AlbumsRecensies

Brigid Dawson and the Mothers Network – Ballet of Apes (★★★½): Haar breekbare kantje

Wie Brigid Dawson zegt, denk meteen aan OCS en Thee Oh Sees. Of was het nu Oh Sees? Osees? Over de naam van dat lawaaierige project rond John Dwyer zijn we de laatste jaren redelijk in de war, maar niet over het feit dat de eens zo prominent aanwezige Brigid Dawson zich sinds 2013 niet meer zo prominent in de kijker werkt bij de band. Akkoord, je ziet haar nog steeds verschijnen ergens diep verscholen in de credits van hun albums, maar van haar krijsende vocals en begeesterende synthesizerwerk kregen we geen noot meer te horen. Ballet of Apes is de definitieve bevestiging dat Brigid Dawson volop de solokaart trekt. Ze laat de stomende experimentele garage-psych-rock-punk-psych achter zich en omarmt met overtuiging haar breekbare ingetogen kantje. De nummers klinken stuk voor stuk zwaarbeladen en weloverwogen. Mooi zelfs, en boeiend, maar niet memorabel. Dat hoeft ook niet altijd natuurlijk: neem er een wijntje bij, dim de lichten, en Brigid Dawson regelt de rest.

Hoewel we Brigid Dawson nog nooit solo aan het werk hoorden, klinkt “Is the Season for New Incarnations” wel erg vertrouwd in de oren. De spookachtige synthlijnen lijken in elkaar gebokst te zijn op hetzelfde orgeltje dat ook op “The Dream” de boel omtovert in een duister en geheimzinnig ritueel. Het is vooral het trage en meeslepende drumwerk dat de fatalistische toon van het nummer zet, al moet de ijle stem van Brigid niet onderdoen. ‘Meer van dat’, denk je dan, en dat krijg je op “The Fool”. Warme jazzinstrumenten blenden hier op heerlijke wijze samen met psychedelica en een zoete sixties ballad-attitude tot een nummer om op te dansen en te huilen tegelijk.

We horen je natuurlijk al afkomen: ‘Jamaar jamaar, als dat een solo-album is, waarom dan onder de naam Brigid Dawson and The Mothers Network?’ Da’s een goeie vraag met een interessant antwoord. Brigid reikte voor het opnemen van haar zelfgeschreven nummers uit naar talrijke kennissen, waaronder Mike Donovan van het vroegere Sic Alps en Mikey Young van Eddy Current Suppression Ring. Ook Mike Shoun (ex-Thee Oh Sees) mocht aandraven om een nummertje op te nemen. De veelheid aan collabs maken het niet het meest consistente, maar wel een erg boeiend album. “Carletta’s in Hats Again” illustreert dit mooi. Een mooi nummer waarop de focus van de mix zich opvallend verlegt naar de fragiele pianoklankjes. Dat is initieel 100% kippenvelmateriaal, maar de eenvoud die het nummer zegent, vervloekt het ook met een dosis langdradigheid naar het einde toe.

Dat gevoel ervaar je bijvoorbeeld veel minder op “When My Day of the Crone Comes”, nochtans zo goed als volledig akoestisch en eveneens ontdaan van alle overbodige ballast. Het is gewoon een beter geschreven nummer dat je te pakken heeft vanaf het eerste moment, en dromerig verhaalt over wat Brigid zou doen wanneer ze op een dag ‘een oude taart’ is. ‘I will dance like the old ones do, transformed and free’. Het heeft iets verademends en luchtigs dat zonder meer aanspreekt. Waar het écht interessant wordt echter, is op het zwaar pysch-jazzerige “Ballet of Apes”. De repetitieve contrabas die in het begin de stilte verbreekt, is de enige rode draad doorheen een nummer dat overkomt als geniaal geordende chaos van saxofoon, gitaar en een berg buitenaardse effecten. Is het nog cool om Willy’s en Marjetten te quoten? Want in dat geval: ‘Boeiend, boeiend, boeiend!’

“Heartbreak Jazz” en “Trixxx” sluiten het amper 35 minuten durende album af, waarbij het vooral dat eerste nummer is dat nog een laatste keer weet uit te halen. We vergaten in het verleden misschien wel eens dat Brigid eigenlijk een meer dan prima zangeres is, en dat staat op dit nummer mooi in de verf: Het is hartverscheurend gebracht, en rijkelijk overgoten met een dosis versplinterde gitaren, wat de boodschap zeker kracht bij zet. “Trixxx” sluit de rangen: een dronken ballade die rimpelloos drijft op de tonen van een oscillerend orgeltje, met een paar exotische jazz-uitspattingen onderweg alvorens in schoonheid en eenvoud te eindigen.

Ballet of Apes is een album waar over nagedacht is. De samenwerking met een breed palet aan diverse artiesten heeft geleid tot een plaat die ook exact zo klinkt. Jazz, psychedelica en intieme songwriting leven hier niet naast elkaar, maar met elkaar, en hoewel sommige nummers soms iets te beredeneerd en uitgesponnen zijn om te blijven boeien, is het solodebuut van Brigid Dawson niet over het hoofd te zien.

Bandcamp

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.