Raphaelle Standell-Preston is een zangeres met een drukke agenda. Ze heeft al solomuziek uitgebracht, maar is ook de frontvrouw van Blue Hawaii en Braids. Die laatste band bracht onlangs een vierde album uit. Braids bestaat uit Standell-Preston, Austin Tufts (met wie de zangeres vroeger samen was) en Taylor Smith. Het drietal (dat ooit een vijftal was) experimenteert al eens graag met rock. Zo tonen ze aan dat je geen vlammende gitaarsolo’s, dikke baslijnen of harde drumpartijen nodig hebt om rockmuziek te maken. Braids doet het vaak met piano, zweverige elektronica, zachte percussie en een zoete stem. Met die ingrediënten kan het er soms ook pittig aan toe gaan op Shadow Offering.
Dromerige tonen openen “Here 4 You” en al snel komen de zachte stem van Raphaelle Standell-Preston en een luchtige piano erbij. Het lied bevat een zekere spanning om tijdens het refrein telkens wat meer energie toe te voegen. Langzaamaan wordt er opgebouwd naar een climax en daarna kabbelt de piano nog wat verder. Piano wordt ingeruild voor synths op het tweede nummer en de beat is duidelijker aanwezig tijdens “Young Buck”. Het kwetsbare van de albumopener wordt hier vervangen door een catchy refrein waarin dezelfde lijn steeds wordt herhaald. Het is meteen duidelijk dat er een grote variatie op de muziek van Braids zit, waardoor dit album verre van verveelt.
Doordat de piano vaak een grote rol speelt, lijkt deze regelmatig een verhaal te vertellen en heeft de muziek meer dan eens iets weg van een soundtrack. “Just Let Me” laat zich kenmerken door een zachte piano en donkere synths en zou zo perfect passen bij een ingetogen scène tussen twee protagonisten. Het gitaarspel klinkt alsof er iets groeit, dus wie weet bloeit er iets tussen het tweetal. Dit nummer is bovendien slechts één voorbeeld van een lied waarop ze zich niet aan de klassieke opbouw houden. De eerste strofe komt na de tweede strofe nog eens aan bod en ook de bridge komt meer dan eens tevoorschijn. Door de herhalingen wordt het nummer vrij lang, maar langdradig wordt het niet, doordat er ook hier met de spanning en de verwachting van de luisteraar wordt gespeeld.
Niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel zit er aardig wat variatie op. Sommige nummers vallen onder de categorie liefdesliedjes terwijl andere bijvoorbeeld over de huidige maatschappij gaan. Standell-Preston houdt op “Snow Angel” een lange tirade, waardoor het nummer over de negen minuten gaat. Ze heeft het over white privilege, fake news, grenzen die worden gesloten, het klimaat en meer. Ze vraagt zich zelfs af of haar kinderwens vervuld moet worden. Wil je in deze wereld een kind laten opgroeien? Moet je als moeder altijd eerlijk zijn, of kan je wat zaken verbloemen zoals de maatschappij dat doet? We hebben allemaal een moeder nodig, klinkt het, maar waarom behandelen we Moeder Natuur dan als iets irrelevant? Veel vragen. Een chaos aan gedachten. Muzikale wanorde. De rauwe boodschap van de woorden wordt versterkt door de muziek. Ook albumafsluiter “Note To Self” gaat er hard aan toe en zo eindigt het album met een knal. Een gekruide nasmaak blijft nog even hangen.
Op Shadow Offering zoeken de leden van Braids de uiterste kanten van artrock op. Van rustige, ingetogen muziek met pianodeuntjes om bij weg te dromen tot kritische teksten, lange noten en harde drums. Deze extremen en alles ertussen komen aan bod. Doordat de nummers niet voorspelbaar zijn, is het voor de luisteraar vaak een sprong in het onbekende. Dat onbekende zit vol met aangename verrassingen en hemelse geluiden, maar het kan er ook duivels aan toe gaan met momenten. Ja, Braids gaat van de hemel naar de hel en terug. Je zou Shadow Offering bijna een spirituele reis kunnen noemen. Mochten ze ooit een religie oprichten, dan gaan wij naar de mis.
Op 3 december speelt Braids in de Beursschouwburg in Brussel.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
