Het uit Manchester afkomstige GoGo Penguin is inmiddels aan haar vijfde langspeler toe, en wel op het label Blue Note. GoGo Penguin geeft goed aan hoe het trio ongedurig blijft voortduwen aan een opvallend goed lopende carrière. Langzaam maar zeker groeide de groep, bestaande uit Chris Illingworth (piano), Nick Blacka (bas) en Rob Turner (slagwerk), uit tot niets minder dan een ware publieksfavoriet. Dit door jazz, minimale muziek, elektronica, en elementen uit zowel postrock als klassieke muziek met elkaar te gaan vermengen als een kind dat geen blijf meer weet met zijn muzikale inspiraties.
Nummer vijf in de GoGo Penguin-discografie is toch weer een heel bijzonder album geworden. Intrigerend is misschien vooral wel de manier waarop het trio een heel eigentijds geluid boetseert. Daarvoor laten ze zich maar al te graag inspireren door hedendaagse glitchy geluidstovenaars à la Jon Hopkins, labels als WARP of de contemporaine elektronica die Radiohead doorheen haar composities laat waaien, net als dat ze voor hun vaak repetitieve motiefjes ongetwijfeld naar het oeuvre van Philip Glass hebben zitten luisteren. Desalniettemin blijft GoGo Penguin een band die uit dat alles de nodige voeding uit haalt om daar dan zélf een eigensoortige variant op te bedenken.
Zo krijg je soms delicate intimiteit voorgeschoteld, zoals te horen in het initieel sobere, maar gaandeweg hemels openbloeiende “Open”. Meteen wordt duidelijk dat de zin voor vrije improvisaties behouden blijft. Wellicht schuilt daar net de ware, grootse kracht van de band. Enerzijds houden ze het soms dodelijk kaal en sober (zoals onder meer te horen in de opener “1_#”, die door zijn abstractheid vaag aan The Album Leaf herinnert), met haarfijn tot de naakte essentie getrimde melodieën. Anderzijds weten ze als geen ander een opvallend krachtig, dynamisch en energiek muzikaal spel met allerhande tempowisselingen te ontwikkelen. Dat laatste is te horen tijdens het heerlijke “Kora” of het van nerveuze spanning doordesemde “Totem” dat gaandeweg brutaal explodeert met stevige drums. Lluister maar naar hoe Turner van jetje geeft.
Doe daarbij nog een handvol prima singles, zoals het hartverwarmend opgewekte “Atomised” (met inbegrepen fraaie, dromerige coda) en dan komt het inzicht dat GoGo Penguin dezer dagen zowaar op kruissnelheid zit. Dit zijn musici die niet enkel hun instrument beheersen, maar er ook best wel mee kunnen toveren, en dat zonder hun speelsheid of het vermogen om grootse emoties in een song te pakken (zoals in het meditatieve, volop tot reflectie uitnodigende sluitstuk “Don’t Go”, een wel héél andere kant van dit trio) te verliezen.
Of GoGo Penguin nu ook het beste album van de gelijknamige band is, daarvoor is het voorlopig nog te vroeg om enig uitsluitsel over te geven. Wat we wél al kunnen meegeven is dat ook deze vijfde plaat – zonder tegenspraak: een groeier – ondanks de erg grote herkenbaarheid (hallo daar, instrumentale jazz gekruid met ambient en elektronica) zeker niet te versmaden is. Een fikse aanrader en meteen ook een prima aanleiding om nog eens door die gaandeweg steeds aandikkende discografie (met onder andere het recente, eveneens op Blue Note verschenen A Humdrum Star) te gaan. Het (her)ontdekken waard, net zoals het verdomd straffe Go Go Penguin
