Het Belgische jazzlandschap bruist en borrelt. Saxofonist Mattias De Craene is een belangrijke speler hierin. Hij is een muzikant die de Belgische jazzscene kleur én klank geeft. Voodoojazzband MDCIII, zijn project met percussionisten Simon Segers en Lennert Jacobs, leverde met het geweldige Dreamhatcher een fenomenaal debuut, dat van ons maar liefst vijf sterren kreeg. Jazzrockband Nordmann bracht al twee albums uit en komt dit najaar met een derde, waarvoor single “Cascade(s)” ons vorige week nog vol verwondering achterliet. Naast deze twee bands blaast De Craene wel eens op zijn geliefde blaasinstrumenten voor projecten van Dijf Sanders of Sylvie Kreusch.
Doorheen de jaren en in deze uiteenlopende projecten zocht Mattias De Craene constant een eigen stem op zijn saxofoon. Op verschillende manieren vermorzelt De Craene alle grenzen van jazz. Of dat nu door een focus op tribale ritmes is bij MDCIII of door de sax als een gitaar te gebruiken bij Nordmann, een eigen sound binnen de jazz heeft hij zeker gevonden. Toch bleef De Craene verder zoeken naar de ideale saxsound. Tijdens die zoektocht maakte hij, bij wijze van experiment, een ep’tje, volledig solo.
De sound op zijn titelloze ep klinkt net als een zoektocht. Het zijn flinterdunne lappendekens van hartverwarmende geluiden die nergens heen lijken te gaan. We horen Brian Eno op de saxofoon, maar nog meer dan dat horen we Mattias De Craene zelf op de saxofoon. Het is minimalisme op en top. Deze debuut-ep telt eigenlijk slechts drie nummers en één remix van het laatste van de drie. Wel zijn het lange, traag uitgesponnen nummers, die tijd hebben om te groeien, zonder ooit iets als een climax te bereiken. Quasi elk geluid op de ep komt uit een saxofoon en dat is best merkwaardig, gezien de subtiele gelaagdheid.
Opener “The Machine” laat al meteen horen waar De Craene voor staat: een filmische trip doorheen saxofoonland. De saxofoon wordt zeker niet uitsluitend gebruikt voor melodieën. Ook dienen verschillende lagen sax met verschillende sounds voor dreigende ondertonen, zenuwachtig ritmisch getik, het geluid van regendruppels, noise en nog zo veel meer. Ook “Lady Dady”, vol pulserende klanken en “A Rich Man’s Tale”, waarbij chaotische solo’s fladderen over een zwevende baslaag, liggen in diezelfde lijn. Het laatste nummer is een alternatieve versie van “A Rich Man’s Tale”, namelijk een remix door Vectrex, en is het enige nummer dat percussie bevat en wel een climax bereikt.
Tijdens het luisteren van MATTIASDECRAENE waan je je voor een half uurtje in een ander universum. Het geheel werkt meditatief, hypnotiserend en rustgevend. Mattias De Craene laat een introverte kant van zichzelf zien door zijn saxofoon zoveel mogelijk te laten spreken. Dat we zoveel verschillende klanken uit één instrument konden horen, verbaast ons én boeit ons enorm. Mattias De Craene drukt met de unieke sound op zijn debuut-ep opnieuw een stempel op het Belgische jazzlandschap.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
