Een tweetal weken geleden bracht funky spring-in-’t-veld Cory Wong voor het eerst een satijnzacht en zelfs Candyrat-aandoend album uit. Trail Songs : Dusk was de muzikale weergave van een intens gelukkige sessie wegdromen in de open natuur terwijl je de zon ziet ondergaan. Onze batterijen werden volledig opgeladen met die akoestische bundeling aanmoedigende nummers. Inmiddels zijn we alweer aan nieuwe kopzorgen beland door de tweede coronagolf, maar ook die kan je efficiënt counteren met nieuw opmonterend materiaal. Blijkbaar had Cory namelijk nog een opvolger van hetzelfde kaliber achter de hand, dat hij Trail Songs (Dawn) doopte. Ons hoor je niet klagen — tenzij over de typografische tegenslag door de dubbele punt in album één tegenover de haakjes in album twee dan toch.
De ochtendstond heeft goud in de mond: het is de leuze van Trail Songs (Dawn). Het album is de perfecte soundtrack voor tijdens het enthousiast openzwieren van je gordijnen op een stralende ochtend (en voor de volledigheid: dat terwijl een fris briesje je gezicht streelt, eerder dan een hittewalm die je een uppercut in het gezicht geeft zoals de laatste dagen het geval is). Het harmoniespel dat we te verorberen krijgen smaakt als een luxeontbijt op bed. Pure verwennerij voor al wie zich graag wentelt in sentimentaliteit of wil genieten van sterk produceerwerk. Ondanks de enorm natuurlijke flow en flair van Trail Songs (Dawn) zijn de muzikanten duidelijk niet over een nacht ijs gegaan in het tot stand brengen ervan. Uitgekiend en toch organisch, doe het hem maar eens na.
De verbanden met Trail Songs : Dusk maken deze 2.0-versie overigens extra fijnzinnig. Zowel de albumhoes als de sfeer van het geheel zijn de lichte wijziging in titel gevolgd. Zo heeft Trail Songs (Dawn) iets meer punch in zich, alleen al doordat het tempo meermaals hoger ligt. Zelfs wat titels betreft, zijn er gelijkenissen. Waar Dusk ophield bij “Trail End”, pikt Dawn de draad weer op bij “Trailhead”, en de “Blackbird” van die eerste krijgt nu ook een compagnon: “Bluebird”. Bovendien lijkt Cory zich op allebei deze albums te baseren op een algemeen gevoel van verwondering en een soort muzikale beschouwing van geluk. Waar dat op Dusk meer leidt tot introspectieve belevenissen, brengt Dawn een stevige tred in de buitenwereld met zich mee. Cory heeft hier duidelijk niet zomaar even twee plaatjes voorzien, maar wel twee oprechte gevoelswerelden gecreëerd met een wederzijds versterkend effect. Wie tekent daar nu niet voor?
Cory stoot Alice van haar troon in Wonderland. Onze recensie van halfweg juli besloten we met de stelling benieuwd te zijn wat nog allemaal zal volgen. Geenszins hadden we verwacht om zo snel een nieuw album te mogen ontvangen, en dan zeker niet een van diezelfde hyperdromerige kwaliteit. De twee platen vullen elkaar perfect aan en hebben ons respect voor de muzikant enkel maar vergroot. Hierna zijn we wederom benieuwd naar zijn volgende stappen, want met Wong weet je blijkbaar nooit wat hij wanneer voor ons in petto heeft.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
