het album typisch poppunk klinken – met het “Hate Me (Sometimes)” op kop – bevat Pink Elephant nog een pianoballade en zelfs een trapbeat. Daarnaast word je op de meest onverwachte momenten met elektronische elementen rond de oren geslagen. Het past allemaal binnen de nonconforme houding van Stand Atlantic waarmee ze zich keren tegen het gebruik van genres. Toch wil dit niet zeggen dat de groep alternatief zou zijn: letterlijk elk nummer van Pink Elephant zou zo de alledaagse radio op kunnen. Als die radio snoeiharde gitaren wil uitzenden, natuurlijk.
Leah Senior – The Passing Scene (★★★★)
Het nieuwe album van Leah Senior is er eentje voor fans van King Gizzard & the Lizard Wizard. Leah komt je misschien wel bekend voor als de stem die je doorheen het slagveld van Murder of the Universe gidste. Bovendien vertoeft ze al sinds het uitbrengen van haar eigen debuutalbum in 2015 op Flightless, het label van ex-King Gizzard-drummer Eric Moore. Haar nieuwste geesteskind The Passing Scene schudt al dat voorgaande echter netjes van zich af en demonstreert met klasse dat Leah Senior vooral Leah Senior is. Haar zonnige jarenzestig-knuffelfolk zou volgens een legende de magische kracht bezitten om regenbuien weg te toveren en stress te doen verdampen. Na nog maar één luisterbeurt begrijp je meteen waarom. Het heerlijk positieve “Bug in a Bath”, bijvoorbeeld, maakt met fluwelen pianoakkoorden danspasjes los die het daglicht nog nooit eerder zagen. Of neem het jazzy meerstemmige “Ocean Quilt Lady”, dat je verzekert dat er niets mis is met een pyjama om twee uur in de namiddag. Zet jezelf een koffietje en leg Leah Senior op. De glimlach volgt vanzelf.
Sharptooth – Transitional Forms (★★★½)
Bands met vrouwen aan het roer winnen eindelijk wat meer aan populariteit, maar in de metalscene zijn ze al lang ingeburgerd. Sharptooth, een metalcoreband uit Baltimore, draait voornamelijk rond Lauren Kashan, een brulboei waar je niet rond kan. Het jonge, ietwat tengere meisje schreeuwt de longen uit haar lijf en geeft toch een extra dimensie aan deze sowieso al sterke band, die je live vaker dan niet van je sokken blaast. De composities zijn goed, maar verwacht je niet aan veel vernieuwende muziek. Toch blijft Sharptooth bij de betere metalcorebands horen. De teksten zijn duidelijk geïnspireerd door het feminisme, en dat is in deze scene vol testosteron absoluut welkom. De muzikanten weten perfect hoe je een stevige schijf maakt, die je bij zomerse temperaturen behoorlijk laat zweten.
Dehd – Flower of Devotion (★★★½)
Laten we even eerlijk zijn: tegenwoordig klinkt indierock maar al te vaak als een minieme variatie op hetzelfde thema. Een hele hoop bands die binnen het genre actief zijn, kiezen – bewust of niet – steeds weer voor dezelfde platgewandelde paadjes. Het vervelende geluid dat daarmee gepaard gaat weet zelden nog écht te boeien. Het uit Chicago afkomstige trio Dehd heeft met Flower of Devotion echter een weggetje ontdekt dat wandelaars vooralsnog niet ontdekt lijken te hebben. Het album krioelt van de eigenaardige, persoonlijke nummers die niet alleen galmen alsof ze zijn opgenomen in een fabriekshal, maar ook steeds opnieuw de juiste snaren weten te raken. Dat doet de groep met hartstochtelijke, meerstemmige passages en intiem gitaarwerk. De riffs, die geregeld de spirituele sfeer doorbreken, klinken en resoneren beter bij de luisteraar dan Dehd ooit al voor elkaar kreeg. Ze maakten van Flower of Devotion een bloempje dat je gewoon moet plukken.
