Het zijn erg woelige tijden. Black Lives Matter overheerst het nieuws. Iets daarvan is ook terug te vinden in het nieuwe album van Ambrose Akinmusire. De in Oakland, Californië geboren jazztrompettist maakte eerder al prachtalbums als Origami Harvest, een plaat waarop hij behendig tussen jazz en hiphop (met inbreng van raplegende Kool A.D) laveerde. Nu zoekt hij het in de richting van eerder traditioneel jazzterrein, op het kruispunt van jazz, gospel en zuinige flardjes hiphop. En niet te vergeten donkerblauwe blues, waar de hele plaat duidelijk van doordrenkt is.
De hoesfoto alleen al spreekt boekdelen. Akinmusire sluit de ogen en bevindt zich klaarblijkelijk in een staat van genade. Op die manier zegt hij misschien meer dan gelijk welke tekst zou kunnen doen. Meteen weet hij zo de aandacht op zich te richten. Aandacht die hij zeker waard is, het is niet zomaar dat hij op het prestigieuze Blue Note albums mag maken of dat hij eerder bijvoorbeeld als curator van het Jazz Middelheim festival aangesteld werd.
Dat heeft deels te maken met zijn muzikale output door de jaren heen, inclusief zijn meest recente wapenfeit Origami Harvest. Het feit dat hij een exemplarisch voorbeeld is van een muzikant die nooit op zijn lauweren blijft rusten, immer op zoek naar nieuwe, frisse ideeën, geluiden en inspiraties, telt echter zeker eveneens mee, weliswaar zonder ooit de impact van het muzikale verleden te vergeten. Hoe zou je ook? Leg je oor te luister bij bijvoorbeeld “Roy”, een fraaie hint naar Roy Hargrove. Of bij “Roscoe”, waarmee hij naar het door Roscoe Mitchell bestierde avant-gardecollectief Art Ensemble of Chicago lonkt. En besef dat de “Prince of Darkness” veel meer te bieden heeft dan je misschien zou denken.
on the tender spot of every colloused moment is het werk van een nog jonge jazzlegende. Zelfs op zijn achtendertigste en met een relatief compacte discografie weet hij altijd het verschil te maken. Dat zowel als bandleider, of als rechterhand bij een van die talloze projecten van gereputeerde collega’s zoals Vijay Iyer.
Opmerkelijk is onder meer dat de man op zijn nieuwste werkstuk het hele zaakje zowel in zijn eentje opent als besluit. Daartussen zoekt hij samen met zijn medemuzikanten (pianist Sam Harris, bassist Harish Raghavan en drummer Justin Brown) onder meer naar een herdefiniëring van wat “blues” zoal kan betekenen als muzikale insteek. Want ook al is dit een jazzalbum met soms dolle, avantgardistische trekjes, toch zit er in de muziek zoveel donker getinte wanhoop en teleurstelling. Die weet hij overigens als geen ander in van emotie doordrenkte muziek te vertalen; neem de manier waarop “An Interlude (that get’ more intense)” gaandeweg aan dynamiek wint.
Ronduit pakkend is de fluwelen elegantie van “Hooded procession (read the names outloud)”, een compositie die de vele contrasten in het woelige territorium van de Verenigde Staten nog eens duidelijk articuleert. Zeker ook interessant is de manier waarop hij ruimte maakt voor zowel experiment (te horen in opener “Tide of Hyacinth”, waarin dankzij de Cubaanse vocalist Jesus Diaz een latintouch opduikt, of de korte interlude “4623”), evenals voor eerder ingetogen passages. Die wisselt Akinmusire af met net iets hoopvollere geluiden en inspiraties, onder andere de tedere lichtheid van “Cynical Sideliners” – met inbreng van KNOWER-vocaliste Genevieve Artadi – en het stemmige, naar reflectie hintende “Yesss”.
Met Akinmusire op trompet en Fender Rhodes en zijn band zit je helemaal goed, ook al is de plaat allerminst zachte koek. Maar voor wie een beetje liefhebbert in de jazz: on the tender spot of every calloused moment loont zeker de moeite en is de aanschaf best waard.
