Slechts 7 maanden geleden bracht Low Roar zijn 4de album Ross uit, maar nu is de Amerikaanse/IJslandse muzikant al terug met nieuwe dromerige muziek. Het was niet zozeer de bedoeling om zo snel nieuwe muziek uit te brengen, maar zoals vele muzikanten wou hij van deze quarantaine gebruik maken om creatief uit de hoek te komen en zichzelf heruit te vinden. Enkele weekends terug heeft hij dan ook 4 nummers bij elkaar geschreven en dat resulteert in een korte, 15 minuten durende ep genaamd Inure.
Ryan Karazija besloot een tiental jaar geleden om uit de Amerikaanse band Audrye Sessions te stappen. Vervolgens verhuisde hij naar IJsland te verhuizen om daar Low Roar uit de grond te stampen die elektronische folkrock maakt. Daar zijn we hem zeer dankbaar voor, want al snel kwam zijn eerste langspeler Low Roar er, waarmee hij hoge toppen scheerde. Er was niet meer nodig dan een fragiele gitaar, zijn stem en enkele elektronische snoefjes in samenspel met vioolwerk en speelse drums om ieders hart te veroveren. Dit album klinkt nog specialer en mooier als je weet dat hij dit album helemaal in zijn eentje in zijn keuken heeft opgenomen zonder hulp van een platenlabel. Op dit elan ging hij verder en 3 jaar later kwam het album 0 uit. Hier sloeg hij de iets elektronischere weg in die op een andere manier toch weer ieders hart kon beroeren. Nummers zoals “I’ll Keep Coming” en “Easy Way Out” zijn van wondermooie makelij, maar naar IJsland verhuizen is dan ook een beetje valsspelen. Na dit album sloot hij een deal met Sony en het videospel Death Stranding, maar veel naamsbekendheid heeft het hem tot op heden nog niet gebracht. Te weinig, na zo’n albums te hebben geschreven. “Once in a Long Long While” (2017) en “ross.” (2019) vervullen zijn oeuvre, maar op deze albums is de magie een beetje zoek.
Ryan Karazija liet ons op voorhand al weten dat we ons niet moesten verwachten aan elektronica, maar aan een sereen album dat hij in één weekend geschreven en opgenomen heeft met zijn iPhone. Beginnen doet hij wel verassend met het nummer “Time & Space”. We horen hier knappe vioolpartijen die door elkaar glijden met behulp van enkele trompetten. Op dit nummer laat hij een ander gelaat zien en doet hij weer iets anders dan we van hem gewend zijn. Dit klassiekere nummer is geslaagd te noemen en wordt beter hoe meer je er naar luistert.
De 3 daaropvolgende liedjes zijn jammer genoeg van een lager niveau qua genialiteit. “A Way Out”, “Do You Miss Me”, in samenspel met de tot nu toe nog onbekende Emma Lindström, en “The Shepherd” kunnen ons weinig betoveren. Het lijkt alsof de zanger een flesje siroop in zijn keuken heeft gevonden en het hele flesje over deze nummers heeft laten vallen. De speelse, dromige elektronica en drums lijken in de vergeetput terecht gekomen te zijn, wat heel jammer is. We verstaan het wel, Inure is op 2 dagen bedacht en opgenomen, dus de moeilijke muziek van weleer is onmogelijk te maken op zo’n korte tijd.
Inure moeten de fans als een leuk extraatje zien, maar meer moet je er ook niet achter zoeken. Er staan leuke nummers op en Ryan’s stem blijft wondermooi, maar je moet wel zin hebben in siroop. Veel siroop.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
