Het was eind 2018: een toen nog volstrekt onbekende Alec Benjamin brengt “Let Me Down Slowly” uit. Wat daarna gebeurde, had hij alleen maar kunnen dromen. Het nummer werd een wereldwijde hit, kampeerde wekenlang bovenaan in zowat alle hitlijsten en heeft vandaag zo’n zeshonderd miljoen streams op Spotify. De jonge Amerikaanse singer-songwriter was in één klap wereldberoemd en moest dus tijdens zijn honderden shows tonen wat hij in zijn mars had. Natuurlijk kan je met een handvol nummers geen volwaardige show geven, dus werd het tijd voor een debuutplaat. De absolute waardemeter dus en voor Alec de ideale gelegenheid om te tonen dat hij meer is dan een one-hit wonder.
Het moet wat met een mens doen; plotsklaps een van de meest gestreamde artiesten ter wereld zijn. Het is dan ook niet onlogisch dat daar heel wat stress, onzekerheden en breakdowns bij komen kijken. Gelukkig hebben muzikanten altijd een uitlaatklep waar ze die gevoelens in kwijt kunnen. Dat is ook precies wat These Two Windows voor Alec Benjamin was. De ramen staan symbool voor de ogen van de jongeman, waardoor we een inkijk krijgen in hoe het is om een wereldster te zijn. En vooral wat de moeilijkheden daarvan zijn. Zo krijgen we onder andere mentale problemen, liefde en een hoop eerlijkheid voorgeschoteld, maar op muzikaal vlak bleven we toch wat op onze honger zitten.
Nadat we These Two Windows in z’n geheel luisterden, moesten we toch eventjes dubbelchecken… Hadden we nu onze repeatknop aan laten staan? Of leken nu alle nummers echt zoveel op elkaar? Het bleek jammer genoeg het tweede te zijn. Wie op muzikale hoogstandjes zat te wachten, is bij Alec Benjamin dus aan het verkeerde adres. Wel heeft hij daarentegen heel wat interessante verhalen te vertellen. Gewapend met zijn akoestische gitaar gaat hij geen enkel thema uit de weg: ‘I can’t remember who I was just last December’, horen we de Amerikaan zingen op “Oh My God“. Zo snel is het dus gegaan, die populariteitsboost. We krijgen een open en eerlijke Alec te horen en ook muzikaal is dit een van de betere nummers. Naast zijn gitaar komt er hier wat elektronica aan te pas, maar ook niet meer dan dat.
Je hebt dus wel het gevoel dat de man je iets wil vertellen. Zo spreekt “Mind is a Prison” bijvoorbeeld voor zich. Alec probeert te ontsnappen uit zijn eigen hoofd en gebruikt daar een hoop metaforen voor. Het klinkt allemaal redelijk depressief, maar op “Demons” krijgen we een eerste lichtje in de duisternis. Niet op muzikaal vlak natuurlijk – nee, dit nummer hebben we precies net gehoord – maar op tekstueel vlak. Hoewel de Amerikaan zich zo slecht en onbegrepen voelt, is er altijd iemand, we veronderstellen dan zijn vriendin, die hem er telkens weet door te trekken. Het is in elk geval niet het enige liefdesliedje dat op These Two Windows staat. Op “The Book of You & I” keren we zelfs terug naar Alecs kindertijd. We krijgen een uitgebreid verslag over zijn dates als zestienjarige, maar ook hier wiegt de akoestische gitaar ons iets te snel in slaap.
Toch springen er ook een aantal nummers uit op – jawel – muzikaal vlak en kleurt ook Alec eens buiten de lijntjes. Op “Alamo” doet de jongeman bijvoorbeeld eens een poging tot rappen. Het kan er natuurlijk mee door, maar het draait ons vooral om het feit dat hij niet opgeeft. Hoe moeilijk mensen het hem ook maken, Alec geeft nooit op. De boodschap primeert duidelijk. Dat rappen gaat hem uiteindelijk toch wat beter af op “Match in the Rain”. Hier gaat het er dankzij de donkere piano wat mysterieuzer aan toe. Het nummer valt een beetje buiten de plaat en net daarom blijft het het meest hangen. De boodschap is hier dat dingen niet altijd gaan zoals je het zou willen, en dat is nog eens bijzonder toepasselijk voor dit nummer.
Om het dus met Alecs eigen woorden te zeggen: “I’m Not a Cynic”. We hadden hoge verwachtingen van de debuutplaat van de Amerikaan, maar hij kon die jammer genoeg niet inlossen. Natuurlijk weet hij wondermooie verhaaltjes te vertellen en gaat hij geen enkel taboe uit de weg, maar als je dat telkens met dezelfde melodie doet… We kregen weliswaar wat uitzonderingen zoals “Jesus In LA” dat gigantisch blijft hangen of het donkere “Match in the Rain”, maar dat maakt niet goed dat These Two Windows gewoon een bijzonder eentonige plaat is geworden. Oké, hij spreekt de jeugd aan met zijn depressief getinte teksten, maar dat maakt je daarom nog geen wereldster. Alec Benjamin kon ons er met zijn debuutplaat niet van overtuigen dat hij meer is dan een one-hit wonder. Hopelijk kan hij dat tijdens zijn liveshows wel, want die zouden wel eens voor heel wat meezingmomenten kunnen zorgen.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
