Met zijn nieuwste langspeler zet componist/saxofonist Idris Ackamoor (Bruce Baker) het spoor voort waarin hij astrale jazz, blitse funk en feestelijke wereldmuziek versmelt tot een nieuw geheel. De multi-instrumentalist uit Californië maakte met zijn Pyramids hoogtij in de seventies, waarna het ensemble uit elkaar viel.
Aan het begin van dit decennium keerde de band terug, zowel op plaat, met We All Be Africans (2016) en het recentere An Angel Fell’ (2018), als live. Nu ligt het nagelnieuwe Shaman! – met een gewijzigde line-up – in de winkels.
Het derde album in vier jaar tijd dus. Het illustreert de bevlogenheid van veteraan Ackamoor die dezer dagen zowaar een muzikale renaissance beleeft. Het in vier thematische suites opgevatte Shaman! weerklinkt als een ambitieuze, maar bovenal vurige ode aan het leven, waarin ook ruimte is voor liefde en verlies, sterfelijkheid, het hiernamaals en ten slotte het familiale. Op die manier blijven Ackamoor & co wat weg van sociopolitieke commentaar die wel voorkwam op vorige nummers als “Soliquoy for Michael Brown” en “Message For My People”. Nu komt de aandacht dus veel meer bij het individuele en persoonlijke te liggen.
De kleurrijke muziek van Idris en zijn bende is grotendeels ontleend aan de talloze reizen naar het moedercontinent Afrika. Dat vind je onder meer terug in de aandacht voor het percussieve en in de woelige ritmes die in elkaar haken en op elkaar aansluiten. Evengoed voel je hoe Ackamoor en zijn Pyramids zich laten leiden door het werk van onder meer Fela Kuti en Bob Marley, maar evengoed door grootse jazzhelden als Coltrane, Sun Ra en Cecil Taylor. Die connectie (Ackamoor studeerde ooit bij professor en avant-gardemuzikant Cecil Taylor en maakte deel uit van diens Black Music Ensemble) komt onder meer aan bod in “Theme For Cecil”. Het maakt inzichtelijk hoe zijn voormalige leermeester een blijvende inspiratie vormt.
Echter vangt Ackamoor aan met de titeltrack, die initieel beheerst wordt door een kwetsbaar stuk straatpoëzie, begeleid door zoete en dromerige fluitgeluiden. Na deze korte intro zetten Ackamoor & co door met dansbare funkgrooves, vocale koortjes en stemmige strijkers. Af en toe verschijnen zelfs stevig uit de kluiten gewassen solopartijen en percussieve intermezzi die het ritualistische en tribale aspect van deze muziek goed in de kijker zetten.
Het verhalende, net als de opmerkelijke structuur, maken deel uit van de grote sterktes van de Sjaman!. Al zijn en blijven het in eerste instantie gewoon erg sterke muzikanten die het samenspel en interactie naar voor brengen. Neem de sensuele verleidelijkheid die uit “Tango Of Love” spreekt. Of hoe de heerlijke afsluiter “Dogone Mysteries” iets van de oorspronkelijke Afrikaanse blues in zich draagt. Toch is het wat tussen urban soul, r&b en afro/spiritual jazz schipperende “When Will I See You Again” – met de kwetsbaarheid van het leven als thema – misschien wel het hoogtepunt op dit door expansieve drift gekenmerkte Shaman!. Of neem “Virgin”, waarin de kwetsbaarheid van moeder aarde het centrale thema vormt.
De grote aantrekkingskracht van de muziek zit in de intensiteit, het heilige vuur dat Ackamoor en zijn Pyramids aandrijft. Ter illustratie daarvan: “The Last Slave Ship”, een strak gehouden compositie die leunt op de ontdekking van de Clothilda in Alabama. De strijd om gelijke rechten en vrijheid is en blijft van belang, zo lijken Ackamoor en co te willen onderstrepen. Het maakt inzichtelijk hoe de groep zich laaft aan maatschappelijke thema’s en zo niet alleen actuele, maar ook relevante muziek weet voort te brengen.
Het door producer Malcolm Cotto (The Heliocentrics) in London opgenomen Shaman! is om al de voorgaande redenen een weergaloos album waar weinig tot vrijwel niets op af te dingen valt, ook al door het meer dan opmerkelijke artwork van de Japanse artiest Tokio Aoyama. Een dikke plak van een goed dik uur muziek, netjes verdeeld over vier thematische plaatkanten. Iedereen sjamaan!
