De Luxemburgse jazzmuzikant, componist en producer Pascal Schumacher was eerder al te horen aan de zijde van o.a. Bachar Mar Khalifé, Jef Neve en Kenny Baron & Magic Malik. Al jaren werkt hij gezwind door aan een bijzondere carrière die zich opvallend vlot tussen de werelden van klassiek, jazz en modern/hedendaags beweegt.
Het nieuwe, tijdens een residentie in het Opderschmelz centrum in Dudelange opgenomen Sol is Schumachers’ solodebuut. Hij wekt er, in samenspraak met producer Joachim Olaya, een verhaal van contrasten mee tot leven. Licht en donker bijvoorbeeld. Evengoed gaat het om de relatie tussen individu en klimaat (o.a. via titeltrack “Sol”). Toch is het belangrijkste dat hij met het Sol album ervaringen uit zijn hele carrière bundelt, van klassiek (o.a. Bach) over jazz (het nog steeds fantastische Left Tokyo Right album) of over de recentere experimenten met elektronica en geluidsmanipulatie (o.a. het Drops And Points project). Waarbij Schumacher met het Sol project voluit gaat voor een zeer scherpe focus, een sterk overkoepelend verhaal evenals voor een sterk uitgepuurder geluid.
Centraal staat het geluid van de vibrafoon, die grotendeels het uitgangspunt vormt. Die heeft van nature uit een wat dagdromerige klank. Dat gegeven weet Schumacher – deels via technische beheersing, deels door de teugels vrijelijk los te zwieren – goed te beklemtonen. De muziek op Sol werkt initieel wat bevreemdend, maar gaandeweg neemt het met zijn sterk filmische kwaliteiten de luisteraar voor zich in en brengt hem of haar in een wat bedwelmende roes. Dit is weergaloze ‘headphone’ music ; uitgelezen gezelschap om af te dwalen in de rijke, weelderige natuur.
De combinatie van op vibrafoon, glockenspiel en tubular bells geweven patronen zijn als delicate oorstrelingen. Mystiek en intiem, zou je kunnen stellen. Zo put Schumacher onder meer inspiratie uit de legendarische Tubular Bells van Mike Oldfield, die hij op geheel eigen, danig bezwerende wijze herinterpreteert. Elders voel je ook hoe de invloed van hedendaagse componisten, onder meer uit de neoklassieke lichting (Nils Frahm, Olafur Arnalds,..) doorwerkt. Niet eens zo gek dan dat hij “Tearjerker” van Ryuichi Sakamoto in deze set muziek opneemt, een ware leermeester als het gaat om esthetiek, auditieve kwaliteiten en sober, maar kraakhelder minimalisme.
Tezelfdertijd weet Schumacher als geen ander hoe hij aan de hand van slechts een handvol instrumenten de luisteraar voor zich moet winnen. Het opmerkelijk intieme Sol heeft vaak de trekken van een atmosferische science fiction soundtrack en kan begrepen worden als een muzikale reis naar de binnenste lagen van de ziel. Betoverend en verstillend mooi.
