Pianist en singer-songwriter Ben Folds verenigt twee kwaliteiten die we graag terugvinden in een muzikant – en bij uitbreiding in elke mens: humor en muzikaliteit. Deze combinatie is een evenwichtsoefening met een moeilijkheidsgraad die zelfs de meest ervaren artiest van Cirque Du Soleil bleek doet wegtrekken. Ligt de nadruk op de humor, dan levert het zelden goeie muziek op. Ligt de nadruk op de muziek, dan is het zelden grappig (Radiohead, iemand?) (niet dat het hun ambitie is om humor en muziek te combineren, but you get the point). Gelukkig jongleert Ben Folds moeiteloos met humor en muziek. Hij verscheen met zijn groep Ben Folds Five op onze radar in het jaar onzes heren 1997 met het uitzinnig hilarische “Song for the Dumped”, een catchy poprocksong met een swingende piano, die een welgekome verademing bood tussen alle boybands en nu-metal. Tjonge, boybands en nu metal, dat waren nog eens tijden.
Ondanks succes bij muziekfans én -critici splitte de groep in 2000, om in 2012 terug samen te komen. In de tussentijd, en ook tot nu, verblijdde Ben Folds de wereld met solomateriaal. Hij reeg in hoog tempo albums aan elkaar, vrolijk springend tussen pop, rock en klassiek. Op zijn laatste album, uit 2017, combineerde hij deze genres zelfs, samen met het West Australian Symphony Orchestra, goed voor een nummer één in de klassieke en klassieke crossoverhitlijst van Billboard.
En nu is er plots “2020”. Een song geïnspireerd door corona. Hierdoor grepen we spontaan naar een gloeiende pook om onze oren dicht te schroeien, want wij haten coronasongs. Ze doen onze tenen krullen tot aan onze schouders en dat is niet zo’n leuk gevoel. Gelukkig beseften we op tijd dat we hier met Ben Folds te maken hebben. En hij stelt niet teleur. Het nummer begint met eenvoudige pianoakkoorden en de zin ‘New Year’s eve, don’t it seem like decades ago?’ Een treffende observatie die meteen de toon zet. Enkel met zijn stem en zijn piano vertelt Ben hoe dit jaar de combinatie van een aantal voorbije jaren lijkt te zijn. ‘We’re not repeating history, just the parts that sucked.’ Dan merkt hij fijntjes op dat we nog maar halverwege zijn. ‘There’s plenty left to wreck, we’ve got six months left.’ Kortom, “2020” is een bitterzoet, uitgepuurd pareltje. Geen dijenkletser, maar elk greintje humor is meegenomen in deze tijden, zelfs al is het pianotoets-zwart.
Ontdek meer fijne muziek op onze Spotify.