Na K3 kent België en Nederland een nieuw trio waar we de eerste letter van de voornaam van de bandleden in kunnen vinden. Na Karen, Kristel en Kathleen, zijn er nu Rob Martin, Ron Van Herpen en Rob Zim van de band RRRags, en gelukkig is dat geen Studio 100-project. RRRags is daarentegen wel een rocktrio dat bestaat uit (ex-)metalmuzikanten, die nu een compleet andere weg zijn ingeslagen. Zo experimenteren ze nu met rock, blues, stoner en psychedelische muziek. Twee jaar geleden wisten ze ons al te overtuigen met hun self-titled debuutalbum en vandaag laten ze (eindelijk) hun tweede pareltje op ons los.
Op High Protein maken de heren dan ook een heerlijke indruk op ons met hun ruwe energie en hun forse kracht, die meteen bij het horen van het eerste nummer naar boven komen. “The Fridge” begint dan ook met een adembenemende gitaarriff die het album vanaf de start in vuur en vlam zet. RRRags weet met hun openingsnummer een persoonlijke signatuur achter te laten waar we stevig muziekwerk horen dat opgevuld is met rommelende instrumentatie, straffe melodieën en de fervente zangstem van drummer/zanger Rob Martin. Intensiteit en de ruige muziektoon vallen hierdoor onbetwist samen en veroorzaken een schemerig gevoel dat ons wel weet te bevallen. De ervarenheid van de muzikanten speelt hier dan ook meteen een grote rol en daardoor weet de band zo opvallend fris en hardnekkig over te komen.
Op het tweede nummer van het album “Messin” speelt het trio eerder met een hoog rock ‘n’ roll gehalte van de jaren zeventig dat ingepakt is door een lichte schwung. Het is dan ook een smaakvolle en puntige rocksong waar RRRags zijn eigen inhoud aan weet te geven. De extra energie zorgt er dan ook voor dat het een experimentele improvisatie wordt waarbij stilzitten onmogelijk is. Net door dat gevoel weet de band een aanstekelijke spontaniteit te creëren die blijft kleven aan onze ribben. Al blijft het wel wat mainstream klinken en dat gevoel krijgen we ook bij “Sad Sanity”. Hiervoor haalden ze hun mosterd dan ook duidelijk bij de grotere bands van de laatste decennia van de vorige eeuw. Al spelen ze wel goed met de dynamiek en dat komt vooral door de gitaar die een hoofdrol speelt.
Ook op het acht minuten durende “Dark Is The Day” krijgen we een heus solowerk voorgeschoteld van gitarist Ron Van Herpen. Ze stichten een psychedelisch geluid dat goed gepaard gaat met de andere verschillende muziekstijlen die aanbod komen. Zo mondt het uit in een groot rustiek sfeermoment dat lijkt op een meesterlijke echo die weerkaatst wordt in een open tunnel. De bijzondere en karakteristieke zangstem van Martin weerklinkt dan ook in het begin van het nummer waarna ze door een opbouwende factor weet te vervagen. Op hun doodste gemak wordt er dan ook geschakeld tussen uitbundigheid en intimiteit, strakke riffs en spacy solo’s of opgefokt en laid-back.
RRRags bouwt zich voort uit verschillende genres. Op de vorige nummers werd al duidelijk dat ze graag een combinatie van verschillende stijlen door elkaar mixen en ook op “Sugarcube” is dat het geval. Een exploratief rocknummer dat stevig in zijn schoenen staat, maar ondersteund wordt door een vage psychedelische baslijn. Door middel van hun jarenlange ervaring kunnen de heren makkelijk de vruchten van hun aanstekelijke muziek grijpen om het zo steeds in een nieuw ophemelend jasje te steken. Een ander voorbeeld van de genre-mixing is “Demons Dancing”. Bluesy introotje, sterke baslijn, catchy refrein, gruwelijke gitaarsolo en luchtige sfeer; het is met andere woorden het toegankelijkste nummer van High Protein.
De krachten van het trio liggen soms reikhalzend bij Rob Martin: zanger én drummer van de groep. Hij neemt dan ook meestal het voortouw met zijn indrukwekkende stem die perfect past bij de vele riffs en de stomende baslijnen. “Hellfire” is bijvoorbeeld zo een nummer waarvan we zeker van zijn dat het zonder Martin niet zou kloppen. Hij tovert het typische rocknummer om door middel van het vleugje soul en funk dat hij er aan toevoegt. Al bij al is “Hellfire” wel een veelvoorkomende en ergens ook wel inspiratieloze track die de laatste adrenalinestoot van het album kent, want “Window” is daarentegen een heel rustig nummer waar de band iets te veel gemakzuchtigheid kweekt. Het blijft de hele periode uiterst kalm en daardoor speelt de band hun element volledig kwijt. De laatste song van de plaat kent dan ook geen hoogtepunt en weet ons te verplaatsen naar een regenachtige dag waar niets interessant blijkt te zijn buiten uit het raam kijken. Onheilspellend dus…
Het tweede album van het trio RRRags is er eentje om in te kaderen. De acht nummers die er op staan hebben dan ook elk een eigen inhoud en bestaan dus uit een persoonlijke creatie, al mist er soms wel wat inspiratie en dat maakt het te voorspelbaar. High Protein bevat ook verschillende invloeden vanuit het verleden die de band samenbrengt waardoor rock, blues, psychedelica en stoner met elkaar worden vermengd. Net door het verenigen van die verscheidende werelden legt de band de lat voor zichzelf extra hoog, en gelukkig voor hen geraken ze er met gemak over. Door de bonte variatie aan tempowisselingen en stijlen blijf je geboeid als luisteraar en is er een grote kans dat je de plaat wilt blijven beluisteren. Het is een lekker energieke en vooral aanstekelijke plaat van een band die respect toont voor het verleden en de draad terug opneemt. Straf werk!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
