Deep Purple – Whoosh! (★½): Het onnodige dat bedroeft

De naam Deep Purple moet zelfs bij de meest rockaversieve muziekluisteraars een belletje doen rinkelen. Elke wannabe gitarist sinds 1972 heeft hun ongelofelijk eenvoudige maar iconische “Smoke on the Water”-riff geleerd en ook “Child in Time” staat onherroepelijk in het collectieve geheugen gegrift. Deep Purple wordt dan ook vaak genoemd naast Led Zeppelin en Black Sabbath als de grootvaders van de metal, en terecht. In tegenstelling tot die twee, weet Deep Purple echter niet van ophouden. Of dat beter is, horen we op Whoosh!, het eenentwintigste(!) album van deze oude rotten.

Bob Ezrin, producer extraordinaire, is net zoals bij hun vorige album inFinite weer van de partij. Ook die naam zou fans van classic rock bekend in de oren moeten klinken. Hij was steevast producer van KISS en Alice Cooper in diens hoogdagen, maar is misschien het meest bekend voor zijn werk op Pink Floyds meesterwerk The Wall. Ezrin heeft dus zeker een gevoel voor dramatische instrumentatie en bombastische taferelen. Ook hier op Whoosh! wordt daar een poging tot gedaan en dat is meteen duidelijk vanaf het openingsnummer “Throw My Bones”. De gitaarriff is sterk en heeft vooral een aangename ruwe toon. De drums zijn ook goed aanwezig en worden eens niet tot de achtergrond verwezen. Het lijkt dus allemaal degelijk te klinken, maar dan begint de zang van de 74-jarige Ian Gillan. De eens zo legendarische zanger, die glas kon breken met de hoge noten zoals in “Child in Time”, klinkt nu zo bedroevend. Zo levenloos en zonder gevoel sleurt hij zich door de nummers, en van de teksten moeten we het ook al niet hebben.

Verdoezelen en verbergen lijken hier de codewoorden te zijn. Het achtergrondkoor staat er klaarblijkelijk voor Piet Snot bij, op het einde van “Drop the Weapon” bijvoorbeeld. De suffe strijkers die we op vele nummers horen voegen ook nauwelijks iets toe; ze lijken er eerder te zijn om te verbergen dat niemand in de band nog op topniveau is. In het algemeen maken vele nummers er gewoon een soep van. Orgels, drums en gitaar (de bas is niet eens te horen) worden op een hoop gegooid tot ze nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. De nummers die wel meevallen, en het duizelingwekkende niveau van ‘feitelijk wel oké’ bereiken, zijn net die waar de instrumenten niet in elkaar weg liggen. Een sterke riff van Steve Morse of interessant samenspel tussen hem en Ian Paice op drums op het Thin Lizzy-esque “Nothing at All” zijn welgekomen opklaringen. Ook Don Airey die kan hier en daar nog iets interessants doen met zijn keyboard en orgels, zoals op het griezelige en duistere “Step by Step”.

Deze creatieve uitspattingen zijn echter slechts sporadisch te vinden, en houden amper een volledig nummer recht. Voor elke dergelijke opflakkering van talent hebben we iets als “Drop Your Weapon”, waar het oersaaie refrein en de slabakkende zang elk leven er onverbiddelijk uitzuigt. “What the What” is op dat vlak een triest dieptepunt. Uit het niets schakelt de band over naar het rockabillygenre, zonder dat ze doorheeft dat vitaliteit en swing zo essentieel zijn aan southern boogie. ‘Cringe’ is het eerste woord dat in ons opkomt.

Gelukkig zijn er ook nog goede nummers te vinden, of toch minstens eentje. “Man Alive“ werd als single uitgebracht en het is duidelijk waarom. Met een lekkere opbouw is het een van die nummers waar de instrumenten elkaar complementeren in plaats van elkaar voor de voeten te lopen. De riff van Morse is kinderlijk eenvoudig, maar dat maakt deze net zo goed. Daarnaast levert het orkest, dat nooit weg was, hier wel een bijdrage en zorgt het voor een mysterieuze vibe die vorm geeft aan de opbouw. Zelfs Gillan maakt er voor een keer het beste van en blijft binnen zijn register, al is zijn stukje spoken word midweg niet echt ideaal voor het opbouwende tempo.

“And the Address” is ook een interessant nummer. Het is het allereerste dat ooit werd geschreven door Ritchie Blackmore en Jon Lord, nog voor de band gevormd werd. Eigenlijk is het een heropname van een track uit hun tweede album Shades of Deep Purple, dat verscheen in 1968. Dat feitje is nog interessanter dan het nummer zelf, dat uiteindelijk zo misplaatst voelt tussen de rest van het album dat het moeilijk is om van de jarenzestignostalgie te genieten.

We willen eindigen met een positieve noot, maar Whoosh! blijft al bij al een saaie boel. Een goed album verwachten van een stel legendes, veertig jaar over hun hoogtepunt heen, is misschien wat veeleisend, maar zelfs in een vacuüm is dit teleurstellend. De mannen van Deep Purple zijn nog niet dood, maar klinken hier toch vrij levenloos. Dit was gewoon compleet onnodig. Hardrock en metal staan voor eeuwig bij Deep Purple in het krijt; zij zijn dan ook niemand iets verschuldigd. Wat ze met deze slappe bedoening wilden bereiken is dan ook maar moeilijk te verklaren. Geen enkel nummer op deze 51 minuten lange plaat is een waardige bijdrage aan de legendarische Deep Purple-canon, dat met Whoosh! toch wel een deukje krijgt. Voor elke fan die hier naar geluisterd heeft: zet die Machine Head-plaat nog eens op en vergeet dit zo snel mogelijk. Met dit album toont Deep Purple spijtig genoeg dat het een child out of time is.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.