Er zijn wellicht flink wat vloekwoorden gevallen in Southampton, wanneer Bury Tomorrow getuige werd van hoe COVID-19 een belangrijke stap in hun carrière vakkundig vergalde. De vijfkoppige metalcoreband prijkte in 2020 op een aanzienlijk lijstje van mooie touraffiches, en ook de release van zesde langspeler Cannibal kreeg een duw in de kalender. Vandaag is eindelijk de dag aangebroken waarop de heren hun dat album aan de wereld mogen voorstellen. Vijf stuk voor stuk puike singles maakten van Cannibal het Bury Tomorrowalbum waarnaar we meest hadden uitgekeken.
Opener en leadsingle “Choke” moet wellicht de meest complete single van allemaal zijn. “Choke” klinkt brutaal, dramatisch en theatraal: Bury Tomorrow op z’n allerbest. De streep tekst ‘Find me trapped inside my head’ is er een die binnenkomt langs je stuitbeen en je lichaam pas verlaat langs je achterhoofd. De brutale uitroep ‘Eternal grave’ geldt eerder als het startschot om je volledig over te geven aan de opborrelende energie die het veroorzaakt. Wat is het jammer dat nummers als deze nog even in de koelkast moeten, vooraleer ze door de boxen van een concertzaal of festivalweide kunnen weerklinken.
Over singles “Better Below” en “Gods & Machines” hadden we al het een en ander neergepend, maar wie verwachtte dat alle lyrische inkt over Cannibal al gevloeid zou zijn, kan bij deze opgelucht ademhalen. Zo maken we vandaag ook aangenaam kennis met “Imposter”, een song die schwung tijdens de strofes verzoent met een bonkig refrein: perfect getimed op een plaat als deze. Het dramatische stemgeluid van koorknaap Jason Cameron, in combinatie met de grootse riff naar het einde toe, gelden wat ons betreft als een toegangsticket voor de grootste metalpodia die op deze planeet opgetrokken kunnen worden.
Ook “Better Below” leerde ons al dat Bury Tomorrow z’n horizonten ferm verruimt, door grootser geluid toe te laten in hun doorgaans bonkige en beenharde sound. De tandem bestaande uit brulboei Daniel Winter-Bates en engel Jason Cameron scheert kwieker dan ooit tevoren, waardoor Bury Tomorrow die blend geheel naar zijn eigen hand kan samenstellen. Zo heeft Winter-Bates geleerd zijn geschreeuw te laten dragen door de muur van zware metalen, daar waar hij die vroeger al eens probeerde te overstemmen. Dat nieuwe trucje komt meesterlijk tot zijn recht tijdens het relatief rustige “Quake” en tijdens het epische slot van “The Agonist”.
“The Agonist” in z’n geheel en de eerste minuut in “Voice & Truth” kennen een denderende voortvarendheid die bij Slipknot lijkt te zijn geleend, met een spervuur aan metronomisch basdrumgeluid. Maar ook die songs worden tegen het eerste refrein weer volledig naar de hand van Bury Tomorrow gezet. Ook bij de openingsfill van “Dark Infinite” werd het oor duidelijk te luister gelegd bij Parkway Drive’s “Karma”, maar wijkt net op tijd van dat pad af om vervelend door de gehoorgang te gaan. De brutale breakdown en het dramatische slot dat er wordt aangebreid vormen een tekenend einde van een plaat die barst van de goede dynamieken en getuigt van heel veel goesting om goeie, stevige muziek te maken.
Cannibal is een quasi perfecte metalcoreplaat geworden, waarin Bury Tomorrow de grenzen van het genre niet per se verlegt, maar binnen die lijntjes wel alles meesterlijk heeft aangepakt. Het geniale spitsenduo Jason Cameron – Daniel Winter-Bates blijkt van goudwaarde in de verdere ontwikkeling van een eigen sound, die perfect de midden houdt tussen metal en metalcore. Dit is een plaat die ervoor zorgt dat Bury Tomorrow bands als Killswitch Engage niet langer achterna holt, maar er zijn voet zo stilaan naast zet. Dat de podia onder de voeten van de Britten alleen maar groter zullen worden, lijkt ons dan ook een logisch en welverdiend gevolg.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