Zheani – The Zheani Sparkes EP (★★½)
Hoewel de Australische Zheani Sparkes vorig jaar onder de aandacht kwam door hiphopduo Die Antwoord van mensenhandel te beschuldigen, zou het oneerlijk zijn haar carrière te blijven ijken aan dat voorval. Zheani dankt haar populariteit namelijk nog steeds grotendeels aan zichzelf, haar provocerende imago en haar ronduit unieke muzikale visie. Provocerend omdat je Zheani vaker naakt dan gekleed ziet, uniek omdat ze erin slaagt alle onaangenaamheden uit het leven te combineren in haar muziek. Dit leverde haar al beats op van de legendarische Britse producer The Virus and Antidote, maar op de ep zelf blijft het stergehalte achterwege. Hoewel alle nummers apart enorm sterk binnenkomen, is het iets te veel van het goede om acht van zulke nummers achter elkaar te luisteren. De autotune wordt te veel, de trapmetal in het algemeen gewoon te luid. Als verzameling is The Zheani Sparkes EP dus niet zo geslaagd, als inspiratiebron om je eigen afspeellijsten mee aan te vullen zeker wel.
The Starlings – Don’t Look Back (★★★★)
Als er iets is waar we dankbaar voor mogen zijn, dan is het wel dat het universum de twee mooiste stemmen van België heeft samengebracht. We leerden The Starlings recent kennen in het VTM-programma Liefde voor muziek. Al vanaf de eerste noot die ze zongen wisten Kato Callebaut en Tom Dice zich als duo op de kaart te zetten. De manier waarop hun stemmen als een rivier in zee stromen is werkelijk magisch te noemen. Op 14 februari 2021 zullen de singer-songwriters hun debuutalbum voorstellen in de Lotto Arena. Het album bestaat uit veertien nummers, waarvan zeven originele songs en de zeven covers die ze maakten voor Liefde voor muziek. De perfecte harmonie van beide stemmen, samen met de akoestische pop, maken dat Don’t Look Back zijn sterren verdient. De teksten die ze schrijven lijken de leidraad te zijn. Ze zijn erg melancholisch en gaan in het merendeel over de hoogte- en dieptepunten van de liefde en het leven in het algemeen. Met een gezonde mix tussen rustige, zweverige, ietwat donkere en ook wat meer uptempo melodielijnen weten de artiesten toch hun veelzijdigheid te tonen. De wegen die Dice en Callebaut hebben afgelegd zijn zeer verschillend geweest, maar wat zijn we dankbaar voor hun samenkomst. Laat ons met z’n allen maar hopen dat het koppel nog niet uitgezongen is.
Logic – No Pressure (★★★★)
Logic is een rapper die ongetwijfeld zijn plaats heeft gevonden bij het grote publiek, ongeacht het feit dat de muziekcritici niet echt liefhebbers zijn. Het kwam dan ook wat uit de lucht vallen dat de nog maar dertigjarige rapper recent zijn pensioen aankondigde en dat zijn nieuwe album, No Pressure, meteen ook zijn laatste zou zijn. Op No Pressure stelt Logic de eindrekenig op van zijn tien jaar durende carrière in de hiphopwereld, en hij durft daarbij zeker ook wel eens uithalen. Even hard steunt hij echter op rauwe emotie en kijkt hij ook naar zichzelf en wat zijn state of mind is. Zonder een greintje pretentie passeren er bars over de druk die creativiteit met zich meebrengt en hoe het ook aan de top eenzaam kan zijn. Voor de eerste keer klinkt Logic volledig als zichzelf en schijnt er een façade te zijn weggevallen. Door de heerlijke oldschoolvibe die producer No I.D. brengt, lijkt Logic op zijn laatste album ironisch genoeg een tweede adem te vinden. De puntjes worden krachtig op de ‘i’ gezet en de mic wordt nog eens stevig gedropt. No Pressure is een geslaagde afscheidstournee zonder druk, met alle vrijheid die daarbij komt kijken.
