Iets meer dan een jaar geleden trok Gordi zich terug in een schuur in Canowindra, Australië met een heel specifiek doel: het opnemen van haar tweede plaat. Na een paar meer dan geslaagde singles krijgen we Our Two Skins nu in zijn geheel te horen. Waar debuutplaat Reservoir baadde in gelaagdheid, zonder ook maar een moment te verdrinken, is haar tweede worp er een waarop alle maskers af gaan en Gordi terugkeert naar de essentie.
De isolatie die zo centraal staat in het opnameproces van Our Two Skins is in een tijd van zelfquarantaine en social distancing voor zowat iedereen ontzettend herkenbaar. Het lijkt wel alsof Gordi een jaar geleden in haar glazen bol keek en dacht: ja, dat gaan de mensen dan wel begrijpen. Dat de Australische op haar nieuwe plaat een andere, meer persoonlijke kant van zichzelf wilde tonen, werd al duidelijk bij de eerste singles. De synthesizers op Reservoir maakten plaats voor meer organische geluiden en geluiden uit het dagelijkse leven. Wat dacht je van een piepend hek?
Dat brengt ons meteen bij de invloed van producers Zach Hanson en Chris Messina die verantwoordelijk zijn voor heel wat muziek die verder komt dan de April Studios van Bon Iver. Dat horen we ook terug op het album en het verbaast ons geen seconde dat Gordi volgend voorjaar in het voorprogramma staat van de Australische tour van Bon Iver. Eerder noemden we de Australische ook al de vrouwelijke James Blake, geen verkeerde vergelijking.
Bij de eerste luisterbeurt is er meteen een nummer dat opvalt. “Unready“, tevens de recentste single, lijkt een beetje de vreemde eend in de bijt. Toch is het net dat nummer dat voor continuïteit zorgt in het werk van Gordi. Het vormt namelijk de muzikale brug tussen Reservoir en Our Two Skins. De tweede plaat van Gordi is er een vol persoonlijke verhalen: van het overlijden van een dierbare en een nieuwe relatie tot het ontdekken van de eigen identiteit. Een voor een worden deze thema’s subtiel verweven tussen de woorden wat van Gordi een bijzondere songwriter maakt.
Het hart van het album bestaat uit twee ballades die onmogelijk los van elkaar gezien kunnen worden. “Volcanic” en “Radiator” ontstonden vanuit het gevoel dat je dicht bij je geliefden wilt zijn. ‘The warmth of our two skins’, klinkt het op “Radiator” en naast het feit dat daaruit de titel voor het album ontstond, is het ook een heel beeldende uitspraak die meteen weergeeft hoe intiem en persoonlijk het album is. Dat horen we ook op “Limits” dat ingeleid wordt door sfeerscheppende soundscapes. ‘Please know i’ll give you the best that I can’, zingt Gordi en met dit album heeft ze ons alvast meer dan dat gegeven.
De zachte drums op “Free Association” zorgen ervoor dat de stemmen echt op de voorgrond treden. Er is ruimte om de woorden tot je te laten doordringen, iets wat we doorheen het hele album terugvinden. Stilaan neemt de instrumentale partij het over van de vocalen om een moment van ware magie te creëren. Je wordt als het ware weggevoerd op een warme golf die je dichter bij jezelf brengt. Het outro bezorgt ons zowaar kippenvel en voor je het weet, tikken de laatste seconden van het album langs je weg.
Our Two Skins heeft tijd en ruimte nodig om je vervolgens bij de keel te grijpen en sprakeloos achter te laten. We wachten alvast vol ongeduld op de dag dat we Gordi weer live aan het werk kunnen zien.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
