AlbumsRecensies

Bob Dylan – Rough and Rowdy Ways (★★★½): Te veel pracht is ook maar eentonig

‘The man, the myth, the legend’ is de beschrijving van de afspeellijst This Is Bob Dylan op een populaire streamingsite. Die legende bracht vandaag zijn negenendertigste album uit en dat is al een prestatie op zich. De drie voorgaande albums bestonden uit covers, dus fans werden laaiend enthousiast toen Dylan eerder dit jaar voor het eerst in acht jaar een nieuw, eigen nummer uitbracht. Het nummer van zeventien minuten werd op handen gedragen door zowel de pers als trouwe fans. Ondertussen bracht de muzikant nog twee singles uit en ze waren alledrie een mooie voorbode voor Rough and Rowdy Ways.

Zoals eerder gezegd is Bob Dylan zonder twijfel een legende en eigenlijk hoeft er niet veel energie gestoken worden in het voorstellen van zo’n icoon. De intussen 79-jarige man bracht al een hele hoop nummers uit die inmiddels vastgebeiteld zijn in het collectieve bewustzijn. “Knockin’ on Heaven’s Door“, “Like a Rolling Stone” en “Blowin’ in the Wind” zijn maar een kleine greep uit dat indrukwekkend oeuvre. De muziek laat zich kenmerken door mooie, doordachte teksten, die de man in 2016 een Nobelprijs opleverden. Dylan heeft die prijs zeker en vast verdiend en is ook terecht het onderwerp van een hoofdstuk in boeken over muziekgeschiedenis, maar heeft de man bijna zestig jaar na zijn debuut nog steeds de kracht en het talent om een sterk album neer te zetten?

Single “I Contain Multitudes” werd eerder zeer kort aangehaald, al gebeurde dat niet bij naam, en krijgt de eer het album te openen. Dylan heeft het ergens tussen sprekend en zingend op deze opener over zijn leven, waarin hij met snelle wagens rijdt en schilderijen maakt. Daarnaast vergelijkt hij zichzelf ook met Anne Frank en Indiana Jones. Tekstueel staat de schrijver nog steeds scherp, maar muzikaal vinden we het wat weinig zeggend. Deze omschrijving geldt voor een groot deel van de nummers op Rough and Rowdy Ways. Met momenten krijgen we het gevoel dat we luisteren naar een speech die door muziek ondersteund wordt, doordat zang en instrumentatie zich los van elkaar bewegen. Op andere momenten spelen deze aspecten dan weer wel mooi op elkaar in. Trage, repetitieve nummers met lange teksten: Bob contains multitudes.

Uiteraard is er niets mis met een oude stem die wat knart over zijn leven terwijl er rustige muziek speelt. De muziek is vaak repetitief, maar het versnellen, vertragen, luider worden of net wegvallen gebeurt telkens op de juiste momenten. Elk geluidje en elke variatie is goed afgewogen, zoals het subtiele geneurie op “I’ve Made Up My Mind to Give Myself to You” en de accordeon op “Key West (Philosopher Pirate)”, en elk lied is uitgebalanceerd. Hierdoor zorgt Dylan ervoor dat je geconcentreerd blijft luisteren naar de veelal lange nummers. De man lijkt bij momenten echter iets vergeten te zijn. Het ene trage en ingetogen nummer volgt het andere op, waardoor Rough and Rowdy Ways soms langdradig dreigt te worden.

False Prophet” en “Goodbye Jimmy Reed” zijn twee nummers met wat meer kracht en zorgen dus voor de meer dan nodige variatie. Hadden ze een andere plaats gekregen in de volgorde, dan waren ze wellicht meer geslaagd in hun opzet. Doordat het eerste vrijwel meteen aan bod komt, vervalt het album daarna echter snel in traagheid. Vervolgens wordt er nog een poging gedaan om de energie wat terug te brengen, maar zelfs “Goodbye Jimmy Reed” maakt het niet meer goed. De mondharmonica die zo nu en dan te horen is, lijkt net iets te futloos voor dit lied. Het heeft iets weg van het oudste werk van Fleetwood Mac, maar dan bedoelen we niet tijdloze klassiekers als “Dreams“, maar de vergeten nummers van lang daarvoor.

Rough and Rowdy Ways wordt afgesloten door dat nummer van zeventien minuten. De kracht van “Murder Most Foul” zit hem misschien net in die lange duur. Alles wat Dylan in de voorafgaande drie kwartier deed, doet hij hier opnieuw, alleen klinkt het nog beter afgewogen en gedetailleerder. Dylan loopt doorheen het album op een dunne lijn met aan de ene kant interessante details en kleine wendingen en aan de andere kant kleurloosheid die gaat vervelen, maar bij dit nummer is het duidelijk aan welke kant hij zich bevindt.

Er zitten meer contrasten in deze review dan in het nieuwste album van Bob Dylan. Het ene moment houden de variaties het interessant en boeiend, maar wat later voelt alles iets te uitgesponnen en variatieloos. Eigenlijk is het vrij simpel. Elk nummer op zich is van degelijke kwaliteit, hoewel sommige er nog bovenuit steken. Als geheel is Rough and Rowdy Ways echter een verzameling van liedjes die vaak wat te veel op elkaar lijken. De tekst mag dan wel telkens meesterlijk zijn, muzikaal hadden we toch wat meer en grotere diversiteit verwacht. Trage, repetitieve nummers met lange teksten: Bob contains too many, helaas. Toch toont de man nog steeds wat hij in zijn mars heeft met sterke teksten die door hun verhalend aspect alsnog weten te boeien.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.

1184 posts

About author
braaf zijn hé
Articles
Related posts
LiveRecensies

Stef Kamil Carlens and The Gates of Eden @ Wilde Westen (Schouwburg Kortrijk): Authentieke ode aan de grootmeester

In mei 2021 streamde Stef Kamil Carlens een optreden met zijn begeleidingsband The Gates of Eden. Zoals de naam van de band…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Salvatore Adamo - In French Please! (★★★½): Veel meer dan een ordinair coveralbum

Met meer dan honderd miljoen verkochte albums en singles is Salvatore Adamo nog steeds de bestverkopende Belgische artiest aller tijden. De chansonnier…
LiveRecensies

Bob Dylan @ Vorst Nationaal: Nog nooit was eentonigheid zo mooi

Waar moet een mens in godsnaam beginnen bij het introduceren van Bob Dylan? Over de Amerikaan zijn al duizenden boeken uitgegeven en…

2 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.