We vertoefden een uurtje in het universum van Donny Benét – want het is een universum, geloof ons – en we kregen tranen in de ogen. We vroegen ons namelijk af: hoe is het in godsnaam mogelijk dat Donny nog geen wereldster is? Deze blanke Prince met een buikje en haar op z’n schouders? Deze kalende Don Johnson met een pornosnor? Dat hoofd, die blik; wie het aandurft om zo op de cover van een album te staan is ofwel gigantisch zeker van zijn kwaliteiten, ofwel overschat hij zichzelf nog meer dan een minister die een container mondmaskers bestelt. In beide gevallen wisten we meteen: op de playknop drukken kan alleen maar dolle pret opleveren.
Maar eerst een woordje over Donny Benét. Dit heerschap uit Sydney is de zoon van de Italiaanse discoaccordeonist Antonio Giacomelli Benét. Hij leerde bas spelen, maar zoals dat gaat in muzikale families leerde hij ook hetzelfde instrument spelen als z’n vader. Benét junior begon zelfs mee op te treden met de groep van Benét senior. Maar toen Donny de Moog-synthesizer ontdekte en de accordeon liet vallen, brak er een Italiaans drama los: zijn vader wou niets meer met hem te maken hebben. Gedesillusioneerd trok Donny naar Las Vegas waar hij covers van Tom Jones speelde. Hij boekte er succes mee, maar toch bleef zijn hart bloeden. Pas toen hij de liefde van zijn leven ontdekte (bekend als Mrs Benét), keerde hij terug naar Sydney en legde hij het bij met zijn vader. In diens homestudio Donnyland nam hij dan zijn eerste album op, Don’t Hold Back, dat in 2011 verscheen. De lancering van Donny Benét en zijn post-disco 80s delirium was een feit. Ook al bleef Antonio erbij dat Donny het nooit zou maken als hij geen accordeonsolo in zijn nummers stopte.
Nu, voor je begint te googelen: dit is natuurlijk allemaal verzonnen. Maar in het universum van Donny Benét klopt het als een bus. De 80s synthesisers, het zalmroze maatpak, de lyrics: alles is compleet fout, waardoor alles ook weer compleet juist is. We wisten trouwens niet dat je zo overtuigend een nummer kan brengen terwijl je tong zo ‘firmly’ in je ‘cheek’ zit. En dat is het genie van Benét. Moet je ermee lachen? Moet je erop dansen? Moet je er lachend op dansen? We vermoeden sterk dat het allemaal a-okay is voor deze zelfverklaarde ‘adult entertainer’ die zichzelf ooit omschreef als een mix van Alan Vega, Giorgio Moroder, Nile Rodgers, Prince, Falco en Demis Roussos. Het strafste is dat dit dan weer allesbehalve verzonnen is. Mr Experience barst zowat uit zijn voegen van die invloeden.
Het album opent met het titelnummer dat meteen de toon zet: een orgie van synths, elektrohandgeklap, drumcomputer, funky gitaartje en dito baslijn. Benét zegt de tekst meer dan hij zingt, maar dat is niet erg: hij vindt z’n eigen stem te slecht om te klinken als zijn referenties, dus waarom moeite doen? “Moving Up” begint met een vintage Prince keyboardmelodie en een moddervette discofunkbaslijn, die ook in de rest van het nummer de hoofdrol opeist. In “Second Dinner” blijft de bas om van te smullen, net als de tekst. Benét bezingt de geneugten van ’s avonds nog eens in de koelkast te duiken: ‘There comes a time when sleep is the new sex / A plate of cold cuts is better than a hot bed’. Daarna volgt “Reach Out”, het meer funky zusje van “You’re My Heart, You’re My Soul” van Modern Talking. Bij “Girl of My Dreams” dreigt de aandacht even te verslappen, want het tempo gaat wat naar beneden. Gelukkig is Donny Benét een wereldentertainer en fluit hij de melodie als intro en in het refrein. Ja, hij fluit. “Negroni Summer” is weer top: de baslijn is zo vet als de knipoog naar Negroni, de Italiaanse cocktail met bitterzoete smaak. Iets na halverwege legt Benét er nog een extra druipende laag cheesy cheese bovenop met een saxofoonsolo. Dat het zolang duurde tot we dit instrument op het album te horen kregen is een klein mirakel.
“One Night In Paradise” baadt eerder in de new wave-keyboards, een afwisseling die welkom is. Want hoe lang kan je een grap vertellen tot ze niet meer grappig is? Benét kent de valkuilen en biedt op de juiste momenten variatie. Al blijft hij bij zijn favoriete thema: ‘One touch is all you need to get to paradise’. De sfeer in “Take A Trip” is wat luchtiger, het ritme wat meer rechtdoor, en net wanneer je denkt: ‘Dit is een minder nummer’, horen we een voicemail van Benét aan zijn geliefde, terwijl een cliché gitaarsolo zijn zoete woorden kracht bij zet. “You Don’t Need Love” krikt het tempo weer op met een bezwerende bas en een hypnotische zanglijn. Eindigen doet Benét met een instrumentaal nummer: “Waterfall (Love Scene)”. Het klinkt als… een liefdesscène… bij een waterval… in een 18+-film. Heerlijke afsluiter, dus! Noem het gerust een happy ending. Bedum-tssss.
Donny Benét stond op 24 mei geprogrammeerd in de Botanique, maar daar kwam iets tussen. Hopelijk lukt het op 1 november wel.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
