De in Gdansk (Polen) geboren pianiste Hania Rani debuteerde eerder met het wondermooie Esja, een instrumentaal album waarmee ze ook in onze contreien voet aan wal kreeg. Niet alleen dat, ook vele filmmakers en documentairemakers geraakten betoverd door de minimalistische klanklandschapjes die ze uit haar piano haalde.
Met de opvolger Home is het Rani’s betrachting om een ander verhaal te vertellen. Zo verrijkt ze haar unieke pianospel voor het eerst met subtiele elektronicatoetsen en met vocals (zoals onder meer tijdens de titeltrack “Home”). Bovendien betrekt ze in haar grotendeels solitaire muziek nu ook andere muzikanten, zoals bassist Ziemowit Klimek en drummer Wojtek Warmijak (Immortal Onion). Die ontmoette ze eerder toevallig, maar ze geraakten steeds meer betrokken op de creatie van Home en hielpen mee aan de identiteit van de plaat.
Voor de opnames pendelde ze volop tussen de studio’s van Gijs Van Klooster (Amsterdam) en die van Piot Wieczorek in Warschau, terwijl ze voor de mastering naar Berlijn trok. Het verklaart meteen ergens ook die albumtitel. Thuis is voor de Poolse Rani immers een beetje overal. Niet eens zo vreemd dan dat het Home album met standout tracks als “Leaving” en “Tennen” uitstekend werkt als gezelschap onderweg.
Home is de toevoeging aan Esja, zo benadrukt Rani. Het is een reflectie op het concept dat de kracht van de verbeelding veel verder reikt dan je soms vermoeden zou. Tezelfdertijd gaat het ook om het durven toelaten van nieuwe ervaringen en ideeën. Het omarmen van het nieuwe, zeg maar.
Op muzikaal vlak resulteert dat in een album dat deels door haar unieke pianospel vertrouwd aanvoelt, maar evenwel nieuwe invalshoeken opzoekt. Neem de manier waarop een deels door elektronica gedomineerde track als, het wat aan Nils Frahm schatplichtige, “Buka” aanzet tot ongetemde dagdromerij. Ontzettend mooi om naar te luisteren, en dat geldt eveneens voor dit album als geheel.
Leg je oor zeker ook te luister bij het zwoele “Nest” waarin alweer de combinatie van ingehouden pianospel, lichte, speelse elektronicavibes en jazzy vocals het verschil maakt. Wat verderop ontwaar je een onmiskenbare voorliefde voor klassiekere inspiratiebronnen zoals bijvoorbeeld Philip Glass (het van stiltes, eenzaamheid en minimalisme doordrongen “Letter To Glass”, het donkere en onheilspellende “F Major”). Uiteraard put Rani ook veel inspiratie bij de artiesten uit de Gondwana stal, zoals Portico Quartet. En “Zero Hour” lonkt net als het overweldigende “Tennen” met zijn ambientgeluiden zelfs voorzichtig naar de audiofiele geluidswerelden van Cinematic Orchestra en Massive Attack.
Dat alles geeft ergens een indruk van het wereldwijdse bereik van Rani. Een artieste die – zo blijkt ook uit de erg knappe albumhoes, duidelijk van elegante kunst, literatuur (een citaat van de Pools-Joodse schrijver Bruno Schulz die de albumhoes verrijkt) en architectuur houdt. Datzelfde geldt ergens ook voor de muziek die ze brengt. In “Summer” (licht bruisende elektronica op de achtergrond, uitgekiende piano op de voorgrond) merk je een gevoel van bitterzoete melancholie, terwijl een schijnbaar tussendoortje als “Rurka” net voor verfrissende afwisseling zorgt.
Home is een pracht van een opvolger voor Esja. Een fikse aanrader ook voor muziekliefhebbers van de neoklassieke school (Nils Frahm, Olafur Arnalds,..). Tezelfdertijd zit daar ook ergens de valkuil. Het blijft natuurlijk een erg gekende en relatief weinig innovatieve sound (o.a. het wat aan Ludovico Einaudi herinnerende “Ombelico”). Al blijft het natuurlijk wel heel moedig dat Rani opnieuw stappen vooruitzet, onder meer door te experimenteren met vocalen (met lichte echo’s van de allervroegste Kate Bush als referentie), zoals tijdens “I”ll Never Find Your Soul” en de knappe afsluiter “Come Back Home”.
