The 1975 moet zowat de meest beschreven band van het laatste decennium zijn. De Mancunianen schoten zichzelf naar de top met hun zelfgetiteld debuut (2013), dat bol stond van catchy indierocknummertjes die zich zeer snel tussen je gehoorkanalen wurmden en daar voor een lange tijd bleven vertoeven. Doorheen de jaren haalde The 1975 plaat na plaat het easylisteningehalte uit hun discografie en deden ze hun stinkende best om de relevantste band op deze planeet te worden, met heel wat voor- en tegenstanders als gevolg. Notes on a Conditional Form is alweer een plaat die heel weinig luisteraars in de grijze zone tussen geniaal en barslecht zullen plaatsen.
Voor de release van deze vierde langspeler zou het wereldrecord ‘releasedata uitstellen’ gesneuveld zijn, want The 1975 liet fans heel lang wachten op het sluitstuk van het zogenoemde Music for Cars-tijdperk. Die langer dan 80 minuten durende verzameling liedjes begint alvast met een muzikaal eigenzinnige tegenstrijdigheid die The 1975 al enkele jaren typeert. Voor de vierde keer draagt de opener van het album de naam van de band, maar die werd deze keer ferm opgerekt om een scherpe Greta Thunberg te laten uitspreken. Meteen hierna krijgen we de anarchistische, punky single “People” te verwerken, een kaakslag die ons doet inzien dat na één nummer in slaap vallen misschien wel heel grof is.
Acht singles liet The 1975 in de afgelopen maanden al op ons los, de een al wat geslaagder dan de ander, maar het is telkens uitkijken naar wanneer deze bekendere deuntjes aan bod komen. Veel van de overige nummers op de plaat zijn dan ook een niet bijster interessant muzikaal bruggetje tussen twee nummers. Neem nu bijvoorbeeld “The End (Music for Cars)”, een frêle instrumentaal tussenstukje dat de aanloop vormt voor “Frail State of Mind“. Op het eerste gehoor was die single niets wereldschokkends, maar wanneer je “Frail State of Mind” ten gepaste tijde door je koptelefoon jaagt, valt er bij elke luisterbeurt wel wat nieuws te ontdekken.
Het moet gezegd, met de ontdekkingstocht doorheen een 1975-album ben je nergens zo snel klaar als op Notes on a Conditional Form. Veel nummers zijn snel vergeten, zowel muzikaal als tekstueel. “The Birthday Party” is zo’n nummer: een langdradige monoloog gedrapeerd over een inspiratieloze drumbeat waar banjo- en trompetgeluid zo nu en dan insijpelen. Matt Healy’s ego staat voor ons net iets te veel in de weg opdat hij ons zou kunnen meenemen in de trip van dit gefnuikt zelfmedelijden. Flarden tekst als ‘I know this is how I get paid but it’s not really how I wanna get laid‘ uit “Roadkill”, zorgen voor zo’n danige bevreemding, dat we het zo nu en dan moeilijk krijgen om Healy’s introspectie te moeten aanhoren.
Iets experimenteler en gewaagder geluid produceren is zeker een van de sterktes waarmee The 1975 hun strepen verdiende, maar op dat vlak blijven we op Notes on a Conditional Form iets te veel op onze honger zitten. Waar de Britten echter ook meesters in zijn, is het schrijven van zeemzoete indiepopdeuntjes die muzikaal genoeg zijn om na tientallen luisterbeurten nog steeds overeind te blijven. Het is dan ook zaak om te speuren naar toppers als “Me & You Together Song” of “If You’re Too Shy (Let Me Know)” om te begrijpen waarom het viertal zo’n imposante fanbase heeft vergaard. Vooral die tweede is weer een perfecte blend tussen eighties synthgeluid, een lichte discotoets en indierock: een succesrecept waarvoor ze met I like it when you sleep, for you are so beautiful yet so unaware of it (2016) meer dan terecht bejubeld werden.
Na het beluisteren van Notes on a Conditional Form zijn we dan ook het spoor dat The 1975 wil achterlaten qua sound even bijster. De overkill aan nummers zorgt dat er nooit een 1975-plaat zo langdradig heeft geklonken, en daarnaast zijn de Britten ook vaak vergeten om hun eigen stempel te drukken op samenwerkingen als “Jesus Christ 2005 God Bless America” (met Phoebe Bridgers) of “Shiny Collarbone” (met Cutty Ranks). Op zich geen slechte nummers, maar ze hebben het moeilijk om hun plaats op dit album te rechtvaardigen. In een poging om té origineel en speciaal te willen zijn, heeft The 1975 het volgens ons nog nooit zo lastig gehad om er effectief uit te springen. We zijn er echter van overtuigd dat iedere luisteraar wel een andere zeg zal hebben over deze vierde langspeler.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
