Met drie zijn ze, het frisse doommetal collectief Witchfinder uit Frankrijk. Alhoewel ze betrekkelijk nieuw zijn in de scene klinken ze als het ware als doommetal veteranen. Op Hazy Rites vinden we slome bulldozers aan riffs, kletterende drums en logge vettige baslijnen. Als je Ned’s Survival Gids voor doommetal zou openbladeren vind je er waarschijnlijk het schrijfproces van Hazy Rites naast allerhande doommetal en stoner clichés. We horen het trio echter soms wat experimenteren; een hardcore riff hier en wat sludge-invloeden daar. Vaak doen de nummers denken aan Electric Wizard tracks wat geen misse vergelijking is in het genre. De Britten van Electric Wizard cruisen al meer dan vijfentwintig jaar op dezelfde stoner- en doommetal snelweg; ze zijn als het ware de vaders van het genre. Hazy Rites is een album die precies al jaren in het genre past; zowel qua sound als qua vibe. Dus ons resteerde de vraag: ‘Zijn clichés per se slecht?’
Voor we die vraag beantwoorden dienen we vooreerst Witchfinder wat nader te onderzoeken. Wie zijn Witchfinder nu eigenlijk? Zoals reeds gezegd zijn ze met drie en zijn ze uit Frankrijk; uit Clermont-Ferrand om precies te zijn. Ze bestaan sinds 2016 en hebben alreeds een album uit genaamd Witchfinder. In hun muziek staan slome smerige riffs centraal. Die riffs worden gekruid met psychedelische solo’s, een logge grauwende bas, spookachtige vocals en heel soms gemeen geschreeuw. Ze speelden al in het voorprogramma van enkele toppers waaronder Kadavar, Monolord en Red Fang. Hazy Rites is opgenomen, gemixt en gemasterd in de Poolse Monochrom Studio waar onder andere Behemoth de revue passeerde.
We zullen beginnen met wat kritiek; dit album mist wat variëteit. De mannen teren heel erg hard op hun riffs en vaak zit er daar weinig variatie in. Neem nu het nummer “Ouija”. Dat opent met wat gerammel op de gitaar maar dan begint het riffwerk. Dezelfde riff wordt vijf minuten aan een stuk herhaald terwijl het nummer zes minuten duurt. Pas de laatste minuut verschijnt er voor een korte tijd een andere riff op het toneel. Ook “Covendoom” en “Wild Trippin” lijden aan hetzelfde syndroom. Op “Covendoom” wordt er wel wat gespeeld met het tempo van de riffs en klinkt die gitaar soms wat spacy; terwijl “Wild Trippin” melodieuzer doorraast. Maar voor we te negatief beginnen klinken; het geluid die de heren produceren is goed, heel goed. Zoals eerder gezegd doen ze denken aan veteranen Electric Wizard; ze zouden als het ware hun kleine broertje kunnen zijn.
Natuurlijk staan riffs op de rest van het album ook centraal, het is dan ook doom. Maar de andere nummers bieden net dat beetje meer. “Dans L’instant” bijvoorbeeld sluit af met een griezelige orgel die vooraf gegaan werd door melodieuze kreten. Die kreten maken heel goed gebruik van de ijle aan redelijk wat echo’s gekoppelde zangstem. Op “Satan’s Haze” wordt er veel, erg veel, gesoleerd en gefriemelt met de gitaar enn op “Sexual Intercourse” waan je je even op een oud New-York City hardcore punk album. Dat nummer onderscheidt zich ook door een predikende stem. Het lijkt erop dat de zanger ons tijdens de eerste minuten ofwel de les spelt of meeneemt naar één of ander duivels ritueel. Op “Sorry” hoor je de beste screams maar wederom ook ijzig gezang, hier doet het wat aan Monolord denken.
Witchfinder bracht met Hazy Rites een plaat uit die je tussen elke doommetal fan zijn collectie zal vinden. Alle nummers zijn een hevige scheurende aanslag op je oren. Ze hebben een liefde voor doom en duidelijk een richting waar ze naartoe willen met hun muziek. Het plaatje lijkt te kloppen voor Wichfinder. Om onze vraag uit alinea één op te lossen: “Zijn clichés per se slecht?” Neen; Hazy Rites is een goed album maar wat experimenteren mag gerust.
Witchfinder heeft nog geen shows gepland in België.
