Matt Maltese kent slechts een prille drieëntwintig, maar bracht toch al enkele pareltjes tot onze oren. In de afgelopen twee jaar kwam hij telkens met een langspeler, waaronder als debuut Bad Contestant, een kanjer met onder andere het apocalyptische “As the World Caves In” en “Less and Less.” Deze werd opgevolgd door het eerder introspectieve Krystal. Beide blijven het luisteren waard, misschien zelfs vooral nu. Hij bespeelt tevens telkens opnieuw thema’s zoals de banaliteit van de dagen, kaart de dagdagelijkse tristesse van het leven aan en maakt toch tegelijkertijd de schone vergeeflijkheid van het – soms verliefde – bestaan vatbaar. Een jongen met een boel emoties, dat is zeker, emoties die we allemaal wel eens over de vloer kregen tijdens de afgelopen ingesloten maanden.
Vandaag bezorgt hij ons Madhouse, een ep waarin hij zichzelf verder oefent in zijn stuntelig samenhopen van eclectisch geconstrueerde elementen. Op deze manier bouwt Maltese wel vaker zijn nummers op, en het beste voorbeeld hiervan is titeltrack “madhouse”. Het zet rustig in, maar al bijna direct vallen nieuwe tonen binnen: eerst wat percussie, dan hier en daar wat klankjes, en dit met regelmaat meer en meer, tot we Jackson Pollock-esque frequenties voelen vibreren door onze koptelefoon. Alles bloeit open in het refrein, waar nog meer geluidjes perfect in balans elkaar verzadigen. Het nummer is compleet.
Dit kunnen we tot onze spijt niet van de hele plaat zeggen. Maltese produceert zijn nummers aan de hand van zijn mapje vol lo-fi fragmenten, maar als die niet in de juiste mate en met een zekere precisie door elkaar worden gesmeten blijken de liedjes soms wat saai en eentonig. Dit gebeurt vooral in “hi” en “leather wearing AA”. In die laatste genieten we enorm van het introdeuntje, om dan verveeld te zitten wachten tot er even een ruiger tussenstuk volgt, dat pas twee lange minuten later opduikt. Ook bij “little person” vervalt hij weer in zijn klaagachtige mijmeren, maar hier botst dat minder in het geheel en kent het lied ook een betere opbouw.
Gelukkig weet hij deze nummers intrinsieke waarde te geven aan de hand van zijn teksten, die poëtisch maar duidelijk kleine verhaaltjes en gevoelens staven. Overigens is het niet allemaal met neerslachtigheid te doen, want zo hebben we nog “queen bee”. Het lied is, jawel, verrassend vrolijk. Volgens de zanger verhaalt het over de ‘notie van het vinden van de ware liefde, over de altijd aanwezige twijfels die daarmee gepaard gaan, met daarnaast ook die bijna naïeve hoop.’ Het blijft simpel, maar kent net genoeg verscheidene elementen om ons te bekoren.
Matt Maltese is nog jong en kan zo ook nog veel leren. Daarmee is niets mis. Op deze leeftijd wist hij ons al enorm te bekoren, en hoewel hij op de nieuwe plaat hier en daar de bal wat misslaat, is het nooit echt buitenspel. We kijken zo dus uit naar de verdere vorderingen van deze veelbelovende artiest en hopen voor hem ook stiekem op wat geluk in de liefde.
