Het blijft vreemd, jonge kerels die zelfs nog niet geboren waren tijdens de hoogdagen van het genre dat ze graag beluisteren en spelen. Een geluid dat meer om een bepaalde sfeer creëren gaat met stemmen die deel uitmaken van het geluidstapijt dat geschilderd wordt. Een benaming die eerst verfoeid werd door de hoofdrolspelers, maar doorheen de jaren een geuzennaam werd omdat naast kalende veertigers ook hippe twintigers het omarmden. Shoegaze dus. Nieuwe mogelijke ster aan het firmament is bdrmm (lees: ‘bedroom’). Snelle lezers dachten misschien aan ‘boredom’ of ‘bad rhythm’, maar die termen zijn geenszins van toepassing. In deze kamer vol hemelse melodieën vertoeven we namelijk maar al te graag.
Hun gelijknamig debuut op Sonic Cathedral werd geproducet door Alex Greaves (Working Men’s club, Bo ningen) en gemasterd door Heba Kadry (Slowdive, Deerhunter, Beach House). Ze lieten in oktober van vorig jaar al een eerste keer van zich horen met een ten inch genaamd If Not, When?. Nu is er dus hun eerste fullalbum. Het uit Hull en Leeds afkomstig gezelschap wordt in Brittannië overladen met complimentjes en dit trok onze aandacht. Zijn ze de aandacht wel waard?
Een album starten met een instrumentale track is altijd een risico, maar het past bij deze muziek. Het vijftal toont meteen waar ze de mosterd gehaald hebben. Wie niet vies is van psychedelische shoegaze en/of trancy indie met een vleugje krautrock weet al genoeg. “Momo” gaat meteen over in een van de hoogtepunten van het album. Enorm verslavende gitaren à la The Chameleons stuwen het nummer “Push /Pull” naar ongekende hoogtes. We horen hier voor de eerste keer het androgyne stemgeluid van zanger Ryan Smith. Dit kunstwerkje stond bij ons alvast meermaals op eindeloze repeat.
Single “A Reason to Celebrate” werd geschreven als ode aan het shoegazegenre. Het had met zijn wegwaaiende gitaar zeker niet misstaan op eender welk My Bloody Valentine album. Het wordt door de grootmeesters geapprecieerd, want gitarist Andy Bell (Ride, Oasis) remixte dit nummer al onder zijn alter ego GLOK. “Happy” klinkt dan weer heel bekend in de oren. Ontegensprekelijk het geluid van begin jaren tachtig ten huize een andere, iets bekendere Smith. Deze kille new wave sound gemixt met DIIV-gitaartjes kan ons bekoren en ze doen ons zelfs naar een dansvloer verlangen. Turend naar de grond op anderhalve meter van elkaar en maar zwaaien met die armen.
Bij shoegaze hoort ontegensprekelijk ook een distortionpedaal . Bij “If.…” en “(Un)Happy” is het eindelijk zover. Bij dit laatstgenoemde nummer horen we trouwens een dronken buschauffeur op de achtergrond. “Is That What You Wanted to Hear” is een wondermooi nummer dat invloeden van Ride en zelfs Radiohead niet kan verbergen. Maar als het van zo’n mooie makelij is, gaan wij er niets op aanmerken. Bedroom is een conceptalbum dat de luisteraar regelmatig verrast met verandering in sfeer van ambientachtige geluiden tot hevige postpunkuithalen, en toch vormt het een solide geheel dat van A tot Z een zinderende luisterervaring oplevert en zich na elke luisterbeurt meer en meer nestelt in het rijtje net onder klassiekers zoals “Nowhere”, “Loveless” en “Souvlaki”.
Het album was een catharsis voor Smith en co. Problemen allerhande (alcoholmisbruik, ongewenste zwangerschap, drugs…) overvielen de band de afgelopen jaren. Hopelijk werkte het niet té helend, want wij zijn erg onder de indruk van wat deze jongens in dit 41 minuten durende oorgasme presteerden.
