Het is de eerste dag van februari in 2012 en Arca brengt haar eerste ep uit. Later dat jaar volgen er nog twee, maar een eerste langspeler verschijnt pas in 2014. Daarna gaat het wel wat sneller, want Mutant verschijnt al het jaar na Xen. In 2017 verscheen een derde plaat en datzelfde jaar brengt Björk voor de tweede keer een album uit waarop ze met Arca samenwerkte. Op de cv van Arca staan nog enkele mooie namen zoals FKA Twigs, Kelela, Frank Ocean en zelfs Kanye West. Met die laatste vier waren de samenwerkingen (tot op heden) eenmalig, maar Arca en Björk lijken nog steeds goed overeen te komen. Dit resulteerde in een nieuwe samenwerking en dit keer op een album van Arca. Naast een collab met de IJslandse muziekkoningin staan er nog enkele mooie features op Arca’s nieuwste wapenfeit, maar laat ons eerst eens naar enkele solonummers kijken.
Openen doet Arca met de drie eerste singles van het album en zo toont ze meteen al verschillende kanten van zichzelf. Opener “Nonbinary” laat zich kenmerken door hevige bassen, snelle beats, hevige teksten en zelfs geweerschoten – ondanks dat het nummer redelijk rustig begint. Daarna kan je wegdromen met een nummer als “Time“. De tweede helft van het lied voelt aan als een drugstrip, maar met “Mequetrefe” worden we terug met onze voeten op de grond gezet. Op deze single gaat het er in het Spaans aan toe waardoor het lied een zuiders kantje krijgt, maar op het einde gaat Arca weer aardig experimenteren waardoor het eerder als georganiseerde chaos aanvoelt dan een Spaans zomerhitje. Slechts drie nummers ver en we hebben al drie totaal verschillende kanten van de artieste gezien. Dit is slechts het begin.
Het ene lied sluit aan bij popmuziek, een ander bij hardnoise en nog een ander bij ambient of experimentele muziek. Arca pint zich niet aan één label vast en geen twee nummers klinken hetzelfde. Hierdoor is er soms weinig samenhang tussen de nummers. “Calor” klinkt dan weer eerder als een ballade, maar het is er geen. Over wat noise dartelt een piano en daarboven zweven er stemmen die afwisselend licht en zwaar aanvoelen. Niet alleen KiCk i zit vol met contrasten, maar ook de nummers zelf spelen met tegenstellingen. “Rip The Split” is hier een uitzondering op. Het nummer is een constante herhaling van hetzelfde, met af en toe een variatie. Hierdoor steekt het wat tegen. Voor de Charli XCX fans: het ligt wat in dezelfde zijn als “c2.0” dat eerder dit jaar op how i’m feeling now te vinden was. Eentje om over te slaan, als je het ons vraagt.
Onmogelijk om zomaar over te slaan is Björk, of toch de samenwerking ermee. Vanaf de eerste seconde van “Afterwards” is het onmogelijk om de unieke manier van zingen niet te herkennen. Utopia, het Björkalbum waar Arca nauw aan meewerkte, had heel wat elementen weg van de natuur. Deze zijn opnieuw aanwezig, maar op een kleiner niveau. Zowel de sound van de IJslandse als van de Venezolaanse zijn te herkennen en dat geld ook voor andere samenwerkingen.
“KLK” bevat nog meer dat zuiderse gevoel waar we het al eerder over hadden en daar zit ROSALÍA voor iets tussen. “La Chíqui” met SOPHIE klinkt alsof er meerdere nummers door elkaar zijn gesmeten, waardoor het niet als een samenhangend geheel aanvoelt. Dat terwijl “Watch” met Shygirl dan weer wat gewoontjes aanvoelen. ‘Gewoontjes’ in de wereld van Arca dan toch.
Arca doet van alles en nog wat op haar nieuwste album. Het ene nummer is een klop in je gezicht terwijl het andere je doet wegdromen en nog een ander nummer beiden doet. Zowel de nummers als de kwaliteit ervan loopt wat uiteen. “Time”, “Calor” en “Afterwards” zijn nummers die zeker en vast in de smaak vallen, maar echt omver blazen doen ze niet. Jammer genoeg staan er met “Rip The Split” en “La Chíqui” wel nummers op die eerder teleurstellen. KiCk i is een wisselvallig album dat soms iets teveel uit elkaar loopt om als geheel over te komen.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
