© CPU – Kris Kellens
Het is geen geheim dat we bij de beren megafan zijn van de Australische Rolling Blackouts Coastal Fever. Hun single “The French Press” veroverde niet alleen de eerste plaats op onze eindejaarslijst van 2017. De jangle rockers van het zuidelijk halfrond veroverden onze harten. Al vier jaar trakteren ze fans wereldwijd op zomerse vibes met een melancholisch keerzijde. Na twee degelijke ep’s Talk Tight en The French Press brachten ze met hun debuutalbum Hope Downs een nostalgisch aandoend geheel van herinneringen, ervaringen en af en toe een politiek statement.
Anderhalf jaar later doen ze fans wereldwijd watertanden met de singles “Cars in Space”, “She’s There” en “Falling Thunder”. Het opzet is duidelijk. ‘No more messing around’. Op hun nieuwste plaat Sideways to Italy laten Fran, Tom, Joe White, Joe Russo en Marcel voor het eerst écht het achterste van hun tong zien. Nog steeds maken ze heerlijke soep van indie gitaarpop met elementen uit garage, punk en country. Maar ze verstoppen zich niet langer achter een samenraapsel van onsamenhangende poëzie. De nummers zijn geserveerd in een diep bord van heimwee en huidhonger. Wij spraken met één van de drie frontmannen; Tom Russo.
Op welke manier verschilt dit album met het vorige?
Compleet anders! We hebben Sideways to New Italy opgenomen in een degelijke studio in Melbourne. Het vorige album hebben we tussen de soep en de patatten gekokkereld in het huis van onze drummer Marcel. We werkten deze keer ook samen met de gerenommeerde producer Burke Reed die al Courtney Barnett en Julia Jacklin op zijn palmares heeft staan. Met Burke in het team voelden we ons geen amateurs meer. (lacht) We ‘jammen’ nog steeds om de songs te schrijven. Maar nu zat er een ‘grown-up’ met een zweep achter ons gat om die ideeën verder uit te werken.
Waarover gaat het Sideways to New Italy?
Ik zou liegen als ik zeg dat het album een samenhangend geheel vormt. Elk nummer leeft in zijn eigen wereld. De meeste tracks behoren ook niet echt tot een ‘overarching theme’. Het feit dat ze van elkaar los staan heeft ook een betekenis. We touren nu al een paar jaar de wereld rond, een ‘amazing’ maar ook ‘disconnecting experience’. Daarom proberen we in veel van onze nummers de weg terug te zoeken en met beide benen op de grond te staan. Zie het als een liefdesbrief naar huis, één van de enige dingen waar ik nog aan kon denken na maanden op tour.
En waarom dan sideways en er niet gewoon recht op af?
Tijdens het touren ging ik alleen nog ‘sideways’. Er gebeuren zoveel dingen die je totaal niet ziet aankomen. Het leven duwt je in de gekste richtingen. En hoe hard je er ook het beste van probeert te maken, toch wil je naar huis. Een beetje zoals die Italianen die New Italy gebouwd hebben. New Italy is een klein dorp vlakbij Bellingen, waar onze drummer is opgegroeid en we het vorige album hebben opgenomen. Het bewijst dat de mens waar dan ook zijn thuis met zich meedraagt. Ik vind het idee waanzinnig. Midden in de ‘Australian bush’ staat een exacte replica van een Venetiaans dorp. Zo zie je maar. Heimwee is iets van alle tijden.
Zijn Australiërs dan in het nadeel omdat ze zo ver van de rest van het Westen wonen?
Ik zie dat als een voordeel. Veel minder competitie hier! Iedereen die ik ken zit in een band. Iedereen gaat naar elkaar kijken. De Australische laid-back sfeer leent zich ook perfect tot een chille scene van venues en lokale radio’s. De scene is hier gewoon gigantisch. Je kan het maken in Australië. En dankzij het internet is de rest van de wereld een pak kleiner geworden.
Bij Sideways to Italy verkopen jullie als merch theedoeken. Waarom precies?
Iedereen heeft toch theedoeken nodig? (lacht) Neen, we wilden eigenlijk gewoon nog eens iets onorthodox doen en we dachten: ‘Waarom geen ’tea towels’?’ Toen we net begonnen, gooiden we frisbees in het park. Daarop stond een downloadcode voor onze Flying Disc ep. Daar zijn we veel geld aan kwijtgeraakt. (lacht)
Wat is je lievelingsnummer op het nieuwe album?
Ik hou van al onze nummers, maar “Not Tonight” is mijn favoriet. Live spelen we het al eeuwen en in de studio is het er ook het beste uitgekomen. Maar het zag er niet altijd zo uit. Fran en ik hebben tot het laatste moment in de studio aan de tekst zitten schrijven. Het lukte ons maar niet om de knoop door te hakken, ook al wisten we dat het potentieel had. Net voor de opnames kwam de doorbraak! Zonder de warme adem van Burke in onze nek hadden we het waarschijnlijk nooit afgekregen. (lacht)
Hier in België zijn jullie best goed bezig. “She’s There” is onlangs nog Catch of the Day geweest van Studio Brussel. Welke invloed heeft succes op hoe jullie nummers schrijven?
We schrijven nog altijd muziek voor en vanuit onszelf. Muziek maken voor de fans is de eerste stap naar het verliezen van je identiteit als artiest. Volg altijd je instinct, ‘stay true to you’ en bel af en toe je moeder.
Vrijdag 5/6 releaset Rolling Blackouts Coastal Fever hun nieuwe album Sideways to New Italy. Lees hier ook het interview dat we twee jaar geleden met de band deden bij de release van hun debuutplaat. De band komt voorlopig niet naar België, al zal je ze sneller aan het werk kunnen zien bij ons dan je denkt.