The Aces – Under My Influence (★★★★)
The Aces staat voor vriendschap, harmonie en ook voor aanstekelijke indiepop waar fans van onder andere King Princess, HAIM of Nasty Cherry helemaal zot van kunnen worden. Het tweede album Under My Influence is in vergelijking met debuut When My Heart Felt Volcanic nog persoonlijker en klinkt daarbovenop nog iets beter uitgewerkt. Op onder andere “All Mean Nothing”, “Stuck” en “Daydream” horen we stoere popmuziek met lichte rockinvloeden, die dankzij prima productie allesbehalve smaak- of geurloos voor de dag komen. Waarom de vier meisjes voor velen nog een onbekend groepje vormen, blijft een groot raadsel. Strakke melodieën en unieke persoonlijkheden komen op Under My Influence in vrijwel elk nummer naar voren en zorgen ervoor dat dit een pareltje wordt dat door nog heel wat mensen ontdekt moet worden.
Willie J Healey – Twin Heavy (★★★★)
Willie J Healey, afkomstig van Britse bodem, is een rijzende ster in de indierockwereld. Met al enkele BBC-radiohitjes op zijn palmares volgt hij debuutalbum People and Their Dogs op met Twin Heavy. Hij zegt zijn stem gevonden te hebben, een stem die invloeden haalt bij Cave, The Beatles, een Big Mouth Billy Bass en iedereen die ooit een voet heeft gezet in Laurel Canyon. Hij combineert op het album allerlei elementen uit hun muziek met enkele hedendaagse aspecten, samen met mooie teksten en een zekere, onontkenbare joie de vivre in zijn zang. Dit alles vormt samen een nieuwe, doch niet vernieuwende, mix aan bijzonder geestig songschrijven. De langspeler zit zo dan ook evenwichtig en gebalanceerd in elkaar, en zonder echt te verrassen brengt Healey ons wel perfect genietbare nummers. Hij wijkt hierbij niet af van vorig werk maar groeit verder in waar hij al goed in is.
Kiesza – Crave (★½)
Elke artiest wil voorkomen een eendagsvlieg te worden met maar één hit op hun palmares, maar bij de Canadese zangeres Kiesza heeft dit lot toegeslagen. Nadat ze een wereldhit had met “Hideaway”, kwam ze al snel weer in de vergeetput terecht en haar tweede album Crave geeft wellicht het best weer waarom. De negen nummers missen authenticiteit en persoonlijkheid, klinken veel te veel hetzelfde en zijn gewoon niet memorabel genoeg omdat ze te vaak bestaande hits probeert na te bootsen. De creativiteit op Crave is zoek en maakt de pijnpunten waarmee Kiesza te kampen heeft erg duidelijk.
Boef – Allemaal een droom (★★★½)
‘Succesvol’ is haast een understatement voor Boef. De Alkmaarse rapper met Algerijns-Franse roots bracht begin juli zijn nieuwste album Allemaal een droom uit, wat intussen zijn vierde album is. Dat Boef kan rappen, dat weten we intussen. Hij bewijst nog maar eens dat hij rijm en woordspelingen onder de knie heeft. Zestien nummers telt het album, en allemaal zijn die allesbehalve identiek. Zo gaat “Treinstation” over Boefs overleden vader en bezingt hij de liefde op “Vlieg ik alleen?”. Het nummer dat vooral de aandacht trekt is “Watching You”, de samenwerking met Amerikaans talent Tory Lanez. Het is een interessant nummer dat verschillende hiphoptypes samenbrengt. Alweer een sterk project van Boef!
Sonn – Something, Safe (★★★½)
De Londense muziekheld Sonn opende zijn muzikale ziel voor het eerst in 2016 met zijn debuutsingle “Fade Away“. Vier jaar later stelt de alleskunner zich uitgebreid voor met zijn debuut-ep Something, Safe, waarop hij de ultieme symbiose tussen lo-fi en pop gevonden heeft. Het resultaat is een echt genot voor het oor. De vijf nummers hebben vrij veel gemeen, maar verschillen nog net genoeg van elkaar om te boeien. Samen vormen ze een oase aan rust en zetten ze aan tot wegdromen. De terughoudendheid siert deze ep, en stelt dat Sonn op een goede weg is.
